Kalp Sonunu Kendi Seçer

Final

Keyifli okumalar...

...

Evin önünde durduğunda Oğuzhan'ın arabanın da henüz durmuş olduğunu gördü. Her ikisi de ileride duran arabayı fark etmişti. Burun buruna duran arabadan birbirlerine bakıp, indiler. Ruken arka kapıyı açıp Leyla'yı indirdi. Babasını gören küçük kız birkaç adımda Oğuzhan'ın kucağına zıpladı.

"Babaannem nerede baba?"

"Evde kızım, benim işlerim vardı şimdi geldim."

Ruken hem onları bırakıp evine geçmek istiyordu hem de burada kalıp biraz daha zaman geçirmenin iyi bir fikir olacağı düşünüyordu. Kararsızdı ki bu fikirleri Oğuzhan'ın ters bakışlarıyla çakışınca kalmaya karar verdi. Çantasını eline alıp büyük kapından içeri girdi.

Bahçenin içindeki korumaları görünce ikisi de durup etrafına daha sonra birbirlerine baktılar. Oğuzhan kızını kucağından indirip elini tuttu. "Bir şey oluyor ama ne?" diye mırıldandı. "Evet, bir şey var," diyen Ruken eve doğru yürüdü. Birlikte eve girip, evin salonuna geçtiklerinde önce aşina oldukları bir ses duydular adından sesin sahibini gördüler.

"Başkanım!"

"Başkanım!"

Her ikisinden de şaşkın tonlama odadaki Sedat Bey ve Nihan Hanım'ın bakışlarını kendilerine topladı. Sedat Bey kımıldamadan gülümsedi. "Merhaba Oğuzhan, merhaba Ruken."

"Hoş geldiniz çocuklar, Sedat Bey bana geçmiş olsun demek için uğramış, ne kadar ince bir hareket, değil mi?" Gülümseyerek Sedat Bey'e dönmüştü.

Eve geldiğinden kısa bir süre sonra aldığı telefona çok şaşırmış ama Sedat Bey gelmeden hemen önce makyajını yapacak, üzerine çeki düzen verecek zamanı bulmuştu. Son bir saattir de oluşan açık sohbet kalbinde küçük bir filizin kök salmasına neden olmuştu. Sedat Bey ilk kahveleri bittiğinde kendini açıklamıştı.

"İki tane kızım var, biri on iki diğeri on dört yaşında. Eşim dört yıl önce hastalık dolayısıyla vefat etti. Bir hayat arkadaşı istiyorum, yıllardır yalnızım. Çok çalışıyorum ama aileme zaman ayıracağımı biliyorum, kızlarımı çok seviyorum ama onlara yetemiyorum. Ben bir babayım ve iki kızla ne yapılır son yıllarda hiç bilmiyorum. Benim için de çok zor, evde bir bekleyenin olmaması... Kapıyı güzel bir kadının açmaması, bana gülümsememesi... Teklifimi kabul ederseniz sizinle bir hayat kurmak istiyorum. İlk görüşte bunu anladım, bana çarpan bir ışık var sizde; çarptı."

Nihan Hanım da gülümsemişti. Belki de zamanı gelmişti, hâlâ geç değildi. Yeniden sevebilirdi, daha güzel sevilebilirdi. Yaşı yaşına uygun ve karizmatik bu adama bir şans verebilirdi. "Olabilir," demişti. "Bir yemek yiyebiliriz."

Sözlerden sonrası olan sohbet akıp gitmişti, Nihan Hanım gülümsemiş, Sedat Bey'in ona olan hayranlığı boyut değiştirmeye başlamıştı. Mutluluk... Yeniden mutlu olmak belki de çok yakındı.

Leyla anne babasından önce davranıp babaannesinin kollarına atlamış, Sedat Bey'e de merhaba demişti.

"Ah... Gerçekten çok ince bir hareket. Hoş geldiniz Başkanım," dedi Ruken adım adım Sedat Bey'e yaklaşıp elini uzattığında ayağa kalktı Sedat Bey, Ruken'in elini sıktığında Oğuzhan da elini uzatmıştı. "Çok teşekkür ederiz, Başkanım."

"Rice ederim, annenizle biraz sohbet ettik, yine geleceğim. Bana müsaade..." deyip Ruken'e döndü. "Şovunu beğendim."

Ruken utanarak ensesini kaşır gibi yapınca Sedat Bey gülümsedi. "Ben sizi geçireyim, Başkanım."