Chapter 25

19 0 0
                                    

"Take a step, then sit." Connor commanded. I was blind folded at nalilito ako dahil ang makikita ko lang ay itim.

Hindi na nga ako makalakad nang mabuti, wala pa akong makita.

Parang sirang plaka na akong nagtatanong sa kanya kung saan kami pupunta. His hands was on my waist, assisting me on where to go. I step on something metal and this is so weird.

"Open" sabi niya.

I removed the blindfold. "Wow ha! Bakit hindi mo agad sinabi na may ganito ka pala, e sana inuwi mo nalang ako" I glanced at him.

I was in a two seater airplane and I don't want where this is going. Hindi pa ako nakasakay ng eroplano at wala talaga akong plano, pero ngayon nandito ako nakasakay at jusko.. si Connor pa yung pilot. Mygad patayin niyo na ako.

Tumayo ako. "Wait wait, sandali lang ha." huminahon ako. "First of all, hindi ko alam kung anong gagawin kapag na crash ito." tumango siya. Tinaasan of siya ng dalawang daliri. "Two, may dribers licence ka ba ha!?" taray kong tanong sa kanya. "Lastly, I'm not ready to die."

"Please" mahina yung boses niya. "Let me show you what you deserve to see."

I shrugged as a symbol for yes. Bakit sa lahat lahat na pwedeng sakyan eroplano pa? I fastened my seatbelt.

"I know you're afraid of heights-"
He spoke as he tightened my seatbelt. "now, let me take that fear away."

He handed me a gum and we took off. Yung kamay at paa ko ay nagpapawis sa sobrang tense. This is my first time to ever ride a plane and to be honest it feels so good. Even though I can hear my heartbeat everytime I look down, I was amaze by the skies and blue waters.

"You are the first girl that I took to ride a plane with me." a thin smile appeared on his face.

"Eh sino naman sasama sayo, mukha kasing babagsak yung eroplano kapag ikaw yung pilot." I teased.

Mukha siyang offended.

"Grabe naman to di mabiro, joke lang." tumawa ako at naging seryoso ulit. "Umm. Si mama mo? Hindi mo pa siya pinasakay dito?" tanong ko.

"She-" utol utol niyang sagot. "-had some other business to attend to."

Shit. I regret asking him. Parang nagchange yung mood niya.

I put my hands in his arms. "Thank you" I smiled. "This is so beautiful. Salamat sa lahat lahat, salamat dahil hindi mo ako pinabayaan."

He just nodded. Awkward silence enveloped us and I tried my best to think of any nice topic to bring up.

"Anong paboritong mong pagkain?" masaya kong tanong.

Hindi pa rin siya sumagot at mukhang nakatulala. Ano na naman ba tong iniisip ng tokwang ito. Tinignan ko siya at kahit nakatulala siya ang gwapo niya parin. I like this boy, I mean even though marami na siyang pinagdaanan sa buhay niya naging positibo pa rin siya.

"Hello? Magcacrash na yung plane-" biro ko. "Hindi mo ba talaga ako papansinin?"

"May problema ka ba, engot?" tanong ko.

Wala talaga. Nothing. Silence.
He opened his mouth but no words came out. Parang zombie.

I rolled my eyes and I started to sing. "Baby, baby, baby ohhhh"
"I thought you'd always be mine."
"BABY! BABY! OHHHH"

"Please, please!" nagsalita na nga. "Please stop you're distracting me."

Ang OA naman nito. Maganda naman boses ko a.

"Over acting mo naman! Distract ka diyan, e' ang pro mo na nga magdrive ng eroplano, hindi ka kasi nagsasalita akala ko nga zombie ka na!" I yelled at him. "I tried talking to you because I feel so awkward! At hindi ka-"

He looked at me and he spoke before I could even finish.

"I'm trying to think on how I could ask you out on a date!" he exclaimed. "So keep quiet!"

Nalaglag naman yung panga ko. Pinilit kong hindi ngumiti pero hindi ko nagawa. I burst out laughing.

"You know what? Susubong kita sa ama mo." sabi ko.

"Why?" he looked shocked.

"Ang landi mo kasi."

Tinignan ko siya para makita yung reaksyon niya. Pinapawisan siya at mukha nanginginig. Parang hindi nakakain nang ilang taon.

We arrived safely and he never talked to me. Dumiretso siya sa cr. I'm so curious. Bakit biglang nagchange yung mood niya?

"Ate, what happened?" tanong ni Clarisse.

I shrugged because wala akong ibang maisip.

"E, natatae lang kasi si hermano mo." we laughed.

When I EscapedWhere stories live. Discover now