"Langya ka, ang aga aga kong gumising para sayo tapos ikaw pala 'tong na-late ng gising. Pasalamat ka talaga at mas mabilis ka kumilos kaya eto 7:01 palang" I said to Steeb.
"At least diba. Maaga pa rin"
"Mukha mo" singhal ko
"Pogi" he said.
"Eeeeepal" I said.
Pagkapasok namin ni campus, inihatid nya muna ako sa room ko bago sya.
"Balitaan mo ako ah" I said
"Huh?"
"'Pag abot na abot ka ng lakas ng aircon sa room nyo" I said
"Ewan sayo. Oy, same place ha" paalala nya bago sya magpunta sa room nya.
WHOA! SI VASTI PALANG ANG ANDITO?! HALLLAAAAA! ANO NG DAPAT KONG GAWIN RIGHT NOW? SHOULD I TALK TO HIM LIKE WE USED TO DO? SHOULD I EVEN GLANCE AT HIM AND GIVE HIM A SHORT SMILE? WHAAAAAT PEOPLE? WHAAAAT?! HUHUHUHU ANG LAVIDABS KO, ARAW ARAW GWAPO. 👑💎💖
"Ang aga mo naman" sambit nya na nagpawala ng katahimikan sa loob ng room na ito. Waaaaaaahh! He noticed me! OH MY GHAAAD!
"Ah, si Steeb kasi eh. Gusto nya daw mauna sa pwesto malapit sa aircon" may pagkakalmado kong sagot.
"Ikaw, bat ang aga mo ngayon?"
"Lagi akong maaga. Nung first day lang ako sumablay, alam mo naman diba na first timer ako sa ganitong klase ng pag aaral" he said
"Ahhh" because I thought that I have no next words to say
"Kung di pa kita babatiin, di mo pa ako kakausapin" he said.
"Sorry na" I said, /naiilang pa rin/
"Dito ka na nga umupo" and he's pointing the armchair beside him.
"Dito nalang ako. Baka magalit pa yung nakaupo dyan"
"Aw. Wala naman tayong permanent seat ah"
"Wala nga. Eh nasanay na rin kasi ako dito"
YOU ARE READING
Hi, I Exist
Teen Fiction"Tama na. Itigil na natin 'to. Hindi habang buhay kaya nating magtago. Magtago ng nararamdaman sa isa't isa. Kung mahal mo 'ko, mas mahal kita."
