Sabah odamdan içeri sızan güneş ışıklarıyla uyanmayı ben de isterdim elbette ama annem buna engel olmuştu yine. Oysa bugün pazardı okula gitmeyecektim.
Dolabımdan elime ilk geçen kıyafetleri alıp üzerimi değiştirdim ve kahvaltıya indim. Kahvaltı yapılan zaman süresince ortam gergindi. Kimseden ses çıkmıyordu benim arada sırada ortamın gerginliğini azaltmak için yaptığım kötü espirilerden başka.."Anne, baba sizce eli olmayan babaya ne denir? Noel baba."
Babam da annem de 'bu bizim kızımız olamaz senin ailen kim' bakışları atıyorlardı sadece.
"Ya komik değil miydi? Bence çok komikti"
Bugün bu abartılı gülüşlerim hayatım boyunca en yapmacık gülüşlerimdi kesinlikle.
"Tamam peki başka bir tane daha o zaman."
Annem ve babam için kesinlikle utanç kaynağı idim bu espirilerimle ama bu sessizlik sinirimi çok bozuyordu.
"Can bedenden çıkmayınca ne olur? Diğer derslerden kalır."
Yine en yapmacık bir gülme ile yapmıştım bu espiriyi. Birazdan yapmacıklıktan ölebilirdim.
Düşüncelerimden kurtulup bir espiri daha yapmaya hazırlandım."Peki başka bir tane ama bu gerçekten komik."
"Işıl yeter!"
Babam bu bağırmasından sonra elindeki çatalı masaya fırlatıp yanımızdan uzaklaşmıştı.
Babamı ilk defa böyle görüyordum. Açıkcası annem de kendinde değildi. Annemim bu durumlarına da alışık olduğum söylenemezdi."Anne babamın nesi var?"
"Neyi varmış? Aynı baban işte Işıl.."
Aynı babam mı annem kesinlikle hiç iyi numara yapamıyordu. Babam.. Her zaman.. Hayır, hayır. Kesinlikle benim babam böyle değildi. İki günde neler olmuştu onlara?
Kafamın içindeki sorulardan kurtulup anneme cevap verdim."Aynı babam mı? Anne senin ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu ya da gözlerinin gördüğünü beynin yanlış mı yorumluyor?"
"Işıl abartma istersen bir şey yok"
"Ne demek bir şey yok ya o yüzden ikinizden ses çıkmıyor, o yüzden ikinizin suratı sirke satıyor, o yüzden babam sinirli ve sen o yüzden..."
"Işıl sana abartma dedim. Saçmalıyorsun"
"Saçmalıyorum öyle mi?"
Sinirlenmiştim hem de çok sinirlenmiştim cidden. Annem de babam da iyi değillerdi ve bunun acısını benden çıkarmak istiyorlardı. Neydim ben onlar için? Ne ifade ediyordum onlarda? Odama çıkıp sakinleşmeliydim. Masadan hızlı bir şekilde kalktım ve odama gitmek üzereyken annem arkamdan seslendi.
"Nereye?"
"Odama gitmek istiyorum."
"Hayır kal şurada ne yapacaksın odanda?"
Sinir krizinden ölmemi istiyordu kesinlikle annem.
"Ablamı özledim, arayıp onunla konuşacağım ben"
Merdivenleri sinirden ikişer üçer çıkıyordum.
Telefonum dağınık olan yatağımın üzerindeydi. Telefonumu elime alarak hemen ablamı aradım. Birkaç çalmadan sonra açıldı telefon."Alo? Efendım Işıl?"
"Ne yapıyorsun Minel?"
Ablamla aramızda bir yaş vardı ben o yüzden ablama bazen 'abla' bazen ise ismiyle 'minel' şeklinde hitap ederdim.
Minel bizimle yaşamıyordu o Bursa'daydı. Üniversiteyi orada okuyordu."Uyuyordum Işıl. Bir sorun mu var?"
"Evet var abla. Babam da anndm de oldukça gergin bu sabah. Sen hiç konuştun mu onlarla dün?"
"Hayır birkaç kez aradım ikisini de ama annemin telefonu kapalıydı babam da açmadı. Sonra da geri dönmediler zaten."
"Anladım"
"Ne gibi bir gerginlikten bahsediyorsun Işıl?"
Ablama bu sabah yaşananları tek bir detay atlamadan anlattım. Ablam benim aksime hiç şaşırmamıştı. Ve ablamın sakinliği beni şokta bırakmıştı.
"Işılcım üsteleme istersen. Er geç düzelecektir. Fazla yorma kendini bu konuyla"
"Kapatıyorum sonra konuşuruz Minel."
Benim bilmediğim bir şeyler vardı kesinlikle. Minel'in bu sakinliği, annemin ve babamın en ufak şeye dair sinirlenmesi. Bunlar bizim ailede yaşanabilecek son şeylerdi. Evet annem babama göre sinirliydi. Babam çok sakin biriydi annem de pek farklı sayılmazdı. Ablam da ise bu durum şüphe uyandırmalıydı normalde ama ablam gayet sakin karşılamıştı.
Ya ben gerçekten annemin dediği gibi abartıyor ve boşuna şüpheleniyordum ya da benim bilmediğim, benden saklanan bir durum vardı kesinlikle.BÖLÜM SONU
Yıldız yağdırmayı ve yorum yapmayı unutmayın.
Desteklerinizi bekliyor olacağız. Sizleri seviyoruz. ❤
Bu satıra hikayemizi beğeneceğini düşündüğünüz kankalarınızı etiketleyin.
VE UMUDUN SON KIRINTILARI SIRRIMIZ
(Bu satıra bizim için önemli olan 🍭 emojisini koyalım)-İclal&Sena
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Umudun Son Kırıntıları #ilmelistan
Teen FictionAcılarından daha kurtulamamış , sevdiği kişiyi unutamamış ama yine de pamuk şekerlerden ve gülmekten vazgeçmeyen Işıl Karahan ; babasının ve annesinin yaptıkları veya katlandıkları olay yüzünden hayatını değistirmeye karar verir. Işıl'ın hayatı o lu...