De Huffelpuf Jongen

8 Het Bindingsritueel

De vijf kamergenoten wandelen kalm de leerlingenkamer van Huffelpuf binnen. Het is er donker. Het enige licht dat er te bespeuren is, komt van de ramen die hoog bij het plafond hangen aangezien ze net onder de grond zitten. De andere verlichting is afkomstig van een paar simpele kaarsen die hier en daar verspreid staan. De jongens kijken verbaasd om zich heen als ze iedereen met de kappen van hun gewaden aan als enge geesten hun staan aan te kijken. Precies op hetzelfde moment grijpen ze naar hun kap en trekken ze ze over hun hoofd. Aan de overkant ziet Winter Dua staan. Ze glimlacht wanneer ze ziet dat de jongens naar haar kijken. Ze draait zich om en giechelt samen met haar vriendinnen.
"Welkom!" zegt professor Stronk met een rustige maar bekwame stem. "Zoals jullie misschien al weten, ben ik jullie klassenhoofd."
Winter vindt de koele stem van de professor maar niets, hij krijgt er de rillingen van.
"Maar zoals jullie misschien nog niet weten," gaat ze verder "is dat we hier, in Huffelpuf, ieder jaar een bindingsritueel uitvoeren met de nieuwe leerlingen."
Er is wat geroezemoes in de kamer.
"Je mag je misschien ook afvragen waarom we dit doen en hoe dit zal gebeuren."
Stronk maakt de leerlingen nieuwsgierig en de helft van de kamer begint te flippen.
"Ik heb niet gevraagd om lawaai!" haar vriendelijke, rustige stem verandert plots in een ijzig, streng gepraat. De kamer valt onmiddellijk stil.
"Wel, voor we beginnen moet iedereen weten wat er nu gebeurt in deze ruimte, dat het ook blijft in deze ruimte."
Winter vindt het nog steeds eng en zijn das begint plotseling wat ambetant te zitten. Hij durft geen vin te veroeren dus laat hij het maar voor wat het is.
Stronk gaat verder: "De bedoeling van deze traditie is dat we elkaars gevoelens kunnen inzien, zonder dat de persoon in questie daarvoor moet liegen. Want hier in Huffelpuf zijn we open en eerlijk met onze gevoelens en zullen onze vrienden er alles aan doen om dat in evenwicht te houden. Wel, zou ik jullie nu allemaal mogen verzoeken om jullie handen op de schouders van de persoon voor u te plaatsen."
De hele ruimte draait zich negentig graden en grijpt de schouders van hun voorbuur vast. Winter voelt op het eerste moment geen handen op zijn schouders. Hij kijkt om en ziet dat het Darlor is die achter hem staat. Winter trekt zijn wenkbrauwen omhoog zodat er een serieuze blik op zijn gelaat verschijnt. Darlor neemt onmiddellijk de schouders van Winter vast en Winter voelt zijn zweet door zijn gewaad druppen. Hij heeft er spijt van dat hij hem heeft overtuigd hem vast te pakken.
"Ok leerlingen, ik zal nu een geheime spreuk over jullie uitspreken die jullie de kracht zal geven om elkaars gevoelens te kunnen lezen." vertelt Stronk wanneer iedereen aan elkaar 'geketend' is. "Onthoud alleen dit: je gebruikt dit alleen bij leerlingen van deze afdeling en alleen wanneer het echt nodig is."

Nadat Stronk de spreuk heeft uitgesproken, komt Hannes uit het publiek en zegt: "Ziezo, mogen we nu voor de rest van ons leven op Zwijnstein met elkaar verbonden zijn."
Winter heeft even het gevoel dat hij vanaf nu geen vrijheid meer zal hebben, maar hij heeft gehoord dat deze spreuk toch bijna nooit toepasselijk is.
"Oh en voor ik het vergeet!" roept Wolmdok nog vlug iedereen samen "Achter het avondmaal organiseren we onze jaarlijkse Huffelpuf Welkomsfuif en zoals de naam zegt is iedereen welkom!"
Er ontstaat een luid gefluister van opwinding en dan verlaat iedereen de leerlingenkamer en gaat naar zijn eigen loge.

"Wow, dat was best griezelig" merkt Nate op.
"Allemaal bijgeloof" reageert Darlor "Als we zogezegd iedere Huffelpuffers gevoelens kunnen lezen, waarom testen we het dan gewoon niet?"
"Stronk zei dat het alleen gebruikt mag worden als het echt nodig is." waarschuwt Charles.
"Ja inderdaad" stemt zijn broer in "We kúnnen het waarschijnlijk toch niet wanneer het niet nodig is."
"Ik denk dat Beau gelijk heeft." zegt Winter.
Darlor gromt eens, maar Winter ziet dat hij het er wel mee eens is.
"Dus... Wie heeft er zin in avondeten?" vraagt Nate opgewonden.
"Dat eten boeit me niets," zegt Darlor saai "Maar als er een fuif achter komt, ga ik wel mee!"
De jongens lachen en verlaten zo de kamer op weg naar de Grote Zaal.

Wanneer ze de Zaal inwandelen ziet Winter Achilles zitten aan de Zwadderichtafel met een meisje van dezelfde afdeling. Winter is aan de ene kant gelukkig dat hij nog vrienden heeft, maar toch heeft hij een beetje dat jaloerse gevoel. Plotseling ziet Winter dat Dua plaatsneemt aan die tafel en ze merkt op dat hij kijkt.
"Hey, Winter kom bij ons zitten!" roept ze uitnodigend.
"Tu... Tuurlijk," antwoordt Winter wat geschrokken.
Hij neemt plaats aan de Zwadderichtafel en de andere Zwadderaars kijken hem afwijzend af.
"Oh, let niet op hen, ze zijn het niet gewend andere afdelingen aan hun tafel te hebben," zegt het bruinharige meisje van Zwadderich.
"Ik ben Olivia trouwens, Olivia Wonderberk aangenaam kennis maken."
"Hallo ik ben Winter Doorn," groet hij terug.
"En dit is..." zegt Olivia wijzend naar Achilles.
"Oh, ik ken hem al hoor" onderbreekt Winter haar.
"Ah zo, dat is dan allemaal geregeld, he?" zegt ze content. "Weet je dit is nog maar mijn tweede jaar op Zweinstein, hoor, maar is het niet de bedoeling dat de Huffelpuffers andere afdelingen uitnodigen voor de Welkomsfuif?"
"Ow, dat wisten we helemaal niet," verontschuldigt Dua zich voor hen twee.
"Wel, dan nodig ik jullie twee uit voor de Welkomsfuif."
"Wel," zegt Achilles beleefd "dan zal ik met jullie meegaan."
Op Winters gezicht vormt er zich een glimlach en die wordt beantwoord door de sarcastische grijns van Achilles. Hij vindt het wel leuk als hij dat doet en vooral als hij dan nog eens bijt op zijn onderlip. De groep aan het eind van de Zwadderichtafel amuseert zich nog de rest van de avond tot ze vertrekken naar de fuif. De nacht is nog jong en Winter ziet het helemaal zitten.