Made For You (Girlxgirl)

~What happened?~

Χριστινας POV:

Ακουγα μουσικη και ημουν ξαπλωμενη στο κρεβατι μου. Μετα δεν θυμαμαι και πολλα. Με θυμαμαι στο δρομο να κανω μαλακιες με τη Στελλα. Οπα οπα. Μισο! Ποτε τα βρηκα με τη Στελλα; Εγω μουσικη δεν ακουγα κλαιγοντας; Πριν προλαβω να τα σκεφτω ολα αυτα με πηρε αγκαλια. Ποσο μου ειχε λειψει αυτη η αγκαλια. Μετα κοιταχτηκαμε και μου ειπε:
Στελλα: Χριστινα πρεπει να σου πω κατι.
Ειχαμε ερθει παλι σε αποσταση αναπνοης.
Χριστινα: Τι ειναι αγαπη μου; Πες μου.
Στελλα: Σ'αγαπ...
Πριν προλαβει να το πει την επιασα απο το λαιμο και την φιλησα. ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΑΝ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ!?!?!?!?
ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Και γω μωρο μου. Παντα σ'αγαπουσα. Απο την πρωτη στιγμη.
Στελλα: Δηλαδη εισαι λε..λεσβια;
Χριστινα: Οχι ειμαι bi αν και προσπαθουσα να το κρυψω μεσα μου γιατι δεν ηξερα οτι ΕΣΥ εισαι λεσβια..
Στελλα: Δεν ειμαι. Αλλα αυτο που νιωθω για σενα δεν μπορω να το ελενξω. Ειναι απλα πανω απο μενα.
Ειπε και με φιλησε παθιασμενα. Ημασταν...δεν θυμαμαι που ημασταν. Το μονο που ξερω ειναι οτι εβλεπα σκηνες απο τη ζωη μου και οτι ποναγα παντου. Μηπως ειχα πεσει απο το κρεβατι; Οχι ολα ειναι ολοζωντανα μπροστα μου. Τοτε γιατι βλεπω τον εαυτο μου; Μετα απο λιγο πηρα τη Στελλα και πηγαμε σπιτι μου. Η μανα μου ελειπε απο το σπιτι και ετσι πηγαμε κατευθειαν στο δωματιο μου. Καθησαμε στο κρεβατι και αρχισε να με φιλαει. Ξαπλωσαμε, την πηρα αγκαλια και ολο το βραδυ περασε ετσι. Στην αγκαλια της. Αυτη η αγκαλια ειναι ο,τι καλυτερο υπαρχει πανω στον πλανητη γη και το περιγυρο ηλιακο του συστημα. Ειναι τοσο ζεστη και γεματη αγαπη. Τοσο αγνη και ταυτοχρονα καταλαβενες οτι την ειχε αναγκη αυτη την αγκαλια. Ηθελε να νιωσει σιγουρια.
Χριατινα: Δεν θελω να σε ξαναχασω.
Στελλα: Δεν θα με ξαναχασεις. Ημουν υπερβολικη συγνωμη.
Χριστινα: Εχω συγνωμη. Φερθηκα ανωριμα.
Στελλα:  Χριστινα σε θελω. Σε θελω εδω. Σε θελω στη ζωη μου. Σε θελω δικια μου. Μονο δικια μου.
Χριστινα: Με εχεις μωρο μου. Και θα με εχεις για παντα εδω. Ειμαι δικια σου και εισαι δικια μου. Και δεν προκειτε να αγφησω τιποτα και κανεναν να το χαλασει αυτο.
Μετα δεν θυμαμαι ακριβως τι εγινε. Μαλλον μας πηρε ο υπνος. Ξυπνησαμε και ηταν σκοταδι εξω. Επρεπε ομως κατι να φαμε. Ετσι πηγα στο mini market κοντα στο σπιτι μου να παρω κατι προχειρο να μαγειρεψω οσο η Στελλα με περιμενε στο μπαλκονι. Οταν με ειδε να ερχομαι ανοιξε την εξωπορτα και πεταχτηκε στον δρομο για να με παρει αγκαλια. Ομως φωτα ελαμψαν ξαφνικα και μετα η μονη εικονα που εχω ειναι να πεφτει κατω και γω να φωναζω το ονομα της κλαιγοντας.
Εκει πεταχτηκα φωναζωντας "ΣΤΕΛΛΑ ΟΧΙΙΙ!" Κοιταξα γυρω μου. Ηταν ονειρο. Μα πως; Ημουν στο νοσοκομειο. Μα η Στελλα χτυπησε οχι εγω. Ημουν συνδεδεμενη με εναν ορό και ειχα ενα μηχανιμα υποστηρξης για οξυγωνο. Δεν μπορουσα να κουνηθω. Ποναγα παντου. Εκεινη τη στιγμη μια νοσοκομα με εναν γιατρο κοιταγαν τους σφιγμους μου. Δεν ειχαν καταλαβει οτι ειχα ξυπνησει. Τους ακουσα που μιλαγαν. " Δεν νομιζω να τα καταφερει αδελφη. Πρεπει καπως να ηρεμησουμε τους δικους της εξω." ειπε ο γιατρος. "Θα το αναλαβω εγω γιατρε." του απαντησε η νοσοκομα.
Ενιωθα τα ματια μου βαρια και ετσι κοιμηθηκα. Οταν ξυπνησα η νοσοκομα ηταν απο πανω μου και κατι κοιταγε. "Καλως την" μου ειπε  "Νομιζαμε πως δεν θα τα καταφερνες. Εισαι παρα πολυ δυνατη." μου ειπε.
Εγω ομως ημουν γεματη απορειες. Πως ειχα φτασει εδω; Τι ειχα; Ποσο καιρο ημουν εκει; Ετσι η νοσοκομα μου εξηγησε οτι ημουν στο δρομο και περπαταγα και με χτυπησε αυτοκινητο καθως δεν προσεχα στο δρομο γιατι ακουγα μουσικη και εκλεγα. Ημουν στην εντατικη για ενα μηνα σχεδων, σε κομμα. Μα εγω δεν θυμωμουν τιποτα. Μονο δυο ματια. Δυο ματια να με κοιταν και μια ζεστασια απο την αγκαλια μιας κοπελας που ουτε που θυμαμαι ποια ηταν. Ηρθε η μανα μου με τον πατερα μου να με δουν. Κατι μου θυμιζαν τα προσωπα τους αλλα δεν τους αναγνωριζα. Ακουσα το γιατρο να λεει "Προσωρινη αμνησια αλλα δεν μπορουμε να πουμε κατι παραπανω. Ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου." Εγω για καποιο λογο συναιχιζα να βλεπω το εαυτο μου. Πως γινεται να ειμαι στην εντατικη ξαπλωμενη χωρις να μπορω να κουνηθω και ταυτοχρονα να με βλεπω και να κοβω βολτες στο νοσοκομειο χωρις να εχω τιποτα; Πηγα να βγω απο το δωματιο και οπως προσπαθησα να ανοιξω την πορτα ειδα οτι δεν μπορουσα να πιασω το πομολο. Whaaaat? Πεθανα και το ξεχασα και αυτο; Και αμα πεθανα πως με βλεπω ζωντανη και γιατι ποναω; Κατι αλλο θα συμβαινει. Βγηκα στο διαδρομο και τους ειδα ολους εκει. Την οικογενεια μου, την Penny, τον Κωστα, τη Λιζα,την Αρτ και τη Σοφ. Αυτο που μου εκανε εντυπωση ηταν οτι ειχε ερθει και η Ειρηνη και οχι μονο ειχε ερθει αλλα εκλεγε και περισσοτερο απ' ολους.  Αλλα η Στελλα; Αυτη ελειπε. Εψαξα σε ολο το νοσοκομειο. Δεν ηταν πουθενα. Τελικα παρατησα την Ειρηνη που μ'αγαπουσε για τη Στελλα που με κοροϊδευε. Τι χαζη που ειμαι! Πηγα και καθησα διπλα στη Λιζα που παρηγορουσε τους δικους μου και τα κοριτσια. Ηταν η μονη ψυχραιμη.
Λιζα: Μην κλαιτε κυριε Ηλια, ουτε εσεις κυρια Κατερινα. Και 'σεις κοριτσια. Φτανει το κλαμα. Η Χριστινα ειναι δυνατη. Παντα τα καταφερνε. Παντα μονη της αλλα τα καταφερνε. Ετσι και τωρα θα τα καταφερει. Χτυπησε το κινητο της και προλαβα να δω το επιθετο της Στελλας. Επιτελους. Ισως νοιαζεται και πηρε να δει τι γινεται ή απλα να μην αντεχε να ερθει στο νοσοκομειο.
Λιζα: Τι θες; Δεν ικανοποιηθηκες απο αυτο που καταφερες; Αυτη σ'αγαπουσε και συ επαιζες. Και να που φτασαμε. Να παιζεται η ζωη της κορωνα γραμματα.
Στελλα: Λιζα. Δεν το ηθελα. Την αγαπαω τη Χριστινα.
Λιζα: Να το σκεφτοσουν πριν βγει τυφλα μεθυσμενη στο δρομο.
Στελλα: Ρε Λιζα δεν καταλαβαινεις; Ειμαι ερωτευμενη μαζι της. Τη θελω πως το λενε; Και αμα παθει κατι η Χριστινα θα αυτοκτωνισω. Δεν θα το αντεξω.
Λιζα: Ακομα χειροτερα Στελλα. Αμα της το ειχες πει νωριτερα δεν θα διετρεχε κανενα κινδυνο. Τωρα την βγαζει με το λιγοτερο αμνησια.
Στελλα: Τοσο ασχημα ειναι;
Λιζα: ΕΙΣΑΙ ΣΟΒΑΡΗ; ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΜΕΝΗ ΤΩΡΑ; Η ΑΛΛΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ Ή ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΦΥΤΟ ΚΑΙ ΣΥ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΕΡΩΤΕΣ; ΤΟ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΘΕΛΩ ΑΜΑ ΖΗΣΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΗΣΥΧΗ!
Ειπε και της το κλησε. Ηταν ετοιμη να κλαψει αλλα αμα λυγιζε και αυτη ποιος θα στιριζε ολους τους αλλους; Η Αρτ και η Σοφ ηταν σε αθλια κατασταση. Ειχαν ερθει η Κατ με τη Βικ για την βραδινη βαρδια. Μετα απο καποιες ωρες κοντεβε να ξημερωσει. Ανοιξα τα ματια μου. Η Κατ και η Βικ ειχαν αποκοιμηθει. Τα γλυκουλια μου! Ανοιξε η πορτα και μπηκε μεσα η Στελλα....

Σορυ που το κοβω ετσι αλλα πρεπει να εχει λιγο σασπενς. Ελπιζω να σας αρεσε το παρτ. Πολλες εξελιξεις ε; Τι να θελει αραγε η Στελλα; Πατηστε αστερακι και τα λεμε στο επομενοο.