Izabela i Rozalia to dwie zupełnie inne dziewczyny wrzucone w świat opanowany przez wirusa. Zainfekowani działają podobnie do zombie lecz nimi nie są.
Rozalia to czternastoletnia brunetka, o orzechowych oczach. Strachliwa, broniona przez brata.
Izab...
Usiadłam na ławce przed budynkiem i zaczęłam myśleć nad tym co przed chwilą usłyszałam. Z zamyśleń wyrwał mnie szelest krzaków.
- Wychodź. - wrzasnęłam w przestrzeń. Po chwili z krzaków wyszła Rozalia.
- Spokojnie, przyszłam tu w dobrym celu. - odpowiedziała podchodząc bliżej.
- Stój tam!! Paweł! - wrzasnęłam i spojrzałam na nią wkurzona.- To, że cię nie zabiłam za pierwszym razem nie znaczy, że ponownie daruję Ci życie.
- Powinnaś, bo mam informacje które uratują wam życie.- powiedziała, a przez drzwi wyleciał Paweł z bronią, podbiegł do mnie i wycelował do dziewczyny.
- Interesujące, mów dalej.- powiedziałam i wskazałam Pawłowi dłonią, aby opuścił broń.
- Zostaniecie zaatakowani. W najbliższych dniach, przez moją grupę i nie tylko. Wezmą ludzi z innej części Polski.
- Dlaczego mielibyśmy Ci wierzyć?- odparłam i poczułam rękę Pawła obejmującą mnie w pasie.
- Nie musicie. Po prostu miałam wobec ciebie dług i stwierdziłam że więcej ludzi nie musi bez powodu ginąć. A wy zrobicie z tą informacją co chcecie... - spojrzałam na nią z pogardą i wyjęłam broń z ręki Pawła po czym wycelowałam w dziewczynę.
- A to masz w podziękowaniu za dwa tygodnie śpiączki. - powiedziałam i strzeliłam w jej ramię.
- Zabijcie mnie. I tak mi nie zależy! - wykrzyczała płacząc.
- Po prostu kurwa zniknij mi z oczu. - powiedziałam zdenerwowana, nagle Szatyn objął mnie dwoma rękami od tyłu i oparł głowę na moim ramieniu.
- Spokojnie, wracajmy do środka. - szepnął i wziął ode mnie broń. Spojrzałam w stronę dziewczyny, ale tej już nie było. Gdy weszliśmy do środka wszystkie oczy spojrzały na nas. Paweł oparł ręce o stół , a ja weszłam do pokoju i usiadłam na materacu. Zaczęło do mnie dochodzić co zrobiłam. Po chwili do pomieszczenia wszedł Bartek.
- Hej słyszałem co się stało. - powiedział zamykając drzwi.
- Chyba co zrobiłam. - odpowiedziałam przecierając nos po czym stanęłam naprzeciwko niego.- Jaki jest plan? - Zapytałam czując jak do oczu napływają mi łzy. Bartek spojrzał na mnie marszcząc brwi.
- Hej, chodź tutaj. - powiedział wyciągając przed siebie ręce. Zawahałam się, ale gdy pierwsza łza popłynęła mi po policzku wtuliłam się w jego tors.
