The Story of Us (On-Going)

Chapter 14

Now I'm standing alone in a crowded room and we're not speaking.

And I'm dying to know if it's killing you like it's killing me.

I don't know what to say since the twist of fate 'cause we're going down.

And the story of us looks a lot like a tragedy now.

----

Hindi ako makatulog. Bukod sa malakas na patak ng ulan. Ayaw akong patulugin ng isipan ko na nagsasabing nasa kabilang kwarto lang si Nicole.

Naduwag ako sa pagtawag nya sakin kanina. Naduwag akong malaman ang mga rason niya. Kaya ngayon, kinakain ako ng mga what ifs ko.

Hating gabi na pero di ako dalawin ng antok. Kaya naman bumangon ako at nagtungo sa kusina.

Naabutan ko naman si Nicole na nakaupo sa may counter at may hawak na baso ng gatas.

Mukhang di rin siya makatulog.

Tumikhim ako para makuha ang atensyon niya.

"Can't sleep?"

Marahan siyang tumango bilang tugon.

Great. Can't you state the obvious, Sky? Aish!

"Uhm, Sky."

Makalipas ang ilang minutong pagtitig niya sa baso ng gatas ay nagsalita siya at tumingin sakin.

Tinitigan ko siya.

"I don't know what to say."

"How about you start with what you feel?"

Sagot ko sa kaniya in a serious tone. I need to focus. I can't afford to be emotional again. Kailangan ko maging matatag.

"Sa totoo lang," she trailed while drawing circles in her glass.

"Naguguluhan ako."

Nanatili akong tahimik upang makinig sa kaniya. I'm all ears.

"Nabigla ako ng sobra sa mga nangyari. It just happened that Alex was there. It feels like he's another you."

Napapitlag ako.

"But he's not me."

Yumuko siya.

"I know."

"Na-realize ko naman na mali ako. Pero kase di ko talaga alam ang gagawin ko. I'm lost. Mahirap sakin na yung taong pinagkakatiwalaan ko ay may pagtingin pala sakin."

Tumingin siya sa mga mata ko.

"Kase paano kung hindi mag work? Pano kung magkasakitan tayo? Masasayang yung friendship, yung pinagsamahan natin. Ayoko naman ng ganun, Sky."

Napabuntong hininga ako.

"Yan kasi ang hirap sayo e. Umamin lang ako, pero naisip mo na agad na paano kung hindi mag work."

Napahikbi siya.

"Did I ask anything in return? Hiningi ko ba na mahalin mo din ako?"

Umiling siya habang pinapahid ang luha.

"I just simply want to express my feelings freely. It's up to you if you want to accept it or deny it. Matatanggap ko pa kung tinanggihan mo ko ng deretso."

Huminga ako ng malalim. Ang hirap.

"Pero hindi e. Bigla ka na lang umiwas without saying anything. And then the next thing I knew, may Alex ka na."

Napaiyak siya lalo.

"Ano sa tingin mo ang iisipin ko? Ano sa tingin mo ang mararamdaman ko?"

Lumakas pa lalo ang ulan pero tila hindi namin yun alintana. Dahil parang tanging paghikbi lamang ni Nicole ang naririnig ko ngayon.

"I'm sorry." Bigkas nya sa gitna ng mga hikbi.

"I'm sorry too, pero masyado nang magulo. Lalayo na lang ako."

Tumayo na ko at nagsimulang maglakad pabalik sa kwarto ko.

"Sky! I'm sorry, Sky."

Habol ni Nicole. Pero I ignore it.

Siguro wrong timing. Baka masyado pa kaming bata sa ganito.

A/N:

Hi! Wala na talaga akong balak magsulat pa pero natuwa ako sa mga notifs na mag nagbabasa pa pala nito. Lol

I started this story way back November 2014. My god! Ang tagal tagal na. 😂

I swear I will end this properly. Hope you like the short update.

Just to keep the story going. Haha!

God bless! xoxo