Bilmem kaçıncı gün bu sensiz geçen. Kaçıncı cümlemin daha sonuna geldim. Kaç kez öldüm hasretinle ve kaç sabah yana yana uyandım. Beni altında bıraktığın enkazın üstesinden gelemedigim kaçıncı gün. Unutmak istiyorum dediğim kaçıncı gecem bu. Nasıl anlatıyım ki çaresizliğimi. Koşmak istediğim o yolda düşüp kalmayı, asla gelmeyeceğini bildiğim o kaldırımda gözyaşlarımla ıslanmayı, yoldan geçen herhangi bir insandan daha yabancı olmanı, beni sevmediğini, vazgeçtigini bile bile hala yüreğim yana yana, dudaklarım adını sayıklaya sayıklaya senin her zerreni özlediğimi hangi kelimeye sığdırıp unutabileyim. Tek bir sözüne muhtacım. Git ya da kal demene. Benden kosa koşa uzaklaştığın o yolda bıraktın bizi. Şimdi sorarlarsa bana sol yanımda diyorum ama gerçek şu ki çok uzaklardasın. Kokunu içime doya doya çekemedigim kadar çok. Gökyüzünün denize hasreti kadar çok hasretim. Özlemim ne gündüz ne geceye sığar. Sana ihtiyacım var diyemeyecegim için yansın yüreğim, bitsin gecem gündüzüm, kesilsin tüm ümidim ama asla bitmesin sonsuz sevgim.
"Bir gün gelir çıkamazsınız kör karanlıklardan. Buna da "aşk" denir. Yana yana anlarsın. Ne zaman gözyaşların gecelere sığmaz ozaman özledim dersin hasretini yüreğinde taşıyarak. Özledim, çok özledim..."
