Her insan bir gün kendi veda mektubunu yazar. Kimisi ömrünün sonuna doğru kimisi hayatının gençlik yıllarında. Büyürsün acıların katlanır kendini gecenin bir yarısı sessiz sessiz ağlarken bulursun. Elinde olan her şeyi kaybetmişsindir. O en sevdiğini artık göremez hale gelmişsindir. Bugün 130. gün seni görmeyeli. Şimdi o kadar uzaksın ki bana yanına bile gelemiyorum. Mesafelerden bahsetmiyorum. Yüreğin uzak. Yalnızlığı bilmezken gittiğinden beri buram buram sardı her yerimi. Kokunu unuttum. Gülüşün gözlerimin önünde. Saçların, bakışın,bana seslenişin ilk günki gibi aklımda. En anlamsız sonu yaşadık. Kesinlikle haketmediğiz bir son bu yüzden hala bittiğine inanamıyorum. Belime gelen saçlarım şimdi omuzlarımda. Alıyorum elime kağıdımı kalemimi yazmaya başlıyorum veda mektubumu kıyamıyorum seni görmeden bu dünyadan gitmek istemeyen gözlerime. Ki ben hiçbir zaman bakamadım gözlerinin en içine. Her gün seni görmek umuduyla uyanıyorum sabaha. Gün bitiyor göremiyorum seni. Sen bana aşkı sevdiren ve yine sen aşktan nefret ettiren. Ve ben hala seni bekleyen ama bir türlü vazgeçemeyen.
•Artık sona yaklaşıyorum. 2 yıllık bir serüven. Artık yazamıyorum. O giderken her şeyimi aldı benden. Olmuyor. Muhtemelen son bölümümü koyup en yakın zamanda gideceğim. Her ne kadar wattpadi eleştirseler de hayalleriniz varsa alın kağıdınızı kaleminizi yazın sonra da paylaşın duygularınızı. Burada olamasam da kalbimle bağlıyım ortak duygularımıza. En güzel duygu sevmek. Her zaman karşılıklı olmasa da sevin her daim. Şiir Gibi bir kitap değil benim günlüğümdü. Yaşadıklarımı paylaştım kelimelerim yettikçe. Ve sizler beni dost bilip okudunuz duygularıma ortak oldunuz. Çok çok teşekkür ederim. Yüzünüz hep tebessümle dolsun.
