Bugün yine ben değilim. Kafam dağınık. Her sabah erkenden gidip oturduğum cam kenarı boş, Seni düşlediğim ılık esen rüzgar yok. Ve yokluğun bugün ayrı yabancı. Yabancı işte ben ilk defa seninle güldüm. İlk defa yıldızlarla arkadaş oldum. Bu şehir başka artık. Sen kokmuyor sokakları. Unut dermiş gibi yanıyor şehrin ışıkları. Ya da yalnızsın dermiş gibi bomboş şehrin sokakları. Her sabah pencereme konan güvercinim bugün yok. Kokun nasıl bilemeden, Ellerini ellerimde göremeden, Gittin. Biliyor musun sen diye sayıklıyor bugün yine yüreğim. Özledim sesinden ismimi duymayı. Ben sana ne yaptım? Ne yaptım da gittin. Gelecek ile ilgili hayaller kurarken neden bitti... Belki şairlerin ortak yönüdür sevdadan vurulmak. Bu yüzdendir ki yalnız kalmak, Şiire sarılmak. Kalemi dost edinip, kâğıtlara dert yanmak. Belki inanmıyorsun bunu yazarken dökülen gözyaşlarına. Ağlama derdin. Silerdim gözlerimi, Bakardim gözlerine. Resim dahi olsa da severdim gözlerini. Şimdi bak etrafına. Kim kaldı yanında. Yine öldü içimde sevda. Yüreğim paramparça...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
