Kaybedenden Notlar

Not:16 - Veda

Bütün ilişkimizi düşündüm. Yaşadıklarımızı. Ne kadar güçlü olursak olalım, ne kadar hayatın karşısında yıkılmaz, yara almaz durursak duralım insanız biz. Benimde zayıf anlarım, düşmekten korktuğum, sendelediğim zamanlarım var. Ve ben bu zamanlarda senin yanımda olduğuna, bana elini uzatacağına, düşersem beni kaldıracağına inanmak istedim. Başımı omzuna yasladığımda tek kişilik yalnızlığımı paylaştığına seninle huzur bulduğuma inandım. Sana güvendim. Güvenmenin çok zor olduğunu bile bile sana, kadınıma güvendim. Ama sen tek kişilik dünyana almadın beni, tek başına yaşamayı, tek başına çözmeyi tercih ettin. Ben senin sevgilin oldum belki ama dostun olamadım. Sen, benim seni ne kadar sevdiğime inanmadın. Seninle her şeyi aşabileceğimize, hayatın tüm garip oyunlarına beraber çözüm bulabileceğimize çözemesek bile beraber katlanacağımıza inanmadın. Hayatı paylaşmak kuşkulara, güvensizliğe yer bırakmadan, samimi, dürüst olmayı, güvenmeyi gerektirir. Bu ilişki sürekli benim savaştığım, yürütmek için uğraştığım bir ilişki oldu. Sen bana güvenmedin. Benim sevgimin büyüklüğüne inanmadın. İnansaydın bu yükleri, seni çok üzen bu olayları benimle paylaşırdın. Benden kaçmazdın. Ben seni hiç bırakmadım. Ama sen beni sürekli bıraktın. İstediğin zaman gidip istediğin zaman geldin. Arkadaşlarını ya da başka kimseyi bırakmadın ama beni bıraktın. Sen, benim olmanı umut ettiğim kadın, olmanı umut ettiğim eş değilsin. Ben bu ilişkiye olan inancımı kaybettim, ben bu yolda birlikte yürüyebileceğimiz olan inancımı kaybettim, ben bizim hayatı paylaşabileceğimiz olan inancı kaybettim.