Why?

Geçecek

Alnımı yere yaslayarak ağlamam gerekirdi. Ama böyle birşeye gerek kalmadı. Polisler sinirden köpüren Yoongi'yi tutarlarken , Yerde omzunu tutan Taehyung'un yanına gittim. Yerin koşarak yanımıza geldi.

"Çikolata adam !?"

Ne çikolatası !

Taehyung hafiften güldü. Gülerken ağzından 'hıh ' diye bir ses geldi.

"Kurtardım mı ?"

"Evet Taehyung , kurtardın. "

Diyerek gülümsedim. O da gülümsedi.

Kucağıma alarak hastane kapısına kadar getirdim. Sedyeler , doktorlar geçti gözümün önünden. Zorla da olsa elini yumruk yapıp salladı.

"Başardım "

O giderken ben kafamı sallayarak 'başardı' dedim.
Yüzümde salak bir gülümseme olduğuna emindim.
Huzurluydum , yıllar sonra ilk kez... Ama bu huzurum polisler yanıma gelene kadar sürdü.

"Bizimle gelmeniz gerek !"

Sorgu için karakola götürüldüm.

"Neden böyle birşeye kalkıştı ? Biliyor musunuz ?"

"Ben , amcasının doktoruydum. Kendisi ölünce ... "

"Neden öldü ?"

"Veremdi. 3. evre "

"Söylemek istediğiniz birşey ? Zaten olmasada ölüm nedeni ortaya çıkınca tekrar görüşeceğiz. "

"Yok aslında ama ... Onunla konuşmam mümkün mü ?"

"5 dakika. "

Daha sonrasında Yoongi'yi getirdiler. Gözleri kıpkırmızı olmuştu. Yumruk yaptığı elleri kan içindeydi.
Bir psikopat gibi gülümsedi. Ellerini masanın üzerine koyarak konuşmaya başladı.

"Görünen o ki artık kamu alanlarında intihar etmek de yasak. "

"Öyle deme , çok yakında gerçek ortaya çıkacak. "

Ellerini tuttum.

"Aile olacağız , abi - kardeş "

Bu dediğim üzerine sinirlenip bana yumruk attı. Polisler odaya doluştu. İki kolundan tutmaya başladılar. Öfkeyle çırpınırken ağzından zehir gibi kelimeler dökülüyordu.

"Yemin ediyorum ! Eğer senin kardeşinsem , ne yapar ne eder seni öldürür öyle girerim içeri. Sana asla abi demeyeceğim ! Duydun mu beni or**pu çocuğu !"

Daha sonrasında pansumanlar , polisler ... Ama benim gözlerim o andaydı sadece.

Hastaneye gidince Taehyung'un yanına gittim. Birşeyi yoktu , kurşun sıyrılmıştı.
Ben gelince herkes çıktı.

"Çikolata adam ?!"

"Onunla ilk konuştuğum zamanda senin yanından geliyordum. Beni öyle boşluğa düşmüş gibi görünce ... Konuşmak istedi. Adımı söylemedim. Ortak sevdiğimiz şey olan çikolata adam diye tanıtım kendimi. "

"Neden diye soracağım ama başka bir konu hakkında. Neden kurtardın onu ?"

"O kadar çaresiz duruyordun ki. Kendimi gördüm sende.
Sonra o çocuk falan ... Atladım üzerine. "

"Seni affediyorum ve Yerin ile konuşacağım. "

Deyip koşarak çıktım. Eğer çıkmasaydım bana sarılacağını biliyordum. Mutluluk çığlıkları yükseliyordu odadan.
Hoseok'a gelince onunla konuşup halledecektim herşeyi.

Sojung bana koşarak sarıldı.

"Son 3, yok 2 gün. Sonra herşey geçecek. "

"Sen varsan format atılmış telefon gibiyim. "

Bu benzetmem ne onun ne benim hoşuma gitmişti.
Geri çekilip bana baktı.

"Ergen misin ?"

"Hayır , aşığım. "

"Yerinle konuştum. O da seviyormuş acaba ... "

"Tamam , 2.şansı ona verdim. Hoseok ile konuşacağım. "

"Biliyordum. -durakladı-
Baban ?"

"Herşey kesinleşmediğini sürece hiçbir şey söylemeyin. Akşam ona herşeyi anlatacağım. "

Diyerek Hoseok'un yanına gittim.

Bana şevkatle gülümserken iç çekti.

"Tahmin ettiğim şeyse , sen kabul edersen ... Ofh tamam ! Ama Yerin'e ben söylemek istiyorum. "

Onaylayarak çıktım. Hastanedeki mesaim bitince babamın yanına gittim.
Ona söylemek istediğim şeyler vardı. Sanki ölen o değil de bendim. Canlı canlı üzerime toprak atılıyordu sanki. Tekme atarak kapıyı açtım.

"Katilim ben artık!!! "

O ise sakin ve mutluydu.

"Geç kaldılar. "

"Bu mu ?!!? Hiçbir suçu olmayan birini öldürdüm ben !!!!"

Kükreyerek ayağa kalktı.

"O adam senin amcan ! Annenin ve kardeşinin katili !"

"Na nasıl ?!"

"Annene aşık olan tek ben değildim. Annen beni sevince , bunu yediremedi kendine , bu yüzden ... Öldürdü işte ! Işte bu yüzden asla ama asla ona masum deme !!"

"Kardeşim yaşıyor !"

"Saçmalama !! Bina havaya uçtu !"

"Yoongi , benim kardeşim !"

"Senin kardeşin Kim Seokhyundu o da öldü ! Şimdi git bu evden ! Böyle şeyler için de bir daha gelme !"

Gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim. Sadece 2 gün sonra mutlu olacaktım. İnanıyordum.
Son 2 gün !