Bilinmeyen Değişim

Episode 15

Genç adam bakışlarını istemeyerek okuyanuslardan ayırıp pencereye baktı. Güneş batmak üzereydi.

"-Gün batımına kadar ölecek."

Bakışlarını tekrar okyanuslara çevirdi. Birazdan her birinde büyük bir fırtına çıkaracağı okyanuslar her an dalgalanmaya ve birilerini içine çekmeye hazırdı.

-Abigail. Miguel'in yanına gitsen iyi olur.

Genç kız anlamayarak karşısındaki iblise baktı. Bir kaç saniye gözlerinde takılı kalan gözleri biranda korkuyla irileşti.

-Hayır.

Hızla koşarak odadan çıkarken genç adamın kaslatı kesilen bedenini umursamamıştı. Ve odadan çoktan çıktığı için yanağına ince bir yol çizen damlayı da.

*****

-Tamam. Anladım. Birazdan oraya varacağım.

Genç kız yanındaki adamın telefonu kapatıp cebine koyuşunu ve bir saniye bile gözlerini ayırmadığı yola bakmaya devam etmesini izledi. Birşeyler söylemek istiyor,fakat korkuyordu.
Sonunda derin bir nefes alıp konuştu.

-Martin.

-Hmm?

-Martin!

Bu sefer sesini yükselttiği için sonunda adamın dikkatini çeke bilmişti.

-Ne var Lelia?!

Genç kızın bakışlarındaki hayal kırıklığını fark etmemek imkansızdı.

-Saatlerdir durmadan araba kullanıyorsun. Gözlerin kıpkırmızı. Dinlenmen gerek.

-Vardığımız zaman...Dinlenirim.

Sabrı taşan genç kız dayanamayarak beklenmedik bir anda elini adamın üzerine koyup arabayı sağa yöneltti. Kontrolsüzce yaptığı hareket sonucu araç koca bir ağaca çarparak durdu.
Çarpmanın etkisiyle cama çarpan kafasını umursamayarak yanındaki adama başkı. Iyi olduğunu görünce rahatlasa da kendisine çevrilen bakışlarla bu rahatlama yerini korkuya bıraktı.

-Ne yaptığını sanıyorsun aptal?!

-Bana aptal diyemezsin. Sana duralım dedim!

-Durmayıncada arabayı ağaca mı çarptın?!

-Dinlenmen gerek. Gerginsin.

Dedi yumşayan sesiyle.

-Evet! Çünki beni geriyorsun!

Sonunda dayanamamış ve kırılmıştı. Bakışlarına yansıyan kırgınlıkla bakışlarını adamdan ayırdı.
Yanında derin bir nefes alan adamı umursamadan kapıyı açıp arabadan çıktı. Batmak üzere olan güneşin yaydığı turuncu dalgalar nefis bir görsel şölen oluştururken umursamayacak kadar berbat hissediyordu.

-Arabaya bin.

Sonunda sakinleşen adamın sesini umursamadan güneşe bakmaya devam etti. Çarpmanın etkisiyle ağrıyan başı olayın sıcaklığı geçdikçe daha da acıyordu. Derin bir nefes alıp arabaya binecekken güneşten gelen bir dalganın çarpmasıyla ne olduğunu anlamadan karanlıya teslim oldu.

*****

Heyecan. Korku. Endişe.
Eşsiz bir üçlü.
Uyumlu bir şekilde sıralarını bekliyorlar.
Önce heyecan.
Sonra korku.
Ve sonda endişe.
Peki ya sonra?
Sonra üçü de gider.
Geride bıraktıklarını hissetmemek için geri dönmelerine razısındır.
Fakat artık bitmiştir.
Tek yapabileceğin öylece kabullenmektir.

*****

Bedenimi saran korku odaya varınca yerini tasviredilemez bir duyguya bıraktı. Bunların birer rüya olduğunu öğrenmek ve uyanmak için yalvarmaya başlarsın. Fakat hissettiğin karmaşa bunun gerçek olduğunu tokat gibi çarpar yüzüne.

-Miguel...

Fısıltılı sesimle kendime gelerek yanına koştum. Ölmüyordu...Yok oluyordu. Başını kaldırarak kollarımla onu sardım.
Gittikce şeffaflaşan vücudu etrafa inanılmaz bir enerji yayıyordu. Dudaklarını aralayınca hızla söyleyeceklerini duymaya çalışarak yapabilirmişim gibi onu kendime biraz daha çektim. Birer fısıltı şeklinde söylediklerini duyamayınca titreyen sesimle konuştum.

-Seni duyamıyorum birtanem. Bir daha söyle lütfen. Lütfen.

Fakat dudaklarını tekrar aralamaya çalışdığı an şeffaflaşan vücudu solup yok olunca dehşetle dondum. Ellerim hızla yeri yoklarken biranda yok olan enerjiyi tekrar hissetmek,az önce sardığım vücudu tekrar sarmak istiyordum.

-Hayır.

Delirmişcesine ellerimle etrafı yoklarken dolan gözlerim görüşümü engelliyordu.

-Hayır. Hayır. Hayır.

Ellerim titriyor,hiçbirşey düşünemiyordum. Gözyaşlarım sıkışmış gibiydi,akmıyordu. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atarken vücuduma kan değil güç pompalıyor gibiydi. Bu güç beni boğuyor ve vücudumu terk etmek için can atıyordu. Ve sonunda istediğini elde etti.

-Hayır!!!