- Znowu?! Zrobiłem wszystko żeby odciąć się od tamtego życia! - warknął Matt, w jego oczach widziałam tę wściekłość jak za dawnych lat - Czego ona od Nas chce?!
- Uspokój się, w końcu to tylko nic nie naznaczący list. - powiedziałam spokojnie.
- To aż list!
- Proszę nie krzycz. Nie chcę żeby Asha dręczyły jakieś koszmary w nocy.
- Okej, robię to tylko ze względu na mojego syna. Mimo wszystko nie waż jej się odpisywać.
- Na naszego syna. Jeśli już. Poza tym, dlaczego mam jej nie odpisać? Czy to naprawdę tak wiele? - zapytałam, wpatrując się w jego oczy.
- Zbyt wiele. Sama zdecydowała o swoim losie.
- Ajj, przesadzasz trochę.
- Nie chce jej więcej widzieć. Tym bardziej tutaj. - powiedział i wszedł po schodach na górę.
- Tato, tato! - zawołał za nim Ashton.
- Synku, później...
Mały spojrzał w moją stronę niepewnie i zrobił smutną minę. Było mi go żal, dzieci zdecydowanie nie rozumieją spraw dorosłych, a przecież sprawa między Nami a Melanie była dość skomplikowana. Mimo tego ja nie miałam zamiaru tak po prostu odpuścić i zapomnieć o jednym, dużo znaczącym liście.
Mel,
Wyglądasz pięknie. Widać, że przeprowadzka w zupełnie inne miejsce Ci służy. A Pheobe? Jest przepiękna. Bardzo chciałabym ją zobaczyć... Tęsknię za Tobą i bardzo chciałabym z Tobą porozmawiać, wyjaśnić sobie wszystkie nieporozumienia i zakończyć konflikt, który powstał między nami. Matt nadal jest zły i nie wie, że teraz piszę... Mimo to, ja nie potrafię zapomnieć o mojej najlepszej przyjaciółce.
Przesyłam Ci kilka naszych zdjęć. Kelly
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Odkładając kartkę, schowałam ją razem z adresem w kieszeń. Wiedziałam, że ten list musi trafić do jej rąk. Z rozmyśleń wyrwał mnie głos Matt'a.
- O czym myślisz?
- O Mel?
- Nie dajesz za wygraną?
- Czemu miałabym? - uśmiechnęłam się.
- Ehh Kelly... Wiem, że to była twoja przyjaciółka. Próbuję to naprawdę zrozumieć...
- Kochanie to jest moja przyjaciółka i jeśli będzie chciała tu przyjechać to z wielką chęcią się z nią spotkam. - spojrzałam na niego.
- Co? Przesłyszałem się? - uniósł brew do góry.
-Nie. Nie rozumiesz. Skąd ta nienawiść?
- To nie tak... - mruknął.
- Matt... To przeszłość. Najwyższa pora zapomnieć... - powiedziałam szeptem.
- O kimś, kto był dla mnie jak brat? - zapytał i prychnął, patrząc na mnie.
- Mamy swoje życie. Nie zauważyłeś?
- No i co z tego?! - warknął.
- Spieprzaj Matt... I zaopiekuj się Ashem, ja wychodzę! - krzyknęłam i skierowałam się w stronę drzwi.
