Zombilerin Şafağı

Bölüm 12 Ölüm

     Bir anda silahlar patlamaya başladı öz kardeşim ve en yakın dostum bana saldırıyorlardı Marcel ve Cansu geriye doğru çekiliyorlardı onlarla birlik olan insanlar insanların silahları gümüştü buda benim yanımda ki vampirleri öldürüyordu etrafım yavaş yavaş boşalıyordu.

(Ben)- Herkes geri çekilsin.

Eceyle birlikte bende geri çekildim peşimizden gelen vampirler vardı ama bir anda bizden vazgeçip geri çekildiler koşarken birden boynumda bir el hissettim ve olduğum yerde durdum kafamı çevirdiğimde elin sahibini gördüm babam beni yakalamıştı bir eliyle beni tutuyordu diğer elinde ise Kader Hançeri yani beni öldürebilecek tek şey vardı.

(Babam)- Seni hemen öldürmeyeceğim önce acı çekmeni izleyeceğim ama şu an değil.

Elindeki hançeri kalbimin hemen yanına sapladı bu beni öldürmezdi ama süresiz olarak uyuturdu hançer yavaş yavaş göğsüme girdi acı çekerek kafamı çevirmeye çalıştım kardeşim Eceyi yakalamıştı bir birimize elimizi uzattık ama tutamadım hançer tamamen girince derin uykuya daldım.

3 Yıl Sonra

Hançerin vücudumdan çıktığını hissediyordum gözlerimi yavaş bir şekilde açtım tam karşımda bana gülerek bakan babam vardı.

(Babam)- Günaydın oğlum bizde seni bekliyorduk.

Kafamı kaldırdım ilk doğduğum evdeydik odada Marcel Ece ve Cansu vardı. Cansunun kucağında bir kız çocuğu vardı.

(Cansu)- Hadi baba annemin kardeşlerimin intikamını alalım bu yaratıktan.

(Ben)- Ne diyorsun sen Cansu ne kardeşi ne annesi.

(Cansu)- Öldürdüğün annem ve kardeşlerim.

(Ben)- Ben kimseyi öldürmedim ayrıca öldürecek kardeşim yok ki senden başka sana da asla kıymam senin için yüz yıllardın canımı hayatımı veriyorum.

(Babam)- Yalancı canavar sen sevgili karımı ve üç çocuğumuz burada yataklarında uyurken öldürdün.

(Ben)- Ne saçmalıyorsunuz siz.

(Cansu)- Artık yeter şimdi sıra bizde eşin ve kızını gözlerinin önünde öldüreceğiz sonrada sen öleceksin.

(Ben)- Kızım mı ?

Ece konuşmuyordu donmuş gibiydi galiba Cansunun kucağında ki kız gerçekten de kızımdı çünkü ben uykudayken yıllar geçmiş olabilirdi.

(Babam)- Her şey burada başladı burada bitecek.

Cansu birden kucağında ki kızın boynun kopardı Ece o anda birden çığlık attı ve Cansuya doğru hareket etti Marcel bir hamleyle Ecenin kalbini söktü bende yerimden kalkmak için hamle yaptım ama hiç bir şey yapamadım babam beni yakalamıştı ve derin uykudan yeni uyandığım için güçsüzdüm tek yapabildiğim ailemin ailemi yok etmesiydi tüm bu olanlara anlam veremiyordum.

Odanın kapısı açıldı içeriye yaşlı bir kadın girdi bu kadını yıllar öncede görmüştüm ama nerede gördüğümü hatırlamıyordum ben kadının kim olduğunu düşünürken birden kadın konuşmaya başladı.

(Kadın)- Boşa uğraşma beni en son 5 nesil önce gördün ailemin intikamı almama engel olmuştun.

(Ben)- Sen o cadısın avrupaya vebayı salan kadın tüm bunların arkasında sen vardın değil mi en başından beri babamı sen diriltin kardeşimi ve en yakın arkadaşımı sen kontrol altına aldın insanların bir anda anlaşmayı bozmasına da sen sebep oldun eminim bu zombi virüsünü de sen ortaya atmışsındır ama neden tüm bu öfkenin sebebi ne ?

(Kadın)- Öfkemin sebebi sen ve tüm insanlar ilk önce insanlar ailemi cadılıkla şuçladı ve tüm ailemi öldürdü ben onlardan intikam almak için salgın yarattım sonra sen salgını durdurup dünyayı kurtardın ama şimdi sıra bende tüm dünyayı yok edeceğim ama sen bunu göremeyeceksin.

      Birden yaşlı kadın yanıma doğru yaklaştı yaklaşırken bir şeyler söylüyordu babam beni bırakmıştı boşlukta duruyordum kaçmaya çalışıyordum ama kaçamıyordum kadın iyice yaklaştı elini göğsüme soktu ve kalbimi tuttu ve bir hamlede yerinden söktü kalbim avcunda atıyordu hayatımda hissetmediğim kadar acı hissediyordum kadın büyülü sözler söylüyordu babamdan Kader Hançerini aldı ve kalbime batırdı o an tüm hayatım anlatıldığı gibi gözlerimin önünde geçiyordu.

     Tüm iyilik ve kötülüklerim dostlarım düşmanlarım hepsi gözlerimin önünden geçiyordu kadın sustu yere yığıldım tam gözlerim kapanırken Ecenin yerden kalktığını ve yaşlı kadının boynunu kırdığını gördüm ve gözlerim kapandı.