Bir terslik vardı. Etrafta sadece ormanın ruh titreten uğultusu vardı. Damarlarımda ki kan, bu denli ıssızlığa alışkın olmadığından katran olmuştu. Gün ışığına esir olmuştuk usul usul.
Orman ve gün ışığı!
Bedenini bırakmak istemeyen ruhun alacak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
""Geceningüzelliği yıldızlarsa madem, insan sesi niçin dönüşemiyor yalnızlığa ?"
BÖLÜM 1
Rüzgârın çıkarttığı esinti saç diplerimi sertleştiriyordu. Havanın verdiği mayhoşlukla başımaönümeeğipbirsüre durdum. Rüzgarın soğuk esmesi, bedenimi titretirken gördüğüm manzaranın keşfine çıkmıştım bile. Rüzgârın ulaştıklara yere doğru kaydı gözlerim, ulaştıkları yerleri serinletirken sıcak esmesi, yemyeşil ormanın altını kaplayan kahverengi topraklar, ağacın altındaki çimenlerin üstünde biten o güzel kokan çiçekler...Doğa bunun adı ve ben tamda keşfedilmeyen güzelliklerin ortasına düşmüş, masalın tam da ortasında gibi hissediyorum kendimi. Ama bir yandan da ürkütücü esinti, bedenimi kaplarmışcasına titriyorum.
Beyaz spor ayakkabılarımı elime alıp toprağa bastığımda, tüm olumsuz etkenleri toprağa aktarmayı başarmanın hazzını yaşıyordum. Tam da şuan. Havanın kararmasına ramak kala görünen günbatımını karşıma almam, bütün bedenimin o çoşkuyu tatmasını istememle son buldu. Kendimi şarj etmek üzere, bastığım toprağın eşsizliğine kapılmıştım.
"Alya, burası çok korkutucu değil mi ya eminmiyiz buraya gelmek istediğimizden. " Başınıdiğer tarafa çevirdi ve gözlerinikısarakbaktı. Sonra birşeykokluyor gibi burnunu çekerekyüzünüburuşturdu. Buket iki eliyle kolumu sıkıca kavrarken, kötü enerjisini bana da aktarmayı başarmıştı.
"Evet birazdan ağaçlar felan canlanacak " ben birşey demeye kalmadan başıma ağrılar girercesine çıkan akın'ın incelttiği sesiyle, bir anda telefonu yere düşürmeme neden oldu.
"Ya Akın! " Diye sinirle bağırırken, telefonumu yerden alıp buket'in koluna girdim. Ne yalan söyleyeyim ben de biraz korkmuştum buradan.
"Kötü kokuyor ,"dedi tıslar gibi...
"Ne?" diyerek telaşlı bir şekildebaşınısalladı akın.
"Havada kötü kokular var ! Koklayın." Diye yüzünü buruşturmaya devam etti. Evet tıslar gibi konusuyordu. Sesi coşkulu ve korkuluydu. Onun bu hallerine tanık olurken akınla birbimize bakıp buketi şöyle bir süzdük. Sanki birşeyler olacağının habercisiydi söylediği sözler.
"Kağan hadi abi indirelim şueşyaları daha çadır kuracağız. " barış eline aldığı kamp çadırlarını yere koyarken, onun otoriter sesi kabul görünce hepimiz sustuk.
