Bir terslik vardı. Etrafta sadece ormanın ruh titreten uğultusu vardı. Damarlarımda ki kan, bu denli ıssızlığa alışkın olmadığından katran olmuştu. Gün ışığına esir olmuştuk usul usul.
Orman ve gün ışığı!
Bedenini bırakmak istemeyen ruhun alacak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Tüm ışıklar rüzgarın lanetli kaderine terk edildi."
Dünya ayaklarımızın altından kayıp gittiğinden beri yoldayız. Acılarıönümüze katıp varacağımız yere doğru yola çıktık. İnsan hep birilerinden kaçar. Gitmek istediği yere ulaşmak için kendinden ödün verir. Saatler önce her zaman kendimizi nerede görmek istiyorsak oraya kaçıyoruz gibi hissediyorduk. Biz nereye aitiz onu bile bilmiyoruz. Kaçmak istediğimiz yer neresi gideceğimiz yer neresi hiç birimiz bunu bilmiyoruz ama, yaşadığımız şeylerin sonunda hep kaçıyoruz. Beladan kurtulmak için kaçmayı tercih ediyoruz. Ama nereye kaçarsak kaçalım har anın sonunda kendi bıraktığımız enkazın altında kalıyoruz. Biz tuğladan örülmüş ama çokta sağlam olmayan örülü duvar değiliz, biz tuğladan örülmüş ama çok sağlam asla yıkılmayacak bir duvarız. Bizi yıldıran herşey için çabamızı sonuna kadar verip güçlü kalmaya devam edecegiz. Önümüze ne çıkarsa çıksın yıkılmadan dimdik ayakta durup bir nefes yakınlığı kadar yanyana olacağız. Ne kadar dik durursak o kadar güçleneceğiz. Çünkü bitmek bilmeyen bir sabrımız ve gücümüz var.
Vücudumun bir kısmında karıncalanmazlar çoğaldı acılar gibi... Bedenim hızla delik deşik edilmiş karıncalanmalarla savaşıyordu. Kapanan gözlerimi acıyla açtım. Uyurken bedenim sanki sonsuz karanlığın içinde debeleniyordu. Korkunç bir mide bulantısıyla sarsıldım. Nefes alamadığımı hissetdikçe öksürmeye başladım. Öksürük yerine bir iki hırıltı çıktı boğazımdan. O kadar acının içinde bir de nefessiz kalan ciğerlerimin azabını yaşadım.
Düşüncelerimin şiddeti oldukça artıyordu . Keske tüm bunlar bir kuruntudan ibaret olsa, keşke tüm bu yaşananları hiç yaşanmamış gibi bitip gitse. Ama öyle olmayacaktı . Biz bu kaderi iliklerimize kadar yaşayacaktık.
Bu gürültüde ne?
Gözlerimi aralarken kıvrıldığım yerden kalktığımda istanbul içine girdiğimizi gördüm. Tekrar kıvrılarak gözlerimi kapattım.
"Anlaşılan rüya görmeye devam edeceksin,"diyen barışa bir gözümü açıp baktım. Hafifçe yanağının bir kenarı kıvrılmış tebessüm ediyordu.
"Senin içinde bir sakıncası yoksa eğer..." diye terslendim. Ne güzel bir yolculuk herkes yattığı yerde uyumuş, bir tek arabayı kullanan barış ayakta.
"Uyuma tüm yol boyunca uyudunuz. Canım sıkıldı" bu defa gülümsemiyor aksine son derece ciddi görünüyordu.
"Kaç saattir yoldayız " gerçekten tüm yol boyunca uyumuştum kaç saattir yoldayız bunu bile bilmiyorum.
