Bir terslik vardı. Etrafta sadece ormanın ruh titreten uğultusu vardı. Damarlarımda ki kan, bu denli ıssızlığa alışkın olmadığından katran olmuştu. Gün ışığına esir olmuştuk usul usul.
Orman ve gün ışığı!
Bedenini bırakmak istemeyen ruhun alacak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sır; karanlık batak, bulutlar ise suç islemiş canavar"
Tam uçuşa hazırlanırken uçak arıza yapar ve tüm yolcular indirilir ya, iste bizim yükselişten iniş hızımız bu kadar dı. Tam adım atacakken bir anda ayağımız boşluğa düştü. Uçak biletleri iptal oldu. Hayallerimiz bir anda kağıt parçası gibi kül olup yandı.
Siz saatlerce, dakikalarca beklemek nedir bilirmisiniz? Karanlık örtülmüş üzerimize....Gecenin bu saatinde gökyüzünde bir tane bile yıldız olmayışı ne kadar tesadüf olabilir di bu ana. Bir yorgan gibi üzerimize örtülen bu kara bulutlar, bizi bir araya toplayan kaderin bir parçası mıydı ? Peki ya Acılar... daha ne kadar acı çekecektik. Bir kapının örtülüş hızı kadar dı yasamak için tutunduğumuz dünya. Kapı kapandığında, bizi dünyadan koparıp hapsediyordu zindana . Sır olmuş çekilmişiz sanki dünyadan öylesine korkunç, öylesine acı. Peki ya kara bulutlar, suç işlemiş canavar gibi ! Saatler geçer dakikalara teslim oluruz. Bes bela avcısı şimdi dakikaların esiriydi. Ve sürekli bir seye esir oluyorduk. Biz gün ışığından kacan esirleriz . Karanlığı seven, ama karanlıkta kaçan! Belki bu sefer kaçamamıştık. Felaketimiz bizi gecenin karanlığına esir etmişti . Gün ışığından uzakta ama gökyüzünün hemen altında aynı kaderi yaşıyorduk.
"BarışSoytaş, önce sizin ifadeniz alınacak. Buyrun." Ve o an, sorgu odasındaniçeriyegirdiğindekapıdadört beden ruh gibi sırayadizilmiş, sorgumuzun alınacağıanı bekliyorduk. Sırayla, oyuncu değişikliği hakkı verilmiş oyuncu gibi. Dimdik duruyorduk kapanan kapınınarkasında. Hayata direnmişti belki de dimdik duruşumuz.
Kaç saattir burdayız, ne kadar süredir barışı bekliyoruz bilmiyorum. Ağlamaktan mosmor olmuş gözlerim acıyorken, düşen her gözyaşım dudaklarımın arasından kayıp gidiyor. Ben barışı bekledikçe içimde kopan fırtınaları dindiremiyorum.
"Neden bu kadar uzun sürdü " akına yönelttiğim soruyla önüne eğdiği başını kaldırıp bana baktı.
"Bilmiyorum, aslında sorgunun bitmesi lazım"
"Kaç saat oldu"
"Üç saattir içeride "
"Hadi biraz dışarıya çıkıp nefes alalım " dedi kağan.
