SINIR

-67

ALPİKE 'DEN

Uyandığımda  yatakta tek başımaydım yavaşça dün geceyi hatırlamaya çalıştım yüzüm birden düşütü Aybars yakışıklı bir adam ama yatağıma yakışmıyor iki defa bunu yaptım galiba artık kesinlikle uzaklaşmam gerekiyodu hızla dün gece ki elbisemi yerden alıp üstüme geçirdim siyah çizmelerimide giyip hızla aşşağı indim mutfaktan sesler gelince kapıdan gözükmiyecek şekilde Aybarsa baktım gülerek kahvaltı hazırlıyodu bu adam kendini çok mu kaptırdı ne diye geçirdim içimden 

Beni görmesin diye hızla kapıdan uzaklaşarak merdivenlere geri döndüm çizmelerimi çıkartıp parmak uçlarımla evin bahçeye açılan kapısından çıkıp ön kapısına yürümeye başladım etraf koruma kaynıyodu hızlıca yerden bir taş alıp ön tarafa fırlattım kimse görmeden korumalar o yöne baktığında hızla demir kapıyı açtım ve kendimi dışarı attım ormanlık bir yoldu burası buraya ilk defa geliyorum gerçek evine bir kere baskın yapmıştım zaten Çakabey yüzünden neyse deyip çantamdan telefonu çıkartıp Çakabeyi aradım ilk çalışta açtı " Çakabey sana atacağım konuma hızlıca gel korumalarla" deyip konuşmasına izin vermeden kapattım 

Salak Aybars aradan 5 dk geçti hala anlamadı evde olduğumu yine bir ağaç bulup tepesine çıktım manzara harikaydı bir tarafım yol ve Aybarsın evini görürken diğer taraf bir gölü gösteriyodu kafamı Aybarsın evine çevirdiğimde  Aybarsı gördüm korumalarını bağrıyodu sonra birkaçı ormanlık alana dağılmaya başladığında anladım bu kıt kafa beni arıyodu neyse deyip elime telefonumu alıp Çakabeye ' eğer birazdan burda olmazsanız size deşerim' diye mesaj attım 

Ve telefonu tamamen kapattım bunun salak korumaları hala altta beni arıyorlardı iyiki bu ağaca çıkmışım baya yüksek kimse görmüyor araba sesleri gelince yola baktım benim korumalarımdı tek tek arabalarını sıralayıp çıktılar önden Çakabey çıkıp etrafına bakındı sonra bağırmaya başladı " Alpike" diye bende ona bağırdım " Bağırma lan burdayız " tabi Çakabey hala etrafına bakıyodu hemen aşşağı doğru inmeye başladım salak Aybars bütün korumalarını yolladı istesem  şuracıkta ruhunu alırım farketmez neyse ağaçdan inip çıplak ayaklarımla yola yürümeye başladım e sonuçta topukluyla ağaca tırmanamazdım  yola geldiğimde Çakabey bana dönüp

"Nerdeydin seni duydum ama göremedim bide üstüme vazife değil ama bu kimin evi" dedi bende umursamaz biçimde " Yüksek bir ağacın tepesinde oturuyodum ev Aybarsın " kafasını sallayıp tam arabalara bineceken  evin kapısından Aybars ve bir kaç koruması çıktı yüzünde elle tutulabilir cinsten bir endişe vardı dümdüz ormana bakarken birden arabalara sonrada bana baktı yüzündeki endişe birden yok olunca benim tarafıma geliceken hızlıca arabaya bindim Çakabeyde sürücü koltuğuna geçip gaza bastı  aynadan Aybarsın sinirli yüzüne baktım sonra kafamı geriye yaslayıp gözlerim dinlendirdim arabanın yavaşlamasıyla eve geldiğimizi anladım 

Kapımı korumanın açmasıyla vakit kaybetmeden çıktım eve girip merdivenlere yöneldiğim son basamağa geldiğimde hafif bir baş dönmesiyle duvara tutundum geçtiğinde odama girdim üstümdekileri fırlatırcasına çıkardıktan sonra kendimi banyoya attım soğuk suyla kendime geldim diyebiliriz yavaşça çıkıp gri bornozumu giydim  saat daha erken olduğu için hiç acele etmiyordum dolobımdan siyah iç çamaşırı takımı çıkarıp giydim sonra   lacivert bir tulum çıkardım üstüne aynı renkten ceketimi kollarımı geçirmeden palaspandıras üstüme attım ayağıma siyah topuklu rugan ayakabılarımı geçirdim koyu tonlarda bir ruj sürüp saçlarımı açık bıraktım  odamda işim bittiğinde  mutfağa indim dolabtan mısır gevreği ve süt çıkarıp kaseye koydum bahçeye çıkıp  kocaman masanın en başına geçtim 

Bahçeme göz atığımda her yerin kurumuş yaprakla dolu olduğunu farketim sonra kafamı tekrar masaya çevirdim ve boş olan sandalyelere baktım   keşke birileri olsaydı  şu ruhumdaki koca boşluğu kapatacak  kendi karanlığımda boğulup gideceğim ama tek değil beni bu hayata sürükleyen herkesle birlikte ilk önce çocukluğumu elimden alanlardan sonra Ayberki nasılda kıymışlardı canıma