BÖLÜM 1 -ZATEN EN DİPTESİN ELİS

921 76 141
                                    

KEYİFLİ OKUMALAR :)  

〰〰〰

Sen benim sarhoşluğumsun

Ne ayıldım

Ne ayılabilirim

Ne ayılmak isterim.

〰〰〰

Uzak diyarlarda diye başlamaz mı hep masallar? Evet. Bizim masalımızdaki o uzak diyar; Mavi Diyar. 

Uzak mı uzak diyarlarda bir prenses varmış. Adı da Mavi'ymiş. Mavi Diyar'ın Mavisi.. Güzel mi güzel, dillere destan bir prensesmiş Mavi. Adı kulaktan kulağa yayılırmışta, pek göreni olmazmış bu prensesin. Herkes merak edip dururmuş.

Ama masallar hep mutlu olurmuş değil mi? Mavi'nin masalı ise o kadar hüzünlü, o kadar kötüymüş ki kendisi bile şaşırıp dururmuş. "Nasıl böyle bir prenses olabilirim?" diye sorarmış sürekli kendine. 

Ormanın derinliklerinde, yolu bile olmayan bir sarayı varmış Mavi Prenses'in. Kendisi o saraya hapismiş. Ama onu orada hapseden ne bir kilit, ne de bir zincirmiş. Onu hapseden yalnızca, kendisiymiş. Bunun farkında bile değilmiş.

Mavi Prenses. Bahtı, adı gibi olamamış hiç. 

Yalnızmış.

 Yorgunmuş.

Mutsuzmuş.

En önemlisi de umutsuzmuş.

Ama bir gün, çok güzel bir yolculuğa çıkacakmış. Daha da mutsuz olacağı, daha da yalnız kalacağı, umudunu tam kazanmışken tamamen kaybedeceği güzel bir yolculuğa...

Çünkü masallar, hep varmış.

Çünkü masallar, gerçekmiş.

Gerçek olansa, hiçbir zaman güzel değilmiş.

〰〰〰


Aynanın karşısında, yere oturmuş vaziyette tanıdık gelmeyen yüzü inceliyordum. Dudağımda morluklar, yanağımda parmak izleri... Her zaman aynı şeyleri yaşasam da, neden aynanın karşısına geçtiğimde kendimi tanıyamıyordum? Bu ben miydim gerçekten? Yaşamam gereken hayat bu muydu? Alışırım sanıyordum ama alışamıyordum. Her geçen gün daha kolay olması gerekmiyor muydu? Peki neden daha zordu?

Ayaklanıp hafif bir makyajla yüzümdeki izleri, ve gözlerimin altındaki şişlikleri kapattım. Üzerimde kot pantolon ve salaş bir t-shirt vardı. O yüzden üzerimi değiştirme gereği duymadım. Sırt çantamın içine romanımı koyup elime de bir ceket aldım ve yavaş adımlarla kapıya yöneldim.

Evin kapısından tam çıkmak üzereydim ki arkamdan bir ses "Nereye?!" diye sordu. 

Arkamı dönme ihtiyacı bile duymamıştım. "Kütüphaneye anne."

〰〰〰

Kaç saattir kütüphanedeydim bilmiyordum. Bilmekte istemiyordum. Burada biraz da olsun nefes aldığımı hissediyordum.

ARAF'IMHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin