Silence | Kuroken (Haikyuu)

Przeprosiny.

Siedziałem przy stoliku z Kuro, czując dziwną niezręczność, kiedy cały czas głaskał mnie po głowie, nawet kiedy chciałem skupić się na czytaniu, a on oglądał jakiś program w telewizji, jedząc chipsy drugą ręką. Jego dotyk był tak odprężający, że mógłbym zasnąć.
- Wiesz co, Kenma? - usłyszałem nad sobą, ale byłem zbyt niepewny siebie, by podnieść wzrok. - Podobasz mi się - wytrzeszczyłem oczy, kiedy to powiedział. Jego głos brzmiał wtedy pewnie, a jednocześnie tak delikatnie, jakby zaraz miał się złamać. Przez chwilę myślałem, że się przesłyszałem. Prosiłem w duchu o to, żeby to powtórzył. Tym samym tonem...
- Dopiero niedawno zrozumiałem co czuję. Pewnie nigdy się tego nie dowiesz i to może lepsze wyjście... Ale mam satysfakcję, że to powiedziałem - ujął moją twarz w dłonie i zwrócił tak, bym patrzył prosto na niego. - Chciałbym Cię pocałować, ale boję się, że uciekniesz... - czułem jak moje oczy przeszły łzami, ale nie mogłem pozwolić, żeby wpłynęły. Kuro nie mógł dowiedzieć się o tym, że słyszę. Zorientowałem się, że ciemnowłosy jest coraz bliżej mnie. Wyrwałem się gwałtownie z jego objęć, będąc przerażonym, że dotknie moich ust. Chciałbym móc mu na to pozwolić.
Kuro, też chciałbym Cię pocałować.
- Ach, rozumiem... - zrobił minę skrzywdzonego szczeniaka, a mnie obeszły wyrzuty sumienia. - Więc to jest nieodwzajemniona miłość...
Nie chciałem wychodzić. To moje ciało się mnie nie słuchało i dobrowolnie zaczęło iść w stronę wyjścia. Głęboko w środku błagałem o odwagę, o to, żeby się zawrócić i go pocałować, o to, żeby się odezwać, ale nie wiedziałem co to odwaga. Mimo to, wzrosła we mnie pewna determinacja i kiedy tylko otworzyłem drzwi, rozprzestrzeniła się na całe moje ciało. Wszystkie organy i krew, całą skórę i duszę... Wszystko obeszło determinacją.
Obróciłem się z impetem w jego stronę, zacisnąłem usta w niezgrabną prostą linię i pocałowałem go z mocno zaciśniętymi powiekami. Nie było to podobne do tego co robią w telewizji, ale nie mogłem inaczej. Sam fakt, że dotknął moich ust, mojego lęku napawa mnie niezrozumiałą dumą i nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Patrzyłem na jego zdziwioną minę i szybko nabazgrałem coś na kartce.
"Ja też" podałem mu przedmiot, a on spojrzał na mnie z lekkim zaciekawieniem, kiedy przeczytał dziwnie tajemniczą wiadomość. Przecież nie mogłem dać mu jasno do zrozumienia, że usłyszałem jego wyznanie. Że nie jestem głuchy na jego problemy i zmartwienia. Rzuciłem w myślach ciche "Przepraszam", wiedząc, że nie pomagam mu ze świadomością. Jestem tchórzem, okropnym człowiekiem. Nigdy nikomu nie pomagałem, mimo że wydawało mi się, że dla niego zrobię wszystko...
Przepraszam, Kuro.