Το Δάσος Της Λήθης

(8) Οι Κυνηγοι

"Χαχαχα πάντα της το έλεγα και πάντα θα της το λέω!"

Αποκρίθηκε εύθυμα η Αμάντα κάνοντας τις αδερφές της να γελάσουν. Η Ιζαμπέλα γέλασε σιγανά, απλά για να κάνει την παρουσία της αισθητή.

Οι αδερφές ήταν ιδιαίτερα εύθυμες και η κοπέλα απολάμβανε την παρέα τους, ωστόσο τα συνεχή άσκοπα γέλια τους την είχαν κουράσει. Όταν τα γέλια κόπασαν εστίασε την προσοχή της σε έναν ήχο που της φάνηκε πως άκουσε.

Ένευσε στις αδερφές να σωπάσουν και βάλθηκαν και εκείνες να προσπαθούν να ξεχωρίσουν τους ήχους του δάσους. Κάτω από τα τραγούδια των τζιτζικιών και το βουητό του ανέμου μπόρεσαν και εκείνες να αντιληφθούν τον περίεργο ήχο.

Έμοιαζε σαν κάτι να σέρνεται, σπάζοντας όλα τα ξερά φύλλα του δάσους στο πέρασμα του. Η Ιζαμπέλα σηκώθηκε όρθια και έστρεψε το βλέμμα της στις συστάδες των δέντρων απέναντι της, από όπου προερχόταν ο ήχος.

Η Άμπι στάθηκε και αυτή στα δύο της πόδια αρπάζοντας ένα ακονισμένο ξύλο από αυτά που τους είχε αφήσει ο Ρον πριν φύγουν για το κυνήγι. Αντάλλαξε ένα βλέμμα ανησυχίας με τις αδερφές της και έπειτα με την τραυματισμένη έφηβη.

Η Αμάντα με την Άναμπεθ πήραν και αυτές από ένα όπλο, όμως παρέμειναν καθιστές. Έδωσαν ένα και στην Ιζαμπέλα.

"Εε κορίτσια!! Ελάτε να βάλετε ένα χεράκι εδώ!"

Μια αντρική φωνή ακούστηκε από τις συστάδες, ενώ την ίδια στιγμή ξεπρόβαλλε από τα δέντρα ένα τσούρμο αντρών να σέρνουν μαζί τους ένα τεράστιο ζώο με κέρατα.

"Αυτός είναι ο Ρον!"

Οι τρεις αδερφές χασκογέλασαν και παράτησαν τα όπλα στο έδαφος. Με μια κίνηση σηκώθηκαν και οι τελευταίες και κατευθύνθηκαν με γοργό βήμα προς τους κυνηγούς.

Μη ξέροντας τι να κάνει, η Ιζαμπέλα άφησε και εκείνη το όπλο της κάτω και ακολούθησε τις γυναίκες.
Πλησιάζοντας μπόρεσε να δει επιτέλους όλους τους Αντάρτες με τους οποίους είχε αιχμαλωτιστεί στην δασοφυλακή.

Αναγνώρισε τον Ρον -μονάχα επειδή οι αδερφές είχαν μαζευτεί κοντά του και κάτι του έλεγαν στο αυτί γελώντας- παρατήρησε έναν νέο Ασιάτη με μια γρατζουνιά στο δεξί του μάγουλο, έναν Αφροαμερικάνο γύρω στα σαράντα του οποίου το πόδι ήταν γεμάτο πληγές, έναν ψηλό κύριο με γυαλιά και τον Τζακ, που με κάθε του βήμα ένας μορφασμός διαγράφονταν στο πρόσωπο του.