Το Δάσος Της Λήθης

(28) Μια Νέα Αρχή

Είναι αδύνατον!

Στο έλεγα, Τζέης! Στο έλεγα! Υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Δεν καταλαβαίνω, αγαπημένη μου. Πόσες ήταν οι πιθανότητές? Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν?

Αρκετά περιμέναμε τόσα χρόνια, δεν νομίζεις?

Σίγουρα...

Αυτό που έκανες όμως στο αγόρι ήταν μεγάλο σφάλμα.

Έχεις δίκιο, Άβα. Ωστόσο δείξε λίγη κατανόηση στο πρόσωπο μου. Μια τέτοια σύμπτωση μου είναι αδύνατο να την πιστέψω ακόμη και τώρα που έχω αποδείξεις πως είναι αληθινή.

Θέλω να με εμπιστεύεσαι, Τζέης...

                          ⚜⚜⚜⚜⚜

Άφησε το βρεγμένο τομάρι στο μέτωπο της αρκετή ώρα, ωστόσο ο πυρετός δεν έπεφτε. Τα μάγουλά της, ροδαλά και αναψοκοκκινισμένα, έκαιγαν. Το αγόρι έκανε υπομονή, της μιλούσε για να την κρατήσει ξύπνια, περίμενε να καλυτερέψει ώσπου να μπορούν να περπατήσουν πίσω στο ξέφωτο ή να εμφανιστεί κάποιος στο ποτάμι.

"Μπορείς να περπατήσεις?"

Την ρώτησε για τέταρτη φορά υψώνοντας το χέρι του στο πρόσωπο της να ελέγξει ξανά τον πυρετό της.

"Ναι"

Αποκρίθηκε εκείνη, επίσης για τέταρτη φορά. Έκανε να σηκωθεί και ο Σαμ την βοήθησε να σταθεί καλύτερα στα πόδια της, όμως τα γόνατά της λύγισαν και κόντεψε να καταρρεύσει στο έδαφος, ακριβώς όπως είχε γίνει και στις προηγούμενες προσπάθειές τους.

Το αγόρι πέρασε το χέρι της πίσω από τον λαιμό του και την στήριξε κρατώντας την λίγο πάνω από την μέση της. Δεν άντεχε άλλο να περιμένει. Ο Τζακ έπρεπε να την δει αμέσως.

"Θα προσπαθήσουμε εντάξει?"

Η Ιζαμπέλα έγνεψε. Έπνιξε έναν κόμπο που είχε ανέβει στον λαιμό της και σήκωσε το κεφάλι της ψηλά. Ντρεπόταν για την αδυναμία της, ντρεπόταν για τον εαυτό της. Δεν μπορούσε ούτε να περπατήσει μόνη της. Τι είχε πάθει?

Ο Σαμ έκανε το πρώτο βήμα αργά, τραβώντας την μαζί του. Έσυρε τα πόδια της αδύναμα, αναγκασμένη να ακολουθήσει τις κινήσεις του. Το αγόρι της έριξε μια πλαγιά μάτια και επανέλαβε την κίνηση του φτάνοντας ένα βήμα πιο κοντά στο ξέφωτο.

Τα πόδια της την πονούσαν φριχτά. Μουδιασμένα καθώς ήταν, ένιωθε το αίμα της μέσα τους να βράζει, ένιωθε τους παλμούς της καρδιάς της να κλωτσάνε τα πέλματα της. Μόλις είχαν φτάσει στις πρώτες συστάδες δέντρων όταν δεν μπορούσε να στηρίξει άλλο πια το βάρος της.