Το Δάσος Της Λήθης

(33) Η Μεγάλη Απόφαση

Έμεινε ξύπνια πολύ ώρα ακόμη, βυθισμένη στις καταθλιπτικές της σκέψεις. Κάποια στιγμή μέσα στην νύχτα άκουσε τον Σαμ να ξαπλώνει στα φύλλα δίπλα της.

"Κοιμάσαι?"

Τον άκουσε να ψιθυρίζει. Όμως δεν ήθελε να συζητήσει μαζί του, δεν ήθελε να μιλήσει σε κανένα. Κράτησε την ανάσα της και φρόντισε να μείνει ακίνητη για τις επόμενες στιγμές.

"Δεν πρέπει να πας, Ιζαμπέλα"

Συνέχισε το αγόρι σαν να ήξερε ότι είναι ξύπνια. Εκείνη αν και τον άκουσε δεν ανταποκρίθηκε. Περισσότερα δάκρυα φούσκωσαν στα μάτια της.

"Είναι παγίδα, δεν πρέπει να πέσεις στην παγίδα τους"

Δεν είχε νόημα, δεν είχε λογική το σκεπτικό του. Το μυαλό της θολό, μετά βίας ξεχώριζε τις λέξεις που ξεστόμιζε το αγόρι. Ο Σαμ δεν ήξερε πως ένιωθε, ο Σαμ δεν είχε νιώσει έτσι ποτέ, δεν είχε νιώσει ποτέ όπως είχε νιώσει εκείνη.

"Τι σκέφτεσαι?"

Είπε το αγόρι κοιτάζοντάς τα αστέρια. Οι μακριές του τζίβες ανακατεύονταν με τα πολύχρωμα φθινοπωρινά φύλλα πάνω στα οποία είχε ξαπλώσει.

"Άσε με ήσυχη, Σαμ"

Η φωνή της έσπασε. Δεν μπόρεσε να μείνει ψύχραιμη, δεν μπόρεσε να κρατηθεί ανέκφραστη όπως είχε σχεδιάσει. Το αγόρι γύρισε πλάγια το κεφάλι του για να αντικρίσει την πλάτη της.

"Δεν μπορεί να σκέφτεσαι σοβαρά να πας"

Ψιθύρισε δύσπιστος.

"Τι έχω να χάσω?"

Ρώτησε κοφτά γυρίζοντας στο μέρος του. Τότε το αγόρι μπόρεσε να αντικρίσει τα πρησμένα της μάτια, τα δάκρυα της να γυαλίζουν πάνω στο χλωμό της πρόσωπο. Την λυπήθηκε.

"Τη ζωη σου?"

Προσπαθούσε να την εκλογικεύσει, προσπαθούσε να την κάνει να καταλάβει, να ανασύρει την λογική της που πνιγόταν απεγνωσμένη μέσα στα μπερδεμένα της αισθήματα.

"Ας την χάσω. Ας πεθάνω. Καλύτερα θα είναι έτσι"

Ψιθύρισε με τις λέξεις να σκαρφαλώνουν μετά βίας έξω από τον λαιμό της.

"Δεν ξέρεις τι λες"

Αντέτεινε θυμωμένο το αγόρι. Η Ιζαμπέλα του γύρισε την πλάτη και σταμάτησε να τον ακούει, σταμάτησε να ξεχωρίζει τις λέξεις που χρησιμοποιούσε για να την πείσει. Το μόνο που άκουγε ήταν ένα μπερδεμένο μουρμουρητό, έναν απρόσωπο επαναλαμβανόμενο ήχο που την νανούριζε όλο και περισσότερο. Τελικά αποκοιμήθηκε αποφασισμένη. Τίποτα δεν είχε σημασία πια, τι είχε να χάσει?