Το Δάσος Της Λήθης

(25) Αδιέξοδο

Οι τζίβες του επέπλεαν στην επιφάνεια του νερού, πλαισιώνοντας το κεφάλι του που έβλεπε στον βυθό. Το νεκρό του σώμα έστεκε μπρούμυτα στην αγκαλιά του ποταμού.

Η Ιζαμπέλα έμεινε σοκαρισμένη, να μην πιστεύει στα μάτια της. Δεν πίστευε τι είχε συμβεί, δεν πίστευε ότι μπορούσε κάποιος να φύγει από την ζωή τόσο εύκολα. Τον γύρισε ανάσκελα και φώναξε απελπισμένη το όνομα του, όμως εκείνος δεν την άκουσε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε.

Η κοπέλα κολύμπησε ως την άκρη του ποταμού φωνάζοντας πότε το όνομα του Σαμ και πότε της Άβας. Κραύγαζε απελπισμένη για βοήθεια, όμως κανείς δεν την άκουγε. Σύρθηκε από το ποτάμι και στάθηκε σε ένα βράχο.

Αφού ασφάλισε τα πόδια της δίπλα από το ποτάμι, έπιασε το αγόρι αγκαζέ, από τους ώμους, και βάζοντας όλη της ην δύναμη τον έσυρε έξω.

Λαχανιασμένη, κατάφερε να τον αφήσει ξαπλωμένο, δίπλα από το ποτάμι. Ακούμπησε το κεφάλι της στην καρδιά του με την δικιά της να χτυπάει δυνατά. Δεν μπορούσε να έχει πεθάνει... Ήταν αδύνατο!

Η καρδιά του όμως έμεινε σιωπηλή πίσω από το στήθος του. Ανακάθισε και περιεργάστηκε το πρόσωπο του με δάκρυα οργής και απογοήτευσης να φουσκώνουν στα μάτια της.

Εκείνος έστεκε κατάκοιτος στο έδαφος, πιο χλωμός από ποτέ. Τα μάτια του σφαλισμένα, διέγραφαν μισοφέγγαρα στην βρεγμένη του επιδερμίδα. Το πρόσωπο του έμοιαζε ανέκφραστο και παντελώς γαλήνιο, για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια.
Τώρα δεν θα ξαναέβλεπε εφιάλτες, δεν θα υπέμενε άλλες ταλαιπωρίες. Τώρα θα ηρεμούσε για πάντα.

Πληθώρα συναισθημάτων ξύπνησαν μέσα στην Ιζαμπέλα. Την κατέκλυσαν κάνοντας διαγωνισμό για το πιο θα εκδηλωθεί πρώτο. Δεν γνώριζε το αγόρι πολύ καιρό, όμως είχε ζήσει σημαντικές στιγμές μαζί του. Ήταν ξεροκέφαλος και πολλές φορές αντιπαθητικός, ωστόσο νοιάζονταν και πάντα ήταν ενεργό μέλος στην ομάδα.

Έβαλε τα χέρια της πάνω στο στήθος του και έσφιξε τα χέρια της σε γροθιές μέσα στις οποίες αιχμαλώτισε λίγο ύφασμα από την μπλούζα του. Το βλέμμα της θολό και δακρυσμένο να κοιτάζει το αγόρι, επικεντρωμένο κάπου που δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς.

Και άλλες σκέψεις την πλυμμήρισαν. Το μυαλό της πήγε στον πατέρα της που είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ από τους δικτάτορες, στον αδερφό της που είχε φυλακιστεί στο Νεκρό Δάσος και ας ήταν αθώος, στην μητέρα της που είχε αυτοκτόνήσει, αδύναμη να αντέξει την απώλεια των δύο την αγοριών. Είχε μείνει μόνη στον κόσμο, το σχέδιο της είχε αποτύχει και είχε παγιδευτεί σε μια φυλακή που κανείς δεν είχε ξαναπάει, όμως είχε μείνει αισιόδοξη. Θα κάνω μια νέα αρχή, είχε πει. Ίσως καταφέρω να βγω από εδώ μέσα, είχε πει.