Το Δάσος Της Λήθης

(15) Το Βράδυ

"Είμαι εντάξει"

Η Ιζαμπέλα σηκώθηκε όρθια με το κεφάλι της να γυρίζει. Ο Σαμ την περιεργάστηκε καχύποπτα και κατευθύνθηκε ανέκφραστος προς τον Τζακ.

Γιατί να έρθω?

Προσπάθησε να ρωτήσει την φωνή η κοπέλα νοητά. Αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Η θαλπωρή είχε εξανεμιστεί, το βουητό στα αυτιά της είχε υποχωρήσει.

Ήταν προβληματισμένη, με χιλιάδες ερωτήσεις να στριφογυρίζουν στο μυαλό της. Αναρωτιόταν αν θα ήταν συνετό να απομακρυνθεί από τους υπόλοιπους το βράδυ μόνη της, αν αυτή η φωνή ήταν υπαρκτή ή αποκύημα της φαντασίας της, αν βάδιζε κατευθείαν πάνω σε μια παγίδα.

Μια ζεστασιά την πλυμμήρισε ξανά και ένα καθησυχαστικό συναίσθημα την έκανε να ξεχάσει τις ανησυχίες της. Αργότερα δεν ήταν σίγουρη πως το είχε αποφασίσει, όμως θα πήγαινε.

Πήρε το Πρετιόσουμ στην αγκαλιά της και το παράτησε προσεκτικά. Η ουρά του επουλωνόταν πολύ γρήγορα, όπως ακριβώς και το υπόλοιπο κορμί του. Τις πληγές του τώρα αντικαθιστούσαν κοκκινίλες και μώλωπες. Εντυπωσιασμένη από την ταχεία αυτή θεραπεία του πλάσματος, θυμήθηκε κάτι.

Κατευθύνθηκε με νωθρά βήματα προς τον Ρον που κρατούσε ένα κομμάτι κρέας πάνω από την φωτιά περιμένοντας να ψηθεί και αφηγούνταν παραστατικά ιστορίες επιβίωσης στις εντυπωσιασμένες αδερφές.

"Έτσι άρπαξα το θηρίο από πίσω. Ήταν πολύ δυνατό και σχεδόν με σκότωσε, όμως κατάφερα να του καρφώσω μια γερή στον λαιμό του. Βέβαια ξέρετε τι λένε... Καλό σκυλί, ψόφο δεν έχει-"

"Ρον.. Εμ συγγνώμη που διακόπτω"

Είπε η Ιζαμπέλα, μην έχοντας το κουράγιο να ακούσει τις καυχησιές του κυνηγού. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε υποτιμητικά.

"Προς τι η διακοπή, λοιπόν?"

"Εσύ ήσουν στο Νεκρό Δάσος, οπότε... αναρωτιόμουν αν συνάντησες ποτέ κάποιον. Κάποιον με το όνομα Τζος Στρατ"

Την περιεργάστηκε συνοφρυωμένος χωρίς να αποβάλλει καθόλου την περιφρόνηση του για αυτή από το ύφος του.

"Τζος Στρατ, είπες?"

Τα μάτια του έλαμψαν.

"Ναι"

Απάντησε με ελπίδα η κοπέλα.

"Γιατί ρωτάς?"

Τότε εκείνη σάστισε. Δεν ήξερε αν έπρεπε να απαντήσει ειλικρινά ή όχι.
Και γιατί όχι?