Το Δάσος Της Λήθης

(30) Δίλημμα

Τρόμος τον είχε κατακλύσει. Ο σβέρκος του ήταν μουδιασμένος, η καρδιά του κλωτσούσε δυνατά πάνω από το δεμένο σε κόμπο στομάχι του. Φυσικά δεν θα παραδεχόταν σε κανένα τον φόβο που τον κυρίευε. 

Χάζευε την φωτιά να χορεύει αδύναμα ανάμεσα στις στάχτες των κάποτε περήφανων και χοντρών κλαδιών του παράξενου εκείνου δέντρου που στις γαλαζωπές φυλλωσιές του φώλιαζαν μυστήρια πλάσματα του Δάσους της Λήθης. Τι θα έκανε?

Έριξε μια ματιά στους υπόλοιπους Αντάρτες που κοιμόντουσαν έξω από τις καλύβες, λίγα μέτρα δίπλα του. Πλησίαζε η αυγή, όμως εκείνος δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η υπερένταση τον κρατούσε αιχμάλωτο σε μια φυλακή αϋπνίας, αναγκάζοντάς τον να επεξεργάζεται τα γεγονότα στο μυαλό του όλο και περισσότερο.

Δεν είχαν κανένα λόγο να εμπιστευτούν τις θεότητες, μάλιστα θα ήταν εξαιρετικά ανόητο αν το έκαναν. Είχαν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους, στάθηκαν ανίκανοι να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Το μόνο που έκαναν ήταν να τους σπείρουν τον φόβο.

Ξανασκέφτηκε το σενάριο που είχαν συζητήσει με την Ιζαμπέλα λίγο πριν αποκοιμηθεί. Θα μπορούσαν να κρυφτούν, ωστόσο θα ήταν ανώφελο αφού οι θεότητες ήταν παντού σκορπισμένες στο δάσος.

Ουσιαστικά δεν μπορούσαν να τους αποφύγουν. Θα μπορούσαν σίγουρα να τρέξουν μακρυά τους, θα μπορούσαν για μια στιγμή να γλιτώσουν. Ωστόσο σίγουρα δεν θα κατάφεραν να κρυφτούν.

Με νωχελικές κινήσεις ξάπλωσε πάνω στα φύλλα που γινόντουσαν όλο και πιο ξερά. Έκλεισε τα μάτια του αφήνοντας επιτέλους την υπερένταση να ξεχυθεί μακρυά από το σφιγμένο σώμα του. Τελικά αποκοιμήθηκε ανήσυχα.

Όταν ξύπνησε, η Ιζαμπέλα, ο ήλιος είχε σκαρφαλώσει στο κέντρο του ουρανού. Μισόκλεισε τα μάτια της στο έντονο φως. Πώς είχε αποκοιμηθεί έτσι? Έπρεπε να είναι σε επιφυλακή, έπρεπε να έχει το νου της ξάγρυπνο,τον εαυτό της σε ετοιμότητα.

Ανακάθισε και έμεινε για λίγο να παρατηρεί τους υπόλοιπους Αντάρτες να βυθίζονται στην λιτή ρουτίνα που είχαν πλάσει από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην δασοφυλακή. Οι αδερφές έφερναν νερό από το ποτάμι, οι άντρες είχαν αρχίσει ομαδικά να χτίζουν μια τρίτη καλύβα.

Η περηφάνια της για το ανθρώπινο ένστικτο έσβησε για λίγο τον φόβο της. Είδε το Πρετιόσουμ στην αγκαλιά της Αμάντας να κοιμάται ήρεμο, με μια έκφραση ικανοποίησης στο πρόσωπο του. Ήθελε να πάει κοντά του, να το πάρει στην αγκαλιά της, όμως πρώτο της μέλημα ήταν ο Σαμ.