Το Δάσος Της Λήθης

(21) Εξηγήσεις

"Κοντεύουμε?"

Ήταν η τρίτη φορά που την ρωτούσε το αγόρι. Βάδιζαν γοργά μέσα στο δάσος κάτω από το γαλαζωπό φως του κρυστάλλου.

"Ναι"

Του απάντησε αγανακτισμένη η Ιζαμπέλα.

"Το ίδιο είπες και την προηγούμενη φορά"

Τον αγνόησε και συνέχισε να περπατάει. Ειχε ψύχρα εκείνο το  βράδυ. Η μυρωδιά της βλάστησης πλανιόταν παντού στον αέρα. Δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά όταν μπροστά τους φάνηκε περήφανο το άνοιγμα του σπηλαίου.

Κρύσταλλοι άρχισαν να φωτίζουν όπως την προηγούμενη φορά.

"Τι στο -"

Ο Σαμ έμεινε ακίνητος να κοιτάζει αποσβολωμένος το χαοτικό σπήλαιο που ανοίγονταν μπροστά του.

"Έλα μην χασομεράς"

Του ψιθύρισε η Ιζαμπέλα και του έκανε νόημα να την ακολουθήσει. Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του σαν να προσπαθούσε να αποδιώξει κάτι και συνέχισε να ακολουθεί το κορίτσι συγκεντρωμένος, με το σώμα του σφιγμένο σε επιφυλακή.

Βάδισαν πάνω στο κρυστάλλινο μονοπάτι μέχρι που βγήκαν στο άνοιγμα που έκανε το μαγευτικό αυτό σπήλαιο. Η Άβα στεκόταν μπροστά τους να λαμπυρίζει με τα χέρια ανοιχτά.

"Επιτέλους! Καλώς ήρθατε!"

Είπε εύθυμα και έκανε να τους πλησιάσει. Ένα λευκό φόρεμα αγκάλιαζε όμορφα το λυγερό της σώμα και έπεφτε ως τα γόνατά της.

Ο Σαμ γούρλωσε τα μάτια του και πισωπάτησε ανεπαίσθητα βλέποντας την να πλησιάζει με τέτοια φόρα.

Μην με φοβάσαι

Άκουσε την φωνή της μέσα στο κεφάλι του. Σήκωσε το βλέμμα του ξαφνιασμένος να αντικρίσει την Άβα που αγκάλιαζε θερμά την Ιζαμπέλα.

"Τι έπαθες πριν?"

Την ρώτησε το κορίτσι.

"Αα δεν ήταν τίποτα"

Γύρισε ανυπόμονη στο αγόρι.

"Και εσύ θα πρέπει να είσαι ο Σαμ"

Έτεινε το χέρι της. Το αγόρι ανταπέδωσε την χειραψία διστακτικά. Μόλις άγγιξε το κορίτσι μια θέρμη τον διαπέρασε, μια θαλπωρή πρωτόγνωρη για εκείνον.

Η Άβα γούρλωσε τα μάτια της, ενώ έκπληξη ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της.

"Δεν μπορεί! Είχα δίκιο!!"