MAFYANIN VARİSİ

43.BÖLÜM

İYİ OKUMALAR CANLARIM BENİM.....

....

DİLANDAN...

Sakin ol Dilan sakin olan. Sadece içinden 10 a kadar say ve derin bir nefes alıp vermeye çalış.

"Neden aynı odadayız Araf Bey?"

Ayakta kollarım bağlı bir şekilde koltukta yayvanca oturmuş telefonla ilgilenen Arafa sorduğum soruyla kaşlarını kaldırıp bana baktı.

"Bey?"diye sorarcasına tekrarladığında sırıttım.
"Ne diyeyim Hanım mı? Sana sanki daha mı yakışır?"

Dediğimde elinde ki telefonu hızla yan tarafına fırlatıp ayağa kalktığında tek kaşımı kaldırmaya çalıştım. Ama başarısız....
"Sana şu-" diyerek çarprazımızda bulunan yatağı işaret edip "Yatakda daha çok yakışan şeyler yapabilirim istersen."diye sırıttığında gözlerimi kıstım.
"Edepsiz." Dediğimde eli saçımı okşamaya başlarken
"Sadece sana edepsizim asi kız."

Asi kızmış... Bir kere beni sinir eden asi yapan sensin diyemedim ki...

"Bak Araf ben senle aynı oda da kalamam!"

"Neden kalamazsın?"

"Ay sanane? Kalmak istemiyorum işte."

Ağzını açıp konuşacakken çalan telefonumla ekrana baktım.

Twin...
Arayan Melisaydı. Twin... Birbirimize fazla benzetirlerdi bizi ama biz tekrarla benzemediğimizi söylüyorduk.

"Efendim kardeşim."

"Abla aşağıdayız yemek yemeye gidiyoruz Ulaşla. Sizde gelirmisiniz."

Arafa baktığımda göz kırpıp ne oldu dercesine bakmaya başladı.

"Melisa. Ulaşla beraber yemek yemeye gidiyorlarmış. Bizde gelirmiyiz diye soruyor."

Başını salladığında gülerek"Tamam geliyoruz."dedikten sonra bana sıtıtarak bakan Arafa
"Niye öyle bakıyorsun?" Dediğimde sırıtarak üzerime gelmeye başladı.

Sakın geri gitme Dilan! Dur öylece kaldığın yerde! Relax...

Neredeyse dibime girerken bir elini belime atıp diğerinide saçlarıma koyup okşarken yutkundum. Fazla..Fazla yakındık.
"Biz.. Ağzına ne de güzel yakışıyor duyuyorsun dimi? Sen ya da ben değil biz. Sence olur mu?" Dediğinde gözlerine bakmaya devam ettim. Bal renginde gözleri vardı...
Ne diyeceğimi bilmezken eğilip tam yüzü yüzüme denk gelirken uzanıp dudağımın kenarına bir öpücük bıraktı.

Geri çekilip şakağıma da bir öpücük kondurdu.

Öpücükleriyle ne yapacapımı bilmeden dudağımı yaladım. Ona nasıl davranacağımı gerçekten bilmiyorum.
Kalbini kırmaktan korkanken ona karşı bir şey hissetmektende korkuyorum.

Kimi sevdiysem gitmişti;
Annem,babam,arkadaşlarım.
İnsanoğlu gerçekten zor bir sınav içerisinde elbette herkes bir gün ölecektir ama bu acıyı kaldırmak...çok fazla zor. Sevdiğiniz kişilerin zor zamanınızda yanınızda olmaması ayrı bir acıydı.

Annem öldüğünde Melisa daha bebekti,masum hiçbir şeyden haberi yoktu. Bense 3 yaşındaydım. Annemi hatırlayamazdım fotoğraflar olmasaydı.
Babamsa kansere yenik düşmüştü. Yaşadığı zamanlar bize gözü gibi bakardı. Her ne olursa olsun bizim yanımızda gülerdi. Sırf bizim için dayana bildiği kadar dayanmıştı.Unutamadığım bir sözü vardı.