Υποκείμενο Β5: Η Αλήθεια

Η Πρώτη Πόλη

Νιώθω τόση ντροπή που δε νομίζω να έχω νιώσει ποτέ πριν. Απλά πήγα και ξέσπασα σε μια κοπέλα που ούτε καν ξέρω καλά. Αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσω να κάνω βλακείες και μετά να το μετανιώνω για δέκα μέρες.

Αυτή τη φορά δε με βασάνισαν όμως τόσο πολύ οι τύψεις και οι ντροπές. Πριν το καταλάβω καλά καλά είχαμε φτάσει μπροστά από την πρώτη πόλη. Έμεινα να κοιτάζω τις σάπιες πολυκατοικίες και τους μισοφαγωμένους ουρανοξύστες με το στόμα ανοιχτό. Ο ήλιος δε φαινόταν πια όμως το φως της μέρας είχε παραμείνει στον ουρανό και έδινε ένα αλλόκοτο φως. Ολόκληρη η πόλη ανέδιδε μια αίσθηση σήψης και σαπιλας. Ήταν φανερό πως δεν έμενε κανείς εκεί για αρκετό καιρό.

Μία ολόκληρη πόλη έρημη. Πώς να το χωρέσει ο νους μου; Τόσο πολύ τους είχε καταστρέψει ο ήλιος τη ζωή των ανθρώπων εδώ; Άραγε πόσοι Κρανκ είχαν νοσήσει εδώ πέρα; Πόσοι αθώοι άνθρωποι με μια φυσιολογική ζωή και οικογένεια και φίλους είχαν μετατραπεί ξαφνικά σε παράφρονες, σε τρελαμενα ζόμπι που σάπιζαν λίγο λίγο; Οι σκέψεις αυτές γεμάτες ερωτήσεις με στοίχειωσαν με το χειρότερο τρόπο. Για ένα λεπτό σκέφτηκα πως χρειαζομουν και ήθελα τόσο πολύ τη θεραπεία που θα εκανα κυριολεκτικά τα πάντα για να την αποκτήσω. Για να μην καταντήσω σαν τον άνθρωπο με τις πρησμένες φλέβες, το γεμάτο πληγές και σπασμούς κορμί του και το βλέμμα που ξεχείλιζε από καθαρή τρέλα. Και τότε θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή, την ευλογημένη και συνάμα καταραμένη στιγμή που είχαμε μόλις βγει απ' το Λαβύρινθο. Τότε είχα δει για πρώτη φορά ένα Κρανκ δεμένο σε ένα κρεβάτι. Τόσο τρομακτικό στην όψη, τόσο φρικιαστικό το όλο θέαμα που είχα κλείσει τα μάτια και ήθελα να το βάλω στα πόδια. Όμως τότε εμφανίστηκε ο Νιουτ δίπλα μου, εκείνο το παράξενο αγόρι με το οποίο είχαμε ζήσει τόσες λίγες στιγμές γεμάτες αμηχανία κι όμως τον ένιωθα σαν πολύ κοντινό. Και ειδικά τώρα που η Τερέζα τρελάθηκε τον μοναδικό. Ήταν μαζί μου και σταμάτησα να φοβάμαι. Ίσως, συλλογιστηκα, άμα έχεις φίλους κοντά σου ο φόβος είναι τόσο μικρός που μπορείς να τον κλωτσησεις μακριά. Ο Νιουτ ζει ακόμα. Είναι κάπου εκεί έξω, σκέφτηκα. Θα τον βρεις και θα πολεμήσετε όλα αυτά τα προβλήματα μαζί με τους υπόλοιπους όπως πολεμησατε τους Θηρευτές. Ένιωσα τύψεις που για μια στιγμή σκέφτηκα πως ίσως και να σκότωνα τον οποιοδήποτε για να σώσω το τομάρι μου.

"Λοιπόν" ανακοίνωσε η Τερέζα και περπάτησε λίγο πιο μπροστά από τις υπόλοιπες για να φαίνεται "Αυτή είναι η πρώτη πόλη προφανώς. Η Μπερθα είπε πως μετά τη δεύτερη πόλη θα συναντήσουμε την ομάδα Α."