Υποκείμενο Β5: Η Αλήθεια

Η Δεύτερη Πόλη

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ. Κοιτούσα τα χίλια μύρια αστέρια μέχρι να νιώσω τα μάτια μου να κουράζονται και να κλείνουν από μόνα τους αλλά δεν μπορούσα να βυθιστω σε αυτή την πολυπόθητη γαλήνη. Μεγάλη η απογοήτευσή μου. Εκείνη τη στιγμή χρειαζομουν πολύ να απομακρυνθω από την πραγματικότητα και να ξεχάσω όλα όσα μου συνέβαιναν. Αλλά και πάλι έτσι είναι κάθε μου μέρα. Θα έπρεπε να το είχα συνηθίσει ήδη.

Κάποια στιγμή κουράστηκα να πιέζω τον εαυτό μου να κάνει κάτι που αρνούταν πεισματικά να κάνει. Έτσι, σύρθηκα έξω από τον υπνοσακό μου, απέφυγα με προσοχή τα κορίτσια που κοιμούνταν στην ίδια τρύπια σκηνή μαζί μου, η οποία είχε σκιστεί από γρατσουνιές των Κρανκ (φυσικά και θα με έβαζαν στην καλύτερη!) και βγήκα έξω, στον καθαρό και παγωμένο αέρα. Ανατριχιασα καθώς ένιωθα το κρύο να μου τρυπάει τα κόκαλα και αγκάλιασα τα μπράτσα μου, αν και αυτό δε φάνηκε να εμποδίζει το ακαταπαυστο τρέμουλο που με είχε πιάσει. Κοίταξα τον ορίζοντα απέναντι ακριβώς από τα επιβλητικά, αν και ετοιμόρροπα, τείχη της πόλης. Αχνοφαινοταν κιόλας η ανατολή. Ο ουρανός είχε ήδη αρχίσει να ανοίγει σε ένα πιο απαλό μπλε σε εκείνη την πλευρά.

Έμεινα κάπως μαρμαρωμενη στο ίδιο σημείο για λίγα λεπτά. Τι θα μπορούσα να κάνω για να νυστάξω ή έστω για να περάσει η ώρα; Οι πάντες κοιμούνταν μέσα στις σκηνές κι εγώ, το μοναδικό άτομο ξύπνιο από την υπερένταση, δεν είχα κανέναν να μιλήσω για να ηρεμήσω μέσα σε ακόμα μία αφιλόξενη νύχτα. Η ησυχία ήταν σχεδόν εκκωφαντική αλλά σίγουρα την προτιμούσα από τις ανατριχιαστικές κραυγές των Κρανκ που ακούγονταν όταν κατασκηνωσαμε. Θυμήθηκα ότι κάποια θα φύλαγε σκοπιά μάλλον, αλλά όταν έφτασα στο πόστο βρήκα μια αποκαμωμενη κοπέλα με καστανά μαλλιά και μια ανακατεμένη φράντζα, ξαπλωμένη στα πλάγια, βυθισμένη στον ύπνο (ο οποίος με απέφευγε αποφασιστικά). Συμβαίνει και στις καλύτερες! Πρέπει να είχε κουραστεί πάρα πολύ με όλη αυτή την περιπέτεια με τα Κρανκ και το περπάτημα. Τη σκέπασα με την κουβερτουλα της και την άφησα να κοιμάται. Απόψε θα φυλούσα εγώ σκοπιά.

Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα τριγύρω, όχι πολύ μακριά για να μη χαθώ μυστηριωδώς όπως η Σόνια και η Ελίζαμπεθ. Πήρα και μια ζακέτα μαζί μου για να μην κρυωσω, αν και δεν ήταν καθόλου εύκολο να ξανατρυπωσω μέσα στη σκηνή και βγω και πάλι. Η παγωμένη άμμος γλιστρούσε κάτω από τα πόδια μου και τρύπωνε μέσα στα παπούτσια μου κάνοντας τις πατούσες μου να κρυώνουν. Καθόλου ευχάριστη αίσθηση αλλά μετά από μερικά βήματα το συνήθισα. Εκπληκτικά ήρεμη νύχτα πράγματι. Ούτε αέρας, ούτε Κρανκ, μονάχα κρύο. Έσφιξα πιο πολύ τη ζακέτα μου.