Υποκείμενο Β5: Η Αλήθεια

Η Έξοδος

Πηδήξαμε από στέγη σε στέγη μέχρι να σιγουρευτούμε ότι είχαμε πράγματι γλιτώσει για τα καλά από τα Κρανκ. Δεν ήταν εύκολο, πρέπει να το ομολογήσω. Η Ρεβέκκα, που είναι σκέτος βράχος και έχει τρομερή αυτοπεποίθηση, κατάφερε μονομιάς να φτάσει στην απέναντι ταράτσα χωρίς καν να διστάσει. Εγώ χρειάστηκα πολύ περισσότερο χρόνο για να τολμήσω να κάνω το μεγάλο άλμα. Τελικά, τα κατάφερα (όταν η Ρεβέκκα είπε ψέματα πως τα Κρανκ είχαν ανοίξει την πόρτα) και διαπίστωσα ότι δεν ήταν και τόσο μεγάλη η απόσταση τελικά, απλά χρειαζόταν να βάλεις τα δυνατά σου και να μην τσιγκουνευτεις τις δυνάμεις σου. Από κει και πέρα, τα άλματα στις ταράτσες ήταν πολύ πιο εύκολα και το γεγονός ότι κάθε άλμα μας απομάκρυνε ακόμα περισσότερο από τα Κρανκ βοηθούσε ακόμα περισσότερο.

Όταν πέρασε αρκετή ώρα και βεβαιωθηκαμε ότι πια τα Κρανκ μάλλον μας είχαν χάσει και ίσως και να είχαν βαρεθεί να ψάχνουν και επέστρεψαν πίσω στην κόλαση από όπου βγήκαν, εγώ και η Ρεβέκκα αποφασίσαμε να κατέβουμε. Επιλέξαμε την πιο γερή οικοδομή που βρισκόταν κοντά μας και αφού κατεβήκαμε σκαλιά λιγότερο ετοιμόρροπα από τα προηγούμενα αρχίσαμε να ψάχνουμε τις υπόλοιπες. Δεν τολμησαμε βέβαια να βγάλουμε κιχ. Ποιος ξέρει πόσο κοντά μπορεί να παραμόνευε κάποιο Κρανκ; Αν μας άκουγαν δε νομίζω να προλαβαίναμε να ξεφύγουμε για δεύτερη φορά. Αποφασίσαμε να μην ψάξουμε πολύ την πόλη. Τα κορίτσια σίγουρα θα είχαν προτιμήσει, όπως κι εμείς, να βγουν από αυτήν την φρικιαστική σφηκοφωλια των Κρανκ. Σίγουρα μικρότερος θα ήταν ο κίνδυνος έξω στην έρημο. Τουλάχιστον η ζέστη δεν απειλούσε να σε σκοτώσει με τη μια σαν τα Κρανκ.

Τελικά τις βρήκαμε μέσα σε ένα αρκετά μεγάλο χαμόσπιτο στα μισά της πόλης. Θα το είχαμε προσπεράσει και θα εξακολουθουσαμε να ψάχνουμε στα χαμένα αν η Ιζι δεν μας αποσπούσε την προσοχή με ένα εκκωφαντικό "Ψιτ!". Μας εγνεψε να μπούμε βιαστικά μέσα κρατώντας στο ένα χέρι ένα βαρύ όπλο. Δε χρειάστηκε να μας το πει δεύτερη φορά. Μέσα ήταν αρκετά σκοτεινά και στριμωχτα όμως σίγουρα ήταν πιο άνετα από όσο είχα φανταστεί. Η Τερέζα και η Χάριετ ήταν για άλλη μια φορά δίπλα δίπλα όμως για πρώτη φορά δε φαίνονταν να ήταν σε διάθεση για καυγά. Κοιτούσαν και οι δύο ανήσυχα γύρω τους και συζητούσαν με τα υπόλοιπα κορίτσια για να εξακριβώσουν πού πήγε η καθεμία. Πρέπει να ήμασταν σχεδόν όλες μέσα πλέον αφού είχαμε έρθει κι εμείς. Ήταν δύσκολο όμως να διακρίνω. Τόσο η έλλειψη φωτισμού όσο και το γεγονός ότι πάνω από είκοσι κορίτσια βρίσκονταν σε ένα μικρό χαμόσπιτο δε βοηθούσε καθόλου την κατάσταση.