Υποκείμενο Β5: Η Αλήθεια

Η κάθοδος

Η Σόνια τύλιξε τα υφάσματα γύρω της και ένιωσε το απαλό τους χάδι στο δέρμα της σαν να πείραζε κάποια μελάνια. Είχε αρχίσει να ξεμουδιαζει αλλά ακόμα ένιωθε τα ίχνη που είχε αφήσει η ακινησία πάνω της τις τελευταίες μέρες. Έλεγξε τον επίδεσμο γύρω από το κεφάλι της. Ακόμα την ενοχλούσε και της προκαλούσε φαγούρα σε ολόκληρο το κεφάλι, αλλά ένας από τους κανονικούς γιατρούς, ο Τζεφ, της είχε πει ότι έπρεπε να προστατέψει την πληγή της από την άμμο και τη σκόνη στην εξωτερική ατμόσφαιρα. Η Σόνια το δέχτηκε με υπομονή. Ένιωθε την πληγή της να κλείνει σταδιακά με εκείνη τη γνωστή, ενοχλητική αίσθηση που σε προκαλεί να την πειραξεις, οπότε δεν ήθελε να προκαλέσει καμία επιπλοκή. Έτσι, τύλιξε γύρω από το κεφάλι της ένα ακόμα ύφασμα, πιο πλατύ από τον επίδεσμο, έτσι ώστε να καλύπτει καλύτερα το επίμαχο σημείο.

Όλα έμοιαζαν να είναι στη θέση τους πια. Ήταν έτοιμη να βγει και πάλι έξω. Έτοιμη; Όχι ακριβώς... Δεν την άφηναν ακόμα να εφοδιαστεί με όπλα, όπως μαχαίρια, κοντάρια και τα συναφή. Η έλλειψη του βάρους που είχε ένα οποιοδήποτε είδους όπλο, ακόμα κι εκείνα τα απλά σκουπόξυλα, δημιουργούσαν ένα κενό που την ενοχλούσε σχεδόν τόσο όσο οι κρυμμένες αναμνήσεις της. Αλλά αυτό δεν ενδιέφερε την ομάδα Α. Ακόμα και μετά τη συζήτηση που είχαν, τις εμπειρίες που είχαν ανταλλάξει, πίστευαν ότι θα τους μαχαιρωνε στην πλάτη, κάτι το οποίο η Σόνια δε θα έκανε πλέον ούτε κατά διάνοια. Αλλά δεν την εμπιστεύονταν αρκετά ακόμα και δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να τους αλλάξει τη γνώμη. Ακόμα κι αυτό το δέχτηκε η Σόνια, χωρίς να παραπονεθεί. Δεν είχε νόημα να κάνει φασαρίες σαν μικρό παιδί• δε θα οδηγούσε πουθενά αυτό. Άλλωστε το πιθανότερο ήταν να της δώσουν κάτι για να αμυνθεί σε περίπτωση που τους επιτίθονταν Κρανκ, η μόνη απειλή πλέον στην έρημο αφού η Φλόγα είχε καταπιεί όλα τα άλλα. Και η ζέστη, η δίψα και η πείνα, αγαπημένοι σύμμαχοι εναντίον τους. Η καρδιά της κάπως βούλιαξε στη σκέψη ότι έπρεπε να βγει πάλι έξω, σε αυτό το έξω, που σε έναν ιδανικό κόσμο δε θα έπρεπε να υπάρχει, αλλά ήξερε ότι δεν είχε και άλλη επιλογή παρά να ταξιδέψει πάλι στην αποπνικτική ζέστη. Τουλάχιστον την άφηναν λυμενη. Όχι ότι είχε και μεγάλη σημασία. Και δεμένη να ήταν θα κατάφερνε να λυθεί μόνη της σε δευτερόλεπτα με τέτοιους πρόχειρους κόμπους.

Είχε αφηγηθεί όλη της την ιστορία στα αγόρια που την ανέκριναν, με απόλυτη ειλικρίνεια, και αυτή τη φορά κάνεις τους δεν τη διέκοψε ούτε πέταξε αρνητικά σχόλια στο τέλος. Ο αρχηγός τους σώπασε επιτέλους και φάνηκε να κατανοεί για πρώτη φορά και να μη θέλει και τόσο να πιαστούν στα χέρια πια. Ο Νιουτ είχε κουνήσει καταφατικά το κεφάλι του σαν να περίμενε από πριν κάθε λεπτομέρεια που είχε περιγράψει, ενώ ο Τόμας που είχε ρωτήσει κάποια πράγματα παραπάνω εξήγησε πως οι ιστορίες τους ήταν παρόμοιες αν όχι ολοιδιες και αφηγήθηκε κι αυτός κάποιες εμπειρίες του. Ο Γουίνστον την κοιτούσε με μάτια μεγάλα, γουρλωμενα, σαν μικρού παιδιού που μόλις άκουσε μια νέα ιστορία. Ούτε η Σόνια περίμενε ότι θα είχαν τόσο μεγάλη ομοιότητα οι λαβύρινθοι. Ήταν σχεδόν γελοίο. Αλλά από την άλλη τι περίμενε; Πειραματόζωα ήταν όλοι τους. Για το Κ.Α.Κ.Ι.Α. ακόμα πιο ασήμαντοι και από κόκκους σκόνης. Η θεραπεία έμοιαζε πλέον μια γελοία δικαιολογία για άσχετες, αποτρόπαιες πράξεις. Τίποτα παραπάνω. Δεν τους έδινε δύναμη να συνεχίσουν, αλλά να επαναστατήσουν. Θα γίνει κι αυτό, καθησύχαζε τον εαυτό της η Σόνια κάθε λεπτό που περνούσε από εκείνη τη στιγμή. Θα τα μάθουμε όλα.