Υποκείμενο Β5: Η Αλήθεια

Η πρώτη επαφή

Η Σόνια είχε να νιώσει τόσο θυμό και πανικό από όταν είχε δει την Μπεθ να σκοτώνει τη Ρέιτσελ με εκείνο το καταραμένο μαχαίρι. Είχε μεν θυμώσει με την Ελίζαμπεθ επειδή είχε απομακρυνθεί, δεν την είχε ξυπνήσει και είχε μπλεχτεί με την ομάδα Α από την πρώτη κιόλας στιγμή που την είχε αφήσει να φυλάει σκοπιά μόνη της. Περισσότερο όμως την είχε εξοργίσει το γεγονός ότι ένα σωρό μαντραχαλοι είχαν στριμώξει ένα μικρό κοριτσάκι και το απειλούσαν! Δεν είχαν ούτε μια στάλα ψυχής μέσα τους πια; Και από πού στο καλό είχαν ξεφυτρώσει;

Μπορούσε να νιώσει την Ελίζαμπεθ να τρέμει από πίσω της παρόλο που δεν άγγιζαν η μία την άλλη. Δε φορούσε τα γυαλιά της. Κάποιος της τα είχε πάρει μάλλον. Έτσι όπως είχε ζαρώσει, μισοτυφλη, αναμαλλιασμενη και έκλεινε τα μάτια της για να δει καλύτερα έμοιαζε με φοβητσιαρη τυφλοπόντικα. Και η Σόνια δεν ένιωθε και πολύ διαφορετικά. Ήταν μόνο οι δύο τους απέναντι σε ολόκληρη την ομάδα Α. Αν και φρόντιζε να μην το δείχνει ήταν τρομοκρατημένη. Το να νικήσουν ήταν αδύνατο. Έτσι μόνες τους όπως ήταν.

Ωστόσο, παρά το φόβο και τη γενικότερη αίσθηση της ήττας και του αδιεξόδου, δεν έπαυε να αισθάνεται μίσος γι' αυτά τα άτομα. Δε δίσταζαν να επιτεθούν σε ένα μικρό ολομόναχο κορίτσι. Ίσως η Τερέζα και η κυρία στην οθόνη να είχαν δίκιο. Ίσως τα αγόρια να ήταν πλέον πραγματικά τέρατα.

Η Σόνια ξεροκαταπιε, σαλεψε αμήχανα και έκανε μερικά διστακτικά βήματα προς τα πίσω. Άσχημο σημείο. Το μοναδικό μέρος χωρίς τους νέους τους εχθρούς ήταν ο αμμόλοφος πίσω τους. Αν ήθελαν να αποδράσουν θα είχαν μόνο μια διέξοδο αλλά και πάλι θα ήταν σχεδόν απίθανο να τον σκαρφαλώσουν χωρίς να προλάβουν να τις πιάσουν ή να τις σκοτώσουν. Είχαν πέσει σε αδιέξοδο. Αχ! Αν δεν είχε φύγει η μικρή τόσο απερίσκεπτα δε θα βρίσκονταν σε αυτή την κατάσταση. Αλλά η Ελίζαμπεθ δεν ήταν έτσι. Κάποια λογική εξήγηση θα υπήρχε.

"Μείνε πίσω μου" είπε η Σόνια στην Ελίζαμπεθ κραδαίνοντας εχθρικά το κοντάρι της απέναντι στα αγόρια. Δεν ήξερε τι άλλο να κάνει για να την προστατέψει.

"Σόνια, συγγνώμη. Δεν το ήθελα". Μόλις που άκουσε την τρεμαμενη, σιγανή φωνή της Ελίζαμπεθ. Σίγουρα ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα από την όλη κατάσταση. Και η Σόνια ήθελε να βάλει τα κλάματα.

"Όχι, τώρα" ψιθύρισε επιτακτικά. Έπρεπε να συγκεντρωθεί στους εχθρούς της και να βρει έναν τρόπο να τους εξουδετερώσει.