Υποκείμενο Β5: Η Αλήθεια

Νιουτ

Ο Νιουτ καθόταν μαζί με τον Τόμας, τον Μίνο και τον Γουίνστον σε μια άνετη γωνία και τους παρακολουθούσε καθώς συζητούσαν για τις ερωτήσεις που θα έκαναν σε εκείνο το κορίτσι από την ομάδα Β. Κατάφερνε να συντονιστεί στη συζήτηση και πρότεινε ακόμα και ο ίδιος κάποιες ερωτήσεις καθώς και με ποιον τρόπο έπρεπε να γίνει η ανάκριση ώστε να εκμαιεύσουν όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες με τον πιο εύκολο τρόπο. Ωστόσο, το μυαλό του όλο επέστρεφε στο ίδιο θέμα: σε εκείνο το κορίτσι που ισχυριζόταν ότι ήταν η αδερφή του. Η αδερφή του. Ώστε είχε αδερφή; Βασάνιζε τη σκέψη του να θυμηθεί. Η μόνη συγγενής που είχε και μάλιστα τόσο κοντινή. Και την είχε βρει χωρίς καν να θυμάται ότι υπήρχε. Δε θα έπρεπε να τη θυμάται; Δε θα έπρεπε μόλις την έβλεπε να τα θυμόταν όλα, όπως συνέβη και με εκείνη; Ένιωθε λες και κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Λες και έφταιγε ο ίδιος αυτό. Ίσως και να έφταιγε. Τόσον καιρό δεν ήθελε καμία ανάμνηση να επιστρέψει πίσω στο κεφάλι του, σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους. Ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα ήταν όλες χειρότερες από ο,τι θα μπορούσε να φανταστεί, πραγματικοί εφιάλτες• και είχε ήδη ζήσει πάρα πολλούς. Δε θα μπορούσε να το αντέξει. Δεν ήθελε να τον κυριεύσουν πάλι οι δαίμονες του. Δεν ήθελε να καταλήξει πάλι στην άκρη του τείχους και να πηδήξει στο θάνατό του. Δεν ήθελε να αποπειραθεί να αυτοκτονήσει για δεύτερη φορά.

Μα τώρα είχαν αλλάξει τα πράγματα. Τώρα ήθελε περισσότερο από ποτέ να τις πάρει πίσω, να τις ξεφυλλισει και να μάθει επιτέλους ποια ήταν η αλήθεια. Ήταν όντως η αδερφή του η Ελίζαμπεθ; Τι είχε γίνει στο παρελθόν; Ήταν το Κ.Α.Κ.Ι.Α. τόσο αθώο όπως ισχυριζόταν; Την απάντηση στο τελευταίο ερώτημα μπορούσε να την απαντήσει και χωρίς τις αναμνήσεις. Όχι, το Κ.Α.Κ.Ι.Α. σίγουρα ήταν το αντίθετο από ο,τι κι αν ισχυριζόταν. Κι ας προσπαθούσαν όσο ήθελαν να τον πείσουν για τους υποτιθέμενους αγαθούς σκοπούς τους. Ο Νιουτ δε θα τους πίστευε. Είχαν ήδη αποδείξει ότι δεν ήταν άξιοι εμπιστοσύνης. Τη μια στιγμή το Τεστ είχε τελειώσει και βρίσκονταν σε ένα ζεστό πολιτισμένο ίδρυμα με όλα τα απαραίτητα, τα οποία είχαν στερηθεί τόσο καιρό, και υποσχέσεις για καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή. Και την άλλη... Είχαν ξυπνήσει με τα χέρια τους άδεια και με ένα σωρό υποχρεώσεις που τους υπόσχονταν χωρίς μεγάλη σιγουριά μονάχα την επιβίωσή τους και αυτή με χίλια ζόρια.

"Ίσως αν το παίξουμε αγαθοί και κάνουμε πως νοιαζόμαστε;" Πρότεινε ο Γουίνστον. Ο Νιουτ παράτησε στην άκρη τις σκέψεις του για λίγο. Έπρεπε να βοηθήσει τους λίγους ανθρώπους που υπήρχαν στη ζωή του από τότε που είχε βρεθεί σε εκείνον τον Λαβύρινθο: τους φίλους του. Επιπλέον, δεν έπρεπε να μάθουν τίποτα από όσα είχαν συμβεί οπότε έπρεπε να μην τους κινήσει τις υποψίες. Τους εμπιστευόταν πολύ και τους είχε στην καρδιά του, ήταν πράγματι ανεκτίμητοι φίλοι, αλλά δεν ήξερε πώς θα αντιδρούσαν αν μάθαιναν κάτι τέτοιο. Σίγουρα πάντως θα πίστευαν ότι η κρίση του ήταν θολωμένη και αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που ήθελε εκείνη τη στιγμή. Ήταν ο μόνος που μπορούσε προσεκτικά και μεθοδικά να εξομαλύνει την κατάσταση και να σώσει την Ελίζαμπεθ από τα χειρότερα. Ήθελε να μάθει περισσότερα για την αδερφή του και πίστευε ότι η Ελίζαμπεθ έλεγε την αλήθεια.