Υποκείμενο Β5: Η Αλήθεια

Στα Χαμένα

Η Σόνια και η Ελίζαμπεθ έτρεχαν ασταμάτητα σε ολόκληρη την πόλη μέχρι που δεν άντεχαν άλλο τα πόδια τους. Ακόμα και τότε συνέχισαν όμως το τρέξιμο ώσπου να βγουν για τα καλά από την πόλη. Μόλις βρήκαν έναν βολικό αμμόλοφο που τις έκρυβε από την πόλη σωριάστηκαν και οι δύο στο έδαφος ξεπνοες πια, με τις δυνάμεις τους περιορισμένες. Η Σόνια έμεινε ξαπλωμένη να κοιτάει τον ουρανό μέσα από το λεπτό ύφασμα που εσκεμμένα κάλυπτε όλο της το πρόσωπο για να μην καεί. Ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχαν γλιτώσει από τα Κρανκ. Μες τον πανικό της είχε πυροβολήσει δύο ενώ η Ελίζαμπεθ είχε πετύχει τουλάχιστον πέντε. Περίμενε να νιώσει τύψεις γι'αυτό. Μερικά από αυτά σίγουρα θα είχαν πεθάνει. Δεν ήταν παρά αθώοι άνθρωποι προσβεβλημένοι από την ασθένεια. Δεν έφταιγαν σε κάτι για να έχουν τέτοια μοίρα. Κι όμως η Σόνια δεν μπορούσε να νιώσει τίποτα περισσότερο από αδιαφορία και μερικές τσιμπιες θλίψης. Η Σόνια ήταν λογικός άνθρωπος. Ήξερε πως τα Κρανκ θα προτιμούσαν χίλιες φορές να πεθάνουν παρά να βρίσκονται σε αυτή την ανεξέλεγκτη, ελεεινή κατάσταση. Της το είχαν πει κιόλας! Μα κι εκείνη αν ήταν στη θέση τους θα προτιμούσε το θάνατο και θα τον αγκαλιαζε με στοργή την ανακούφισή του μόλις θα ερχόταν.

"Σόνια" ψιθύρισε η Ελίζαμπεθ. Η Σόνια παραμέρισε το ύφασμα από το πρόσωπό της και ανεπνευσε καθαρό αέρα. Η Ελίζαμπεθ βρισκόταν στην άκρη του λόφου κυφοκοιταζοντας από την κορυφή του. Τα γυαλιά της αστραφταν στον ήλιο. Τα μαλλιά της, πυροξανθα, ως τα μισά του λαιμού, με τις μπροστινές τούφες πιο μακριές δεμένες στη μέση τους με μαύρα λαστιχακια, φαίνονταν ξεκάθαρα πια με το ύφασμα ριγμένο αδιάφορα στο πλάι, παρασυρμένο από τον αέρα. Η φράντζα της έπεφτε ίσια στο μέτωπο και σχεδόν άγγιζε το μαύρο, τετράγωνο σκελετό των γυαλιών της.

"Μας βρήκαν;" Ρώτησε η Σόνια χαμηλόφωνα και πετάχτηκε όρθια.

"Δεν είναι αυτό" είπε η Ελίζαμπεθ στον ίδιο τόνο, καθώς η Σόνια σύρθηκε δίπλα της. "Δε βλέπω κανένα από τα κορίτσια να βγαίνει από την πόλη." Η Ελίζαμπεθ συνοφρυωθηκε. Η Σόνια το βρήκε σχεδόν κωμικό μιας και ήταν μια από τις μικρότερες και ζαρωνε με έναν αστείο και συνάμα χαριτωμένο τρόπο τη μύτη της. Όμως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Η Ελίζαμπεθ είχε δίκιο. Δε φαινόταν ψυχή στην έξοδο της πόλης. Αυτό δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι.

"Κανείς δεν είπε πού θα έπρεπε να βρεθούμε αν επιβιωναμε" συνειδητοποίησε η Σόνια με σφιγμένα τα δόντια και έφερε το χέρι της στο πρόσωπό της. "Και ούτε πόσο θα έπρεπε να περιμένουμε". Η Σόνια στήριξε την πλάτη της στην πλαγιά του αμμολοφου και ξεφυσηξε. Προσπάθησε να σκεφτεί κάποιο σχέδιο.