ჩვენ

მეთერთმეტე თავი

თეო:
თეო- შეენ?!?!?!?! - ბიჭმა ირონიულად გაიღიმა.
- არ მოგენატრე თეო?! მე ძალიან მომენატრე და ხომ ხედავ აქ ვარ!
თეო- საიდანაც მოეთრიე იქ წაეთრია, შენი ადგილი აქ არ არის!
- ოოო სტუმარს ასე არ აქცევიან, თან ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ.
თეო- მსგავსი არაფერი მახსოვს.
- მგონი ჯობს ცალკე დავილაპარაკოთ და შემდეგ გაგახსენდება. - ხელი ჩამავლო და ჩემი წაყვანა სცადა. წინააღმდეგობას ვუწევდი, მაგრამ ის უფრო და უფრო ძლიერად მიჭერდა ხელს, ცოტაც და სისხლის მიმოქცევა შეჩერდებოდა.
ანი- ამას აღარ მოვითმენ! - იყვირა ანიმ და სებასტიანს მუშტი პირდაპირ ყბაში უთავაზა, ისიც შებარბაცდა და ხელი გამიშვა, მეც დრო ვიხელთე და ლიზის ჩავებღაუჭე - შენ საერთოდ თავი ვინ გგონია თეოს, რომ ეხები ჰა?! - თქვა და იდაყვი ჩაარტყა დიაფრაგნასთან. ასეთი გამწარებული ანი კარგა ხანია არ მინახავს. სებასტიანი სიმწრისგან ჩაიკეცა და ანიმ წიხლი უთავაზა მუცელში. ძლივს გავაკავეთ, თორემ აუცილებლად მოკლავდა. ჩვენ პარკისკენ წავედით, უკან კი სიმწრისგან ლამის ატირებული სებასტიანი და ჩვენი გაოცებული კლასელები დავტოვეთ. პარკში დავსხედდით და...
ლიზი- თეო ის ვინ იყო? ან რა ჯანდაბა უნდოდა?
თეო- ჩემი ძველი ნაცნობი ლონდონიდან სებასტიანი. ის ძანიან უხეში იყო ცდილობდა, რომ ჩემთვის რამე დაეშავებინა, იქ არაფერი გამოუვიდა ახლა კი აქ ჩამოვიდა ჩემს გასამწარებლად.
ანი- რატომ არ დამაცადეთ მისი ცემა?! ჭკუას ვასწავლიდი. როგორ გაბედა და რამის დაშავება გადაწყვიტა შენთვის. სიამოვნებით მოვალეწავდი იმ საზიზღარ ხელებს!
მარიამი- კარგი ანი დაწყნარდი, საკმარისად მიიღო.
ანი- ისევ მაგისთვის აჯობებს, რომ არსად შემხვდეს თორემ მამა ზეციერიც ვეღარ უშველის მაგ უბედურს.
თეო- მადლობა ანი, რომ დამიცავი. - აცრემლებული თვალებით შევხედე მან კი გამიღიმა და მომეხვია, გოგოებმაც იგივე გააკეთეს. ძალიან იღბლიანი ვარ, რომ ისინი მყავს, ანი კი სულ ასეთი იყო. რაც არ უნდა აწყენინოს ვინმემ მხოლოდ გაუღიმებს და გაატარებს, აი საქმე თუ ჩვენ გვეხება თუ საჭიროა ყველას მოკლავს, თავსაც მოიკლავს და მაინც დაგვიცავს, სხვებიც ესე არიან, თუმცა მისნაირი გამბედავი მაინც არავინაა.
ლიზი- დღეს სკოლაში წასვლა მაინც არ გამოგვივიდა.
მარიამი- ძალიან კარგი მაინც მეზარებოდა.
ლიზი- მერე რატომ ხარ ზარმაცი? ეგრე ხომ არაფერი გამოვა.
მარიამი- კარგი რა ეს ერთი დღე მაპატიე.
ლიზი- იმ დანარჩენ ექვს თვეს არ ვიმჩნევთ ხო?!
მარიამი- ხო არ ვიმჩნევთ.
ლიზი- თქვენ კიდე დაწყნარდით, ერთს სახე ჩამოსტირის მეორე დასაკავებელია, რომ მკვლელობა არ ჩაიდინოს, მე თქვენი მხიარული სახეები მომწონს და ეხლა მორჩით რა.
თეო- მაშინ სადმე წავიდეთ, დავლიოთ და რამე ვქნათ რა დღეს პარასკევია.
მარიამი- კარგი წავიდეთ, ოღონდ ამას ხელი მოკიდეთ არ გაგვექცეს.
ანი- ვინ? მე? კლუბში თუ წამიყვანთ იცოდე გავიქცევი და ვერ დამაკავებთ დამიჯერე.
თეო- კაი კაი. - სახლში შევიარეთ, გამოვიცვალეთ და რომელიღაცა ბარისკენ წავედით. განტვირთვა ნამდვილად გვჭირდებოდა.
ბიჭები:
ბექჰიონი- დღეს რატომ არ მოვიდნენ?
ლუჰანი- ჩვენი ნახვა არ უნდათ ალბათ.
ბექჰიონი- ყველაფერი უნდა ავუხსნათ. - ამოიხვნეშა ბექჰიონმა და სკამზე ჩამოჯდა სეჰუნის გვერდით.
- აუ რა გლიჯა დაინახე?! ამხელა ძალა თუ ექნებოდა რას ვიფიქრებდი.
- ნეტავ რა დააშავა იმ ბიჭმა.
- ვერ დაინახე, თეო მიყავდა სადღაც იმან კიდე ყბაში გლიჯა.
- ერთი კი ვიცი ძმაო, იმ ბიჭის ადგილზე ყოფნას არ ვისურვებდი.
სეჰუნი- ჰეი ბიჭებო მოდით აქ.
- რა ხდება?
სეჰუნი- რაზე საუბრობდით?!
- ააა! დღეს სკოლაში, რომ მოვდიოდით გოგოებს: მარიამს, ლიზის, თეოს და იმ მეოთხეს რა ჰქვია არ მახსოვს დავეწიეთ და ვიღაც მაღალმა ბიჭმა თეოს ხელი მოკიდა და ძალით სადღაც მიათრევდა, აი იმ მეოთხემ კიდე დაიყვირა ,,ამას აღარ მოვითმენ" და პირდაპირ ყბაში გლიჯა მუშტი მერე ჩვეულებრივად გაიფინა, გოგოებმა ძლივს წაიყვანეს იქიდან. - ბიჭები პირღია უყურებდნენ, სეჰუნს კი თავში ერთადერთი წინადადება უტრიალებდა ,,თეოს ძალით წაყვანა უნდოდა: სახეზე სიბრაზისგან გაწითლდა და მუშტი შეკრა, ჩანიოლს კი ჩაეღიმა რადგან ანიმ ვიღაცა გაიფინა.
ლუჰანი- კარგი მადლობა ინფორმაციისთვის! - ბიჭებიც წავიდნენ.
ჩანიოლი- აი თურმე რატომ არ მოვიდნენ.
სეჰუნი- მოვკლავ! იმ ვიღაცას მოვკლავ! როგორ გაბედა და შეეხო!
ბექჰიონი- ვერ გაიგე?! ანიმ შენს მაგივრად მისცხო. ეჰ ისე კარგი სანახავი იქნებოდა!
სეჰუნი- არა მაინც რა უნდოდა იმ ვიღაცას?!
ლუჰანი- მაგასაც გავიგებთ არ იდარდო.
ტაო:
ტაო- ანი საყვარელო დროა ქორწილის დღეც დავთქვათ.
ანი- რაა? მართლა?!აუ მაშინ ისეთი დრო ავარჩიოთ სითბოც, რომ იყოს.
ტაო- შენ როგორც გინდა, თან გოგოებიც დაგვეხმარებიან.
ანი- შენს დას ეღირსა ჩვენი ქორწილი!
ტაო- მეც მეღირსა ჩვენი ქორწილი! მიყვარხარ!
ანი- მეც მიყვარხარ! მოდი 3 კვირაში იყოს.
ტაო- რაც მალე იქნება მით უკეთესი. (აქამდე სად იყავით ძაან მაინტერესებს :დდ) - მივედი და მოვეხვიე, როგორც იქნა მალე ჩემი ცოლი გახდება ის ადამიანი, რომელიც უზომოდ მიყვას, თან ანის ანი ძალიან უყვაარს, ეს კი უფრო მახარებს.
ანი- ანი მირეკავს დაიცა... გისმენ ანი... სად?... კაი.
ტაო- რა ხდება?
ანი- გოგოებმა დამირეკეს და იმათთან წავალ.
ტაო- აჰამ. კარგი იცოდე შენ გაბარებ და მიმიხედე.
ანი- ჩემზე უფრო სანდო ვერავინ ნახე?
ტაო- კარგი ხო ისევ ისინი მიხედავენ თავიანთ თავს. შენც ფრთხილად იყავი არ მანერვიულო და მარჭვიანო.
ანი- არ სისულელეა რაში მჭირდება ეგ. - ანიმ გამიღიმა და სახლიდან გავიდა, მეც სავარძელში ჩავეშვი და ჩვენს ქორწილზე დავიწყე ფიქრი.