ჩვენ

მეშვიდე თავი

ჩანიოლი:
ჩემი იდეის განხორციელებას შევუდექი და მასწავლებელთან მივედი.
ჩანიოლი- მას, რაღაც მინდა გითხრათ!
მასწ- ჩანიოლ, რაც არ უნდა გააკეთო გადაწყვეტილებას არ შევცვლი.
ჩანიოლი- არა მას, მინდოდა მეთქვა, რომ ჯობდა ავტობუსშიც ისე დავსხდეთ, როგორც კოტეჯში ვართ განაწილებულები, ეს დაახლოვებაში უფრო დაგვეხმარება, თქვენი მიზანიც ხომ სწორედ ეს არის.
მასწ- მართალი ხარ ჩანიოლ, ასე აჯობებს. - თქვა და ავტობუსისკენ დაიძრა, ჩემი საქციელით კმაყოფილი, მეც უკან გავყევი და ავტობუსში ავედით.
სეჰუნი- რა გააკეთე?
ჩანიოლი- თავად ნახავ.
მასწ- ბავშვებო ყველა ისე დასხედით, როგორც კოტეჯებში ხართ განაწილებულები. - ყველამ განწირული სახით შეხედა მასწავლებელს, მაგრამ როგორც ჩანს გადაწყვეტილების შეცვალას ნამდვილდ არ აპირებდა, ამიტომ ყველა დამორჩილდა ამ უსამართლობას და ადგილები გაცვალეს: სეჰუნი თეოს გვერდით დაჯდა, ლუჰანი ლიზის გვერდით, ბექჰიონი მარიამის გვერდით, მე კი ანის დავუჯექი გვერდით. მანიაკური ღიმილი აიკრო სახეზე, ყურსასმენები გაიკეთა და ფანჯრდან გაიხედა.
ბექჰიონი და მარიამი:
მარიამის გვერდით დავჯექი, შევხედე და გავუღიმე, ის კი ლიზის უყურებდა და თვალებით შველკას თხოვდა. შემეძლო სულ გამეგიჟებინა, მაგრამ ჩანიოლის მოფიქრებულ გეგმას მივყევი.
ბექჰიონი- გამარჯობა. მარიამი ხომ?!
მარიამი- გგ..გამარჯობა. ხო მარიამი მქვია. - ენის ბორძიკით თქვა.
ბექჰიონი- ჩემი ნუ გეშინია უბრალოდ ვიმეგობროთ.
მარიამი- ვიმეგობროთ?! მე და შენ?!
ბექჰიონი- ხო რა იყო არ შეიძლება?!
მარიამი- კი როგორ არ შეიძლება!
მარიამის ფიქრები: ,,ვაი შენს პატრონს! მეგობრობა მომინდომა ამ გაბღენძილმა, მეტი საქმე არ მაქვს რა, თან ანის ნათქვამი კი არ დამვიწყებია."
ლუჰანი და ლიზი:
ლუჰანი- მძინარე მზეთუნახავო მოვედი!
ლიზი- ვააა პრინცესა ლულუ მოსულა. - სიცილი ატეხა.
ლუჰანი- ვერ მიგიხვდი!
ლიზი- ძალიან ლამაზი ენაა ეს ჩინური, თან სიტყვების მნიშვნელობაც თუ იცი!
ლუჰანი- რაა? საიდან გაიგე?
ლიზი- მეგობრები ერთმანეთს არაფერს ვუმალავთ პრინცესა. - ეს თქვა თუ არა ჩანიოლის და ანისკენ წავედი. იმ ქალბატონს ყურსასმენები ჰქონდა გაკეთებული, მეც ვეღარ მოვითმინე და ყურსასმენები გამოვგლიჯე, მანაც გაბრაზებული შემომხედა.
ლუჰანი- სიტყვა ,,საიდუმლოს" მნიშვნელობა იცი?
ანი- რა თქმა უნდა ვიცი.
ლუჰანი- ხოო?! მაშინ შენს მეგობარს რატომ უთხარი?!
ანი- იმიტომ, რომ მათ არაფერს არ ვუმალავ და შენც ამას გირჩევ, საჭირო დროს დაგეხმარებოდნენ. - მითხრა უემოციო სახით და ისევ პირვანდელ პოზას დაუბრუნდა, სხვა რა გზა მქონდა მეც ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.
თეო და სეჰუნი:
სეჰუნი- ძალიან უიღბლო ვარ, რომ მთელი დროის გატარება შენთან მომიწევს.
თეო- ოჰ მოვიდა სიუჟმურის განსახიარება.
სეჰუნი- და ამას შენ მეუბნები?!
თეო- არა გეჩვენება, ბებიაჩემი ჟორა გეუბნება სინამდივილეში.
სეჰუნი- მოკლედ იუმორის დედა ხარ!
თეო- რა თქმა უნდა ეს ხომ მე ვარ და არა შენ!
სეჰუნი- ჩემს ნერვებზე თამაშ მოგწონს?!
თეო- აბა რა! რატომ უნდა მოვიშალო ჩემი ნერვები, როცა არსებობს სხვისი. ამ შემთხვევაში შენი!
სეჰუნი- იცი რას გეტყვი... - არ დამაცადა ყურსასმენები გაიკეთა და თვალები დახუჭა, სხვა გზა არ იყო, მეც გავჩუმდი. ავტობუსიც დაიძრა, გზა საშინელი აღმოჩდა, რადგან ისინი ვინც ერთმანეთის გვერდიგვერდ ისხდნენ არ საუბრობდნენ, ასეთ სიწყნარეში კინაღამ მძღოლს ჩაეძინა, მაგრამ ამ შემთხვევაში ყველას ყურადღება ვიღაცის ბედნიერმა შეძახილმა და სიცილმა მიიქცია, გავიხედე და ის გიჟი იყო ჩანიოლის გვერდით, რომ იჯდა. ნეტა ახლა რაღა მოხდა? პირველად ლუჰანის საიდუმლო გაიგო, ახლა თუ ჩანილიც ეგეთ დღეშია გავგიჟდები, მაგრამ არა! ჩანიოლსაც აშკარად უკვირს. რა დაემართა? მემგონი საბოლოოდ შეიშალა ჭკუიდან. 3 საათის შემდეგ უკვე დანიშნულების ადგილზე ვიყავით, როგორც იქნა ფეხი სანატრელ მიწაზე დავდგი.
ჩანიოლი- საშინელება იყო ასეთი ჩუმი მგზავრობა.
სეჰუნი- ვერაფერს ვიზამთ. მოეწყობით თუ არა ჩემთან გადმოდით.
ლუჰანი- იმასთან დარჩენას არც მე ვაპირებ.
ბექჰიონი- კარგი შეხვედრამდე.
გოგოები:
ლიზი- რა მოხდა? რა გაიგე ესე, რომ გაგიხარდა?
ანი- ძმა და რძალი ჩამომივიდნენ!
თეო- ვაა ტაო და... რძალს რა ქვია?
ანი- ანი.
მარიამი- კიდევ ერთი ანი ხომ?! თან შენნაირი გიჟი ხომ? აუ ცოდო ვარ. - სიცილი აგვიტყდა. - ხო ისე ბექჰიონმა ვიმეგობროთო.
ლიზი- ვაი მაგის პატრონს.
ანი- ისე ვიეოკამერებზე მარტო ჩვენ ვიცით ხო?!
თეო- ხო რა თქმა უნდა.
ლიზი- ესეიგი, რომ მოეწყობით ჩემთან გამოდით კარგი.
მარიამი- არ არის პრობლემა.
თეო- აბა დროებით. - თქვეს და ერთმანეთს დაემშვიდობნენ, ოთხივენი თავიანთ კოტეჯებში შევიდნენ ბიჭებიც იქ დახვდათ, ხმის ამოღების გარეშე დაიწყეს ნივთების დალაგება.
ჩანიოლი და ანი:
ჩანიოლი- დიდხანს აპირებ ჩუმად ყოფნას?
ანი- და რა გინდა რომ გითხრა?!
ჩანიოლი- თუნდაც ,,გამარჯობა"
ანი- კარგი. გამარჯობა. დაკმაყოფილდი?!
ჩანიოლი- ნორმალური ურთიერთობის აწყობა მინდა.
ანი- დარწმუნებული ხარ?
ჩანიოლი- კი სავსებით. ვიცი სკოლაში როგორი სახელიც მაქვს, მაგრამ არც ასეა საქმე.
ანი- კარგი ჩანიოლ, მეგობრობის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს.
ჩანიოლი- ბიჭებთან ვაპირებდი გასვლას, მაგრამ ჯობს ერთმანეთი უკეთ გავიცნოთ.
ანი- კარგი. - თქვა და ჩემს წინ- საწოლზე ჩამოჯდა. - მე სულების და უცხოპლანეტელების მჯერა. - ძალიან სერიოზული სახით მითხრა.
ჩანიოლი- მე ჰოროსკოპის. შენ არა?!
ანი- საინტერესო წასაკითხია, მაგრამ როომ გითხრა მჯერა თქო არა! არ მჯერა.
ჩანილი- ძალიან ცუდი. - ბევრი ვისაუბრეთ. ახლა შევამჩნიე, რომ ძალიან მხიარული და საყვარელი გოგოა, თითქოს მომეწონა, მაგრამ არა არ უნდა მოვტყუვდე, ბიჭებთნა ერთად უნდა ვიყო და თან ჩემო მოფიქრებულია ეს შურისძიების გეგმა. კარგია თუ მეგობრად მთვლის ეს საქმეს უფრო გამოადგება-ეს ხომ მე ვარ, თავსაც მალე შევაყვარებ.
ანი- რაზე ფიქრობ? ყველაფერი რიგზეა?!
ჩანიოლი- კი რა თქმა უნდა, უბრალოდ რაღაცაზე ჩავფიქრდი . - საუბარი განვაგრძეთ და მოსაღამოვდა კიდეც.