ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာေလဆိပ္…
တစ္ရက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေလယာဥ္စီးၿပီးေနာက္
တစ္ကုိယ္လုံးေညာင္းခိ်ေနသည္။
luggageကုိဆြဲကာ လက္တစ္ဖက္က လြယ္အိတ္ကုိ
လြယ္ရင္း ဝတ္ထားေသာ ကုတ္အိတ္ထဲလက္ထည့္
ၿပီး ေလဆိပ္ထဲ လာႀကိဳမည့္ သူကုိ
ရွာမိသည္။
မလွမ္းမကမ္းမွ လက္ျပကာ ရယ္ျပေနေသာ လူတစ္ေယာက္…
အနားေရာက္သြားေသာ က်ြန္ေတာ့္ကုိ ဆြဲဖက္လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ရင္း ယုိင္သြားရသည္။
"မေတြ႔တာ ငါးႏွစ္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္ …ေျပာင္းလဲသြားလုိက္တာ …ဓာတ္ပုံသာ မေတြ႕ထားရင္မွတ္မိမွာေတာင္
မဟုတ္ဘူး…"
ဝမ္းသာအားရ ပခုံးကုိ ဖက္ကာ ေျပာလာေသာ
ကုိေကာင္းျမတ္…
ပခုံးေပၚတင္ထားေသာ လက္ကုိ
ဆြဲဖယ္ရင္း …အေနာက္ဆုတ္ကာ ရပ္လုိက္သည္။
"ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ…"
က်ြန္ေတာ္ေျပာေသာ စကားကုိ နားမလည္
သလုိ ေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာ ကုိေကာင္းကုိ မ်က္ေမွာင္
က်ံဳ႕ကာ ၾကည့္လုိက္တယ္…
"မေတြ႕တာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီ…
ငါးႏွစ္မဟုတ္ဘူး"
"အာ…"
အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ကာ ရပ္ေနေသာေၾကာင့္
ကုိယ့္ဘာသာ ေရွ႔ဆက္ေလ်ွာက္လုိက္ေသာ က်ြန္ေတာ့္ လက္ထဲမွ လက္ဆြဲအိတ္ကုိ ေနာက္က လုိက္ဆြဲရင္း ပခုံးထပ္ဖက္လုိက္ေသာ ကုိေကာင္းေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္မိေပမယ့္
ထပ္မဖယ္ခ်မိ…
ညဘက္ျဖစ္ေနသည့္တုိင္ မ်က္ႏွာကုိ လာထိခတ္ေသာ
ေလတုိ႕သည္ အနည္းငယ္ ပူေႏြးေနသည္။
ေလဆိပ္ကေန အိမ္ ကုိသြားေနေသာ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္
လမ္းမသည္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
ညဥ္႔နက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ လမ္းမထက္ ဘယ္သူမွရွိမေန…
လမ္းမီးတုိင္ေတြေအာက္ ညသည္ လိေမၼာ္ေရာင္သန္းကာ
အနည္းငယ္ ေတာက္ပေနသေယာင္…
ေဘးမွ အဆတ္မျပတ္ေျပာေနေသာ ကုိေကာင္းကုိ
လ်စ္လ်ဴ ရႈရင္း ျပတင္းေပါက္အျပင္ကုိသာ ေငးေနမိသည္။
လမ္းမထက္ ကားအနည္းငယ္သာရွိၿပီး
အရာအားလုံး ရွင္းလင္းေနသည္…
YOU ARE READING
ေလလြင့္ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ နိဒါန္း
RomanceBoys Love(BL) အမွတ္တမဲ႕ေတြ႕ဆုံမႈေလးေတြကေန အမွတ္တရေတြ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲရင္း... ၿငိမ္သက္ေနတဲ႔ ကုိယ့္ ႏွလုံးသားကုိ ကခုန္ေစတဲ႔ သူက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ႔ဘူး...
