ေလလြင့္ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ နိဒါန္း

Epi 15

ျပင္ဦးလြင္မွာေရာက္ေနတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း တျခားေနရာေတြကုိသြားဖုိ႔မစဥ္းစားမိေသး....

မနက္က ဖုန္းဆက္ၿပီးအိမ္ျပန္လာဖုိ႔ေျပာေသာ ကုိေကာင္းကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ေနသစ္ ဆက္ေနဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္...
ဒီေန႔ေတာ့ မုိးရြာေနသျဖင့္ အျပင္မထြက္ျဖစ္...အကုိလည္း
ဓာတ္ပုံမ႐ုိက္ႏုိင္သျဖင့္ အိမ္မွာသာေနေနရသည္...

တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနေသာ မုိးစက္ေလးေတြကုိၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲတစ္ခုခုကုိလြမ္းေဆြးေနမိသလုိ...
အုံမႈိင္းေနတဲ့ရာသီဥတုနဲ႔အတူ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တုိက္ခတ္လာေသာ စကားဝါပန္းနံ ့သင္းေနတဲ့ေလေျပေလးေတြကပါ ေနသစ္စိတ္တုိ႔ကုိ ပုိမုိလြမ္းေဆြးေအာင္ ျပဳလုပ္ေနသေယာင္..အရာအားလုံးက ေနသစ္အတြက္မုွံမႈိင္းမုွိင္းသာ...

ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကုိ ၾကည့္ေနမိတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲမသိ..စားပြဲတစ္ဖက္တြင္ ဘယ္ခ်ိန္ထဲကထုိင္ေနမွန္းမသိေသာ အကုိ...laptopတစ္လုံးကုိေ႐ွ႕မွာထားကာ အလုပ္လုပ္ေနသည္..

"မေအးဘူးလား ျပတင္းေပါက္ဖြင့္ထားတာ"

အကုိ႔ကုိေငးေနရာမွ ၾကားလုိက္ရေသာ အကုိ႔စကားေၾကာင့္ အၾကည့္တုိ႔ကုိ ေ႐ွ႕ကေကာ္ဖီခြက္ဆီလႊဲလုိက္ရင္း
ေခါင္းအသာခါျပလုိက္ေသာ ကြၽန္ေတာ္..laptopဆီကအၾကည့္မခြာေသာအကုိျမင္မျမင္ေတာ့မသိ...

ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေကာ္ဖီခြက္ကုိယူကာ တစ္ငုံေသာက္လုိက္သည္..
လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္စီးဆင္းသြားတဲ့ခါးသက္မႈ..ပူေနတုန္းကသိပ္မသိသာေပမယ့္ ေအးသြားတဲ့အခါ ေကာ္ဖီအရသာက ပုိခါးေနသေယာင္...
ခံစားခ်က္ေတြကေရာ အတူတူပဲျဖစ္ေလမလား..
ေအးစက္သြားတဲ့ခံစားခ်က္ေတြက ပုိမုိခါးသက္ေနတာမ်ားလား....

အေတြးေတြကုိ ဆက္မေတြးခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ေနသစ္ေခါင္းအသာခါမိသည္...

"အကုိ ဘာလုိ႔အေမွာင္ေၾကာက္တာလဲ"

တစ္ေျဖာက္ေျဖာက္ေႂကြေနေသာ မုိးသံမွတစ္ပါး တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေနသစ္ အေမးတစ္ခုျဖင့္စတင္ၿဖိဳခြဲလုိက္သည္...