ေလလြင့္ငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ နိဒါန္း

Epi 16

မူးေနာက္ေနတဲ့ေခါင္း....က်ိန္းစပ္ေနတဲ့မ်က္လုံးတစ္စုံ
နဲ႔အတူ ေနသစ္ ကုတင္ထက္မွထလုိက္သည္..
နာရီလက္တံက သုံးနာရီကုိသာ ၫႊွန္ျပေနေသးသည္..
ေမွာင္ေနေသးေသာ အျပင္ဘက္ကုိ ျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္ကာ ေနသစ္သက္ျပင္းခ်လုိက္တယ္...

ကုိေကာင္းရဲ႕စကားကုိ အခုေတာ့ နားေထာင္ရေတာ့မယ္ထင္တယ္..အိမ္ကထြက္လာတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲရႇိ
ဦးမည္..မျပန္ခ်င္ေသးေသာ္လည္း မေန႔က စိတ္႐ူးေပါက္၍ အကုိ႔ကုိ ေျပာလုိက္မိေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ဆက္ေနဖုိ႔မျဖစ္ႏုိင္..
တျခားေနရာလည္းမသြားခ်င္ေတာ့..စိတ္အစဥ္က ႐ႈပ္ေထြးေနသည္....

အဝတ္သိမ္းၿပီးအားလုံးျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္ထိအခ်ိန္က ငါးနာရီပင္မထုိးေသး...အျပင္၌အလင္းေရာင္က မထြက္ေသး...
ဒီတုိင္းထြက္ခြာသြားရန္ စဥ္းစားထားေပမယ့္လည္း ေတာင္ပန္ခ်င္ေသးသည္...မေန႔က အကုိ႔မ်က္ဝန္းေတြကုိ အခုထိေမ့ေဖ်ာက္၍မရေသး...

မသိေအာင္ထြက္သြားတာပဲေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္...ျပန္ေတြ႔ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့...အဲ့အခ်ိန္မွ ေတာင္းပန္ပါေတာ့မယ္...ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႔ဖုိ႔ဆုိတာ မ႐ွိလာႏုိင္တဲ့ကိစၥတစ္ခုဆုိေပမယ့္လည္း....
ေမ်ွာ္လင့္မိပါတယ္..အကုိ႔ကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရဖုိ႔....

အေဝးေျပးဂိတ္က ကားစထြက္ခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္မွာ အနည္းငယ္ေတာ့ ထြက္ေပၚေနေပၿပီ....
ေျခာက္နာရီခြဲ....အကုိႏုိးေနေလာက္ၿပီလား...အကုိကေစာေစာထတတ္တာဆုိေတာ့ ႏုိးေနေလာက္ၿပီထင္တယ္...
စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ၿပီး နာက်င္စရာေတြေျပာခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ေသာ သူထြက္သြားၿပီဆုိတာေရာ သိမွသိပါရဲ႕လား....စိတ္ဆုိးေနတဲ့အတြက္ သိမယ္ေတာ့မထင္...
တစ္ေန႔လုံးေနလုိ႔အခန္းထဲက ေနသစ္ထြက္မလာမွ မေကာင္းတတ္လုိ႔ တစ္ခုခုျဖစ္ေနမလားဆုိၿပီးတံခါးလာေခါက္မွပဲသိမယ္ထင္တယ္...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အကုိသိခိ်န္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္ခြာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္...

အမွတ္တရအမ်ားႀကီးမ႐ွိသည့္တုိင္ အကုိနဲ႔ လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ အသိေလးေတြက ေနသစ္ရင္ထဲ အျမတ္တႏုိးသိမ္းဆည္းထားၿပီးသား...ေတြ႔ဆုံခ်ိန္ခဏေလးမွာပဲ အကုိ႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ရာက ေနသစ္ရင္ထဲ မသိလုိက္မသိဘာသာ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ၿပီ...