Winter's Tale in Wakanda (stony fanfiction): เหมันต์วากันด้า (จบ)

F I V E

"เรายังมีหวังบ้างไหม"

องค์ที.ชัลล่าตรัสถามกับหมอหลวงคนสนิท พลางถอนพระปัสสาสะด้วยสีพระพักตร์
ที่อ่านไม่ออก ดร.บรู๊ซ แบนเนอร์ อึกอักอย่างลำบากใจด้วยไม่รู้ว่าจะทูลตอบอย่างไรดี

ในห้องพักของผู้ป่วยพิเศษ ร่างขององครักษ์เจมส์ บาร์น ยังนอนแน่นิ่งอยู่ที่เดิม
ลมหายใจสม่ำเสมอเป็นสัญญาณบอกว่าร่างนี้ยังมีชีวิต

อาจฟังดูดี ใช่ ในช่วงแรกๆมันเป็นอย่างนั้น แต่เมื่อนานวันเข้า แม้อาการ
จะไม่ทรุดลงเลย แต่ก็ไม่มีใครตอบได้ว่าร่างกายที่เสื่อมถอยขององค์รักษ์หนุ่ม
จะทนอยู่อย่างนี้ไปได้นานแค่ไหน

"ทูลตรงๆฝ่าบาท" ดร.แบนเนอร์เริ่มต้นด้วยเสียงสั่นเคลือ
"ความดันปกติ ชีพจรปกติ ความเข้มข้นของเม็ดเลือดปกติ หัวใจ ปอด
ทุกอย่างปกติ และนั่นคือเหตุผลที่กระหม่อมไม่สามารถรักษาเขาให้หายได้
เพราะเขาไม่ได้หลับยาวเพราะป่วย..."

"หมอไม่ได้ตอบคำถามฉัน" พระสุรเสียงมีแววไม่พอพระทัยอยู่ในที

"ครึ่งต่อครึ่ง" ดร.แบนเนอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเฉียบขาด
"มีโอกาสที่เขาจะจากเราไปเมื่อไหร่ก็ได้ เท่าๆกับโอกาสที่เขาจะตื่นขึ้นมา
แต่กระหม่อมไม่มั่นใจว่า ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาแล้วร่างกายที่เอาแต่นอนมาตลอดหลายปีนี้
จะกลับมาสมบูรณ์ดีเหมือนเดิมพ่ะย่ะค่ะ"

"แสดงว่าเรายังหวังต่อไปได้ใช่ไหม"

"ทำไม่จะไม่ได้ล่ะพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อมันคือสิ่งเดียวที่เราทำได้ดีที่สุดในตอนนี้
พระองค์ทรงทำดีที่สุดแล้ว"

"ขอบคุณมากด็อกเตอร์ ขอฉันอยู่กับเจมส์ตามลำพังเถอะ"

ดร.บรู๊ซ ถวายคำนับแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
เหลือเพียงองค์ที.ชัลล่ากับความทรงจำในครั้งวันวาน

เจมส์เข้าวังมาเมื่อหลายปีก่อน เป็นช่วงที่องค์ที.ชัลล่ายังทรงดำรงพระยศ
เป็นเพียงเจ้าฟ้าชายแห่งวากันด้า เป็นที่รู้กันในช่วงเวลานั้นว่า
องค์ชายที่เคยทรงตั้งพระทัยแน่วแน่ในการฝึกองค์เป็นนักรบนิลพาฬ
กลับเอาแต่เก็บองค์เงียบ ประทับอยู่ในวังไปวันๆ ไร้ซึ่งชีวิตชีวา
อันเนื่องมาจากข่าวร้าย ที่นำพาความเศร้าสลดมาสู่ชาววากันด้า
ด้วยองค์ อูคัมกานีกาซิ วากันด้า นี.ยามิ มหารานี เสด็จสวรรคตด้วยโรคร้าย
แม้จะผ่านมาเกือบสองปี แต่เหตุการณ์นี้เหมือนเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิต
ขององค์ชายหนุ่ม