ลึกลงไปชั้นใต้ดินของพระราชวังวากันด้า
เป็นคุกกักกันสาหรับคุมขังนักโทษ
เพกกี้ คาเตอร์ กล่าวบางอย่าง
กับนายทหารที่คุ้มกันอยู่หน้าประตู
ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
เสียงรองเท้าดังก้องไปทั่วห้องโถงกว้าง ตรงกลางคือห้องขังที่เป็นลูกกรง
และปิดกั้นด้วยแผ่นกระจกอีกชั้น
เป็นแค่ห้องแคบๆที่พอจะให้
หญิงสาว ร่างเล็กใช้ชีวิตได้เท่าที่จำเป็น
ด็อตตี้ อันเดอร์วู้ด ส่งยิ้มหวานให้
เมื่อเห็นว่าใครมาเยือน
เจ้าหล่อนจัดแจงเดินเข้ามาประชิดซี่ลกูกรง
เพกกี้หยุดยืนตรงหน้าอย่างรักษาระยะห่าง
"มีอะไรจะพูดไหม..." เพกกี้ถาม
แต่ด็อตตี้ก็เอาแต่จ้องหน้าเธอ
โดยไม่พูดอะไร
"ได้...งั้นฉันกลับล่ะ"
เพกกี้ตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์
ก่อนที่จะเดินออกมา
"พวกนั้นบอกให้ฉันฆ่าเธอ!!!"
ด็อตตี้ตะโกนไล่หลัง
เสียงลูกกรงสั่นเพราะแรงกระแทกของคน
ที่อยู่ข้างในนั้นต้องการจะขยับเข้ามาใกล้คนที่อยู่ข้างนอกให้มากที่สุด
เพกกี้สูดหายใจเข้าออกอย่างอัดอั้น
ก่อนจะเดินกลับไปยืนที่เดิม
"พวกนั้นรู้ว่าเธอทำงานให้ฮาเวิร์ด...
แต่เธอก็รู้ ฉันฆ่าเธอไม่ได้...เพก"
ด็อตตี้พูด
"เธอเลยหายไปพร้อมลิปสติกยานอนหลับของฉัน"
"ดูเหมือนยานอนหลับนั่นจะไม่ได้ผลนะ เพราะเธอ ยังจำได้"
"มันคือยานอนหลับ ด็อตตี้"
เพกกี้ทวนคำ
"มันไม่ได้ทำให้ลืม..."
"หรือเธอหมายถึงเรื่องที่ฉันจูบ..."
"มีอะไรที่ฉันต้องรู้อีก"เพกกี้ตดับท
"ถ้าเธออยากรู้ ฉ้นจะเล่าให้ฟัง
ตั้งแต่ต้น..."
"ฉันมาที่นี่เพื่อฟัง"
หญิงสาวเดินไปลากเก้าอี้ที่อยู่แถวนั้น
นั่งลงไขว่ห้างแล้วกอดอกเพื่อตั้งใจฟัง ด็อตตี้ทรดุตัวลงบนเตียงในห้องขัง
ก่อนจะเริ่มเล่า
YOU ARE READING
Winter's Tale in Wakanda (stony fanfiction): เหมันต์วากันด้า (จบ)
Fanfictionเสียงฝนตกกระทบพื้น ชื้นกลิ่นดินเจือจาง สายลมเย็นพัดผ่านยามฟ้ามืด ฤดูหนาวในวากันด้าช่างแตกต่าง ใต้ผืนฟ้าไกลสุดตา กำแพงวังตั้งตระหง่าน บอกเล่าเรื่องราวมากมาย "สตีฟ ไม่ ปล่อฉันเจ้าโง่ คุ้มกันฝ่าบาท! คุ้มกันฝ่าบะ...." ไฟนรกแดงฉานมอดไหม้ทุกสิ่งอย่าง...
