แสงแดดอ่อนๆฉายเงาของแจกันดอกไม้
ที่โต๊ะหัวเตียงเมือสตีฟเปิดผ้าม่าน
ไออุ่นของแดดและลมหนาว
ที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง
ให้ความรู้สึกแปลกๆ
แต่กระนั้นก็ทำให้ภายในห้อง
ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น
บริเวณพื้นที่ของวังส่วนใน
ถูกรายล้อมด้วยสวนดอกไม้
ดั้งนั้นแล้ว ที่นอกหน้าต่าง
ของห้องพักบริเวณนี้
จึงมีวิวสวยกว่าที่อื่น
อาการของเจมส์พ้นช่วงวิกฤต
ดร.แบนเนอร์ บอกว่า
ถ้าคนไข้ได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี
ก็จะช่วยให้ฟื้นตัวได้ดีขึ้น
องค์ที.ชัลล่าจึงมีรับสั่ง
ให้องครักษ์เจมส์ บาร์น
ย้ายจากห้องผู้ป่วยพิเศษ
กลับมาพักที่ห้องเดิมของตัวเอง
สตีฟเลิกสนใจวิวนอกหน้าต่าง
แล้วหันไปยิ้มให้กับคนเพิ่งฟื้น
ที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง
"เบื่อล่ะสิ" กัปตันหนุ่มพูด
บัคกี้ไม่ได้ตอบอะไร
ร่างเล็กขยับตัวนั่งพิงกับหัวเตียง
ปัดผ้าห่มออกไว้ที่ปลายเตียง
อย่างเบื่อหน่าย
"จริงๆแล้วหมอหลวงบอกว่า
ถ้านายอยาก จะออกไปเดินเล่น
ข้างนอกบ้างก็ได้นะ"
ร่างเล็กยังคงเงียบ
สตีฟลงไปนั่งที่ปลายเตียง
พลางบีบนวดขาให้บัคกี้
แต่อีกฝ่ายขยับขาออก
สตีฟเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อีกฝ่าย
ก่อนจะพูดอย่างใจเย็น
"เดินเล่นก็ถือเป็นการทำกายภาพที่ดีนะ
ยิ่งฟื้นตัวเร็วเท่าไหร่ นายจะได้กลับ
ไปอยู่ในกองทัพเร็วขึ้นไง"
"อย่าโกหกน่าสตีฟ"
แล้วคนที่เงียบอยู่นาน
ก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเบาหวิว
บัคกี้ไม่ได้มองหน้าสตีฟ
"ไม่มีใครอยากให้ฉันกลับไปหรอก"
"ไม่เอาน่าบั๊ค" สตีฟถอนหายใจ
"ฟังนะ กองทัพยังต้องการนาย
พวกเด็กใหม่ๆที่เข้ามา
ยังไม่มีใครมีแววว่าจะใช้ปืนได้เก่ง
เท่านายสักคน"
"นายคิดว่าสภาพฉันตอนนี้
จะกลับไปจับปืนได้อีกรึไง"
น้ำเสียงของบัคกี้ช่างแข็งกร้าว
"การที่ฉันฟื้นขึ้นมา มันไม่ได้การันตรี
ว่าทุกอย่างจะต้องเหมือนเดิมนะสตีฟ"
YOU ARE READING
Winter's Tale in Wakanda (stony fanfiction): เหมันต์วากันด้า (จบ)
Fanfictionเสียงฝนตกกระทบพื้น ชื้นกลิ่นดินเจือจาง สายลมเย็นพัดผ่านยามฟ้ามืด ฤดูหนาวในวากันด้าช่างแตกต่าง ใต้ผืนฟ้าไกลสุดตา กำแพงวังตั้งตระหง่าน บอกเล่าเรื่องราวมากมาย "สตีฟ ไม่ ปล่อฉันเจ้าโง่ คุ้มกันฝ่าบาท! คุ้มกันฝ่าบะ...." ไฟนรกแดงฉานมอดไหม้ทุกสิ่งอย่าง...
