SENİ DUYABİLİYORUM

13.Bölüm

Okulun kapısından içeri girdiğimizde bahçedeki hareketlenmeyi gördük.Öğrenciler bir o yana bir bu yana koşuşturuyorlardı.Kar yağıyordu.Nasıl farkedememiştim ki...

Aslında yola çıktığımızdan beri kar yağıyordu.Ben bunu farkedemeyecek kadar dikkatsiz olamazdım öyle değil mi?Sadece dikkatimi bembeyaz örtüye ,yağan kara değil düşüncelerime vermiştim.Bahçedeki hareketlilik ise öğrencilerin kartopu savaşı yapmalarıydı.

Ayağımın durumundan dolayı ne yazık ki onlara katılamayacaktım.Mustafa abiye teşekkür ettikten sonra gerisini kendi başımıza halledebileceğimizi söyledik.

Bahçede dikkatli ve ağır adımlarla ilerlerken gözüm Rüzgar'ı arıyordu.İlkim'in sesiyle irkildim.

"Efe" diye bağırıyordu.Efe kendisine seslenen sevgilisine döndü ve yüzünde içaçıcı bir gülümseme belirdi.Yanımıza gelmeye başladığında ben hala Rüzgar'a bakınıyordum.Son kez bahçenin diğer tarafını da göz ucuyla taradığımda onu gördüm.Daha doğrusu onları.Bir kızla birbirlerine kartopu atıyorlardı.Bu kız okulların açıldığı ilk hafta çıkışta Efe ve Rüzgarla konuşan kızdı.Daha dikkatli bakınca sadece ikisinin değil Efe'nin sınıfındaki diğer herkesle birlikte oynadıklarını gördüm.Yine de içim bir tuhaf olmuştu.Neden böyle hissettiğime anlam verememiştim.Yanlış bir şey yoktu.Arkadaşlarıyla kartopu oynuyordu.Rüzgar beni gördü ve el sallamak üzereyken hemen kafamı İlkim'e çevirdim.Sınıfa çıkmak istediğimi anlattım.İlk kez beden dilini kullanmıştım.Bildiğim halde neredeyse kağıt olmadığında bile kullanmıyordum zaten.İlkim ve teyzem de öğrenmişlerdi.

İlkim onayladı.Efe biraz bahçede kalacaktı.

"Bir terslik mi var Gece?"

İlkim'e döndüğümde gözlerindeki şaşkınlığı gördüm.Endişeyi,kaygıyı da aynı andan barındıran parlak gözlerine baktım.

Hayır anlamında salladım başımı.Çok üstüme gelmedi.Kendimi iyi hissetmediğimde üstüme gelmemesi gerektiğini biliyordu.

Sonunda sınıfa çıktığımızda sınıfın boş olduğunu gördüm.Aslında şaşırmamıştım.Herkes aşağıdaydı.İlkim'e de gitmesini ve sevgilisiyle eğlenmesini söyledim.Başta beni yalnız bırakmak istemedi ama ısrar ettim.

Sonunda sınıfta artık tamamen yalnız kaldığımda yapabildiğim en iyi şeyi yaparak düşünmeye başladım.Rüzgar'ı düşünmek istemiyordum.

Hafızamı zorladığımda hatırlayabildiğim İlk kar deneyimimi düşündüm.Hatırlıyordum.Kaç yaşındaydım bilmiyordum.Ancak olayı hatırlıyordum.İlk anım değildi belki ikinciydi ya da üçüncü ama karla ilgili hafızamdaki en eski anıydı.

Annem sıkıca giydirdikten sonra babamı tembihlemişti.

"Ağzına yüzüne kar gelmesin dikkat et.Şu kompostoyu yapayım birazdan geleceğim ben de."

Sahi ya annem müthiş komposto yapardı.Ben çok seviyorum diye de bittikçe yapardı.Tadı hala damağımda .Büyüdüğümde ve artık kendi ihtiyaçlarımı karşılayabilecek ,mutfağa girebilecek yaşa geldiğimde bana öğreteceğini ve o zamana kadar beklemem gerektiğini söylemişti.Hatta belki ondan daha güzel bile yapabileceğimi söylemişti.

Ben bekledim.Öğrenebilecek yaşa da geldim ancak annem pek sabırlı değildi galiba.

Erken gitti...

"Hiçbir şey olmaz benim güzel kızıma.Dayanıklıdır o .Babasına çekmiş."derken yanağımdan makas almıştı babam.

Annem dizlerinin üstünde çömelerek benim boyumun hizasına gelip "Öyle mi Gece Hanım?"demişti.

Şimdi rengini dahi unuttuğum sesimle "Evet" demiştim."Ben hasta olmam anneciğim.Hem olursam da kendimi iyileştirebilirim.Aslan gibi kızım."

Kimden öğrenmiştim bu lafları?Babamdan mı? Olabilir.

"Peki en son sırf daha güzel diye ince montunu giyip hasta olduğunda sana kim bakmıştı?O zaman neden iyileştirememiştin bakalım kendini?"demişti gülümseyerek.

Ellerimi bynuna dolayarak konuşmaya başlamıştım.

"Şaka yaptım anneciğim.Sen bana bakmasaydın ben iyileşemezdim ki."

Peki şimdi nasıl iyileşiyordum?O yoktu.Yoksa ben iyileşemiyor muydum?

En sonunda babamla dışarı çıktığımızda Ece2nin de bir elinde Tobi diğer elinde büyük bir kartopuyla bana doğru koştuğunu farkettim.O buz gibi karı yüzüme yediğimde suratımın ekşimsi bir hal aldığına emindim.Babam panik bir şekilde içime giren karları temizlerken ben de soğuk karın sıcak bedenimde değdiği yerlere uyguladığı etkiyle mızmızlanıyordum.Ece ise sadece gülüyordu.Katıla katıla gülüyordu.Ece'nin gülüşünü hatırladım.Acaba şimdi nasıldı?Yanaklarımın ıslandığını hissettim.Sanırım ağlıyordum.ancak bunu şuan farkedebilmiştim.Ellerimin tersiyle gözyaşlarımı silip anılarıma dönüş yaptım.

Annem geldiğinde halimi görüp kızgın görünmeye çalışmıştı ama ben onun mimiklerinden gülümsediğini anladığımdan şımarmış ve pamuk yanaklarından öpmüştüm.Annemin teni nasıldı?Kokusu?Ses tonu?Keşke anılara geri dönüş yapıp bazı şeyleri şimdiki zamana getirebilseydik.

Biraz sonra hıçkırıklarla ağladığımı farkettim.Neden onlardan ayrı kalmak zorundaydım?Bu adil değildi.Sonra aslında ne kadar yalnız olduğumu farkettim.

Ben YALNIZDIM.

ÇOK KISA BİR BÖLÜM . DEFTERİMDN ANCAK BU KADAR GEÇİREBİLDİM VE BEKLETMEDEN YAYINLAYAYIM DEDİM :) YENİ BÖLÜMÜ ÇOK BEKLEMEYECEKSİNİZ ::)