SENİ DUYABİLİYORUM

5.Bölüm "Tadılmamış Duygular"

MERHABA :)ŞU SIRALAR İLHAM PERİLERİM BENİ TERKETTİ.:( DAHA İYİSİ OLABİLİRDİ AMA ÜZGÜNÜM :/ KEYİFLİ OKUMALAAR!

Rüzgar tam karşımda duruyordu.Efeyle birbirlerine bakıp güldüler.İlkim şaşkınlığını üzerinden atar atmaz Efe 'ye sarıldı.Ben de yavaş yavaş ilerledim.

"Nasıl sürprizimizi beğendiniz mi?"dedi Efe.İlkim bana baktı."Evet iyi ki getirmişsin Rüzgar'ı da."

"Ben de Gece'nin yanında olmak istedim.Biz onun dostuyuz,herzaman yanında olmalıyız."

dedi ve bana gözkırptı.Bu neyin dostluğuydu anlayamıyordum.Beni neden dost olarak görüyordu ki.Efe'nin gelmesine sevindiğim kadar Rüzgar'a sevinmemiştim çünkü Efe'nin 'dostluğu'hoşuma gidiyordu.Her şeye rağmen gülümsedim.Aslında hissetmediğim duyguları yansıtmak konusunda iyi olduğum söylenemezdi.Ama şu andan itibaren kendime bir söz verdim.

"Rüzgar'ın seni gördüğü gibisin." yani madem dostu olarak görüyordu,öyle görmeye devam etsindi.

Doktorum Sezgin Bey'in odasına doğru yürüyorduk.Bembeyaz saçları vardı.Bana Gece kızım derdi.

Sezgin Bey psikologtu.Aynı hastanenin beyin cerrahı Ahmet Beyle birlikte yıllardır benim neyim olduğunu araştırıyorlardı.

Ahmet Bey beynimin konuşma işlevini gerçekleştiren sinirlerimin iletiminin durmasının sebebini yaşadığım şokla alakalı olduğunu düşünüp psikoloğumla birlikte hareket etmeye karar vermişti.

Sorunun fiziksel olmadığını,şok etkisinin bu sonucu yarattığı kanısına varmışlardı.

Psikoloğum ise "güven"demişti.Ailemi kaybettikten sonra eksik kalan güven ve birtakım duyguları aşamadığımdan bahsediyordu.

 Her zaman farklı bir güvenden bahsediyordu.Annemleri kaybettikten sonra oluşan eksiklikten.

"Gece kızım  her zaman söylediğim gibi bir sabah uyandığında konuşabilirsin.Hiçbir problemin yok.

Bu ne türlü bir şok anlayamıyoruz.Tamamen duygusal olduğunu düşünüyoruz.Bazı insanlar kaldıramaz.Bu yüzden güvenden bahsediyorum.Psikoloğun olarak kaldırabilmen için güvene ihtiyacın olduğunu düşünüyorum."dedi.

Eksik kalmış duygularımı,anne ve babama olan hasretimi ailesini küçük yaşta kaybeden her insan gibi kalbimin derinliklerine gönderemiyordum.İşte sorunum buydu.

Seansa Rüzgarla birlikte girmiştik.Ben her ne kadar yalnız girmek istemiş olsamda dostum (!)olarak yanımda bulunmak için ısrar etmişti.Doktorun anlattıklarını duyunca şaşırmıştı.Rüzgar neden konuşamadığımı bile bilmiyordu.Doktoru dinledikten sonra benimle birlikte Efe ve İlkim'i aramıştı ama gözü hep uzaklardaydı.

Efe ve İlkim'in nerde olduğunu merak etmekten çok Rüzgar'ın neyi düşündüğü merak ediyordum.Hastanenin çıkış kapısında birden durdu.Sonra ellerimi tuttu.Gözlerim iç içe girmiş ellerimize kaydı.Alt dudağını yaladıktan sonra konuşmaya başladı.

"Gece bana güvenebilirsin.Eksik olan her şeyi birlikte tamamlayabiliriz."

Şaşkınlıktan ağzım açık kalmıştı.Ne diyeceğimi bilemiyordum."Kolaydı."dedim kendikendime.

Daha neden konuşamadığımı bile bilmiyordu.İçimi okumuş gibi devam etti.

"Bana her şeyi anlat,her şeyi bilmek istiyorum.Şokun duygusalsa bu senin elinde.Beyninde hiçbir problem yok.Başarabilirsin,başarabiliriz."