Changes // Louis Tomlinson

Chapter 1

Chapter 1

Weetje, alleen bij mij zitten er tralies voor het raam, maar dat is mijn eigen schuld. "Moet je er maar niet uit willen springen"

Trouwens, ik ben ook de enige bij wie de deur geen slot heeft, dat moest van de politie "moet je er maar niet uit willen springen".

Er is nog iets wat alleen ik heb: een kapot scheermesje. Dat las je goed. Een kapot scheermesje, ik heb ook een hele, om mij mee te scheren. Deze is daar dus niet voor.

In ieder geval, twee blauwe spitse ogen staren mij al minstens 10 minuten aan via de spiegel. Ik probeer te verzinnen of ik echt wel wat waard ben. Volgens de meeste mensen is dat niet zo.

Volgens Lauren bijvoorbeeld, dat vertelde ze mij vanochtend voordat ze mij van de trap duwde. Vandaar de diepe snee naast mijn linkeroog.

Ben zei het ook altijd. De laatste keer was voordat ik wegvluchtte van hem.

Maar Ben en Lauren zijn niet de enige hoor. Er zijn er nog veel meer. Miss Black bijvoorbeeld, de eigenaresse van het weeshuis.

Over Miss Black gesproken, volgens mij staat ze om mijn deur te bonken, ze wil blijkbaar de kamer in....

Ik scheur mijn blik los van de spiegel en haak mijn bureaustoel onder de deur vandaan, er zijn ook andere manieren om er voor te zorgen dat niemand binnenkomt.

'Je weet dat die deur niet op slot mag, ik wil niet weer de politie op mijn dak hebben.'

'Maar Miss Black, hij was ook niet op slot, mijn bureaustoel stond er alleen onder.' Met mijn zoetste stem en mijn zoetste glimlach kijk ik de vrouw voor mij aan.

Miss Black weet even niet wat ze moet zeggen, 'zorg er maar voor dat je over 10 minuten beneden bent.' Mompelt ze dan met een minachtende stem. 'En hou die stoel onder je bureau!' Voegt ze er nog aan toe voordat ze de deur met een klap dichttrekt.

Ik loop naar het kleine badkamertje dat standaard bij de kamers hoort. Achter het medicijnkastje ligt mijn kapotte scheermesje. Voorzichtig stroop ik mijn mouw omhoog en plant het mesje in mijn vel.

De pijn zich door mijn huid trekt, is zeer rustgevend. En heel even, is alles goed.

Maar dit moment wordt verpest als ik mijn slaapkamerdeur open hoor gaan. Geschrokken stop ik het mesje weg. Ik ben bezig met de mouw over mijn bebloede arm te stropen als iemand lachend mijn haar vast pakt en mij mijn badkamer uittrekt.

'Auw! Au! Laat me los!' Met een nog een laatste ruk aan mijn haar knal ik tegen mijn bureau. 'Fuck.' Mijn hand gaat naar mijn linkeroog, ik voel hoe de wond is opengespleten, en misschien nog wel groter is geworden.

'Fuck Lauren. Wat doe je?' Mijn stem klinkt gebroken en tranen branden achter mijn ogen. 'Ik houd je alleen tegen lieve schat, niemand wil dat zo'n dik en lelijk iemand zelfmoord pleegt. Weetje waarom niet?' Ik antwoord niet en staar stil naar de bureaupoot. 'Ik zei; weet je waarom niet?' Kwaad trekt Lauren mij weer aan mijn haar. 'Geef antwoord Bitch.' Ik schud mijn hoofd en blijf voor mij uit staren. Dan wordt Lauren echt kwaad. Met een duw in mijn rug knal ik tegen de tralies voor mijn raam aan. Ik schreeuw het uit van de pijn.

'Dan hebben wij niemand meer om pijn te doen. Dag varkentje, zie je over 2 minuten beneden.' Lachend vertrekt ze weer uit mijn kamer.

Ik hou mij vast aan de tralies om niet om te vallen. Onstevig wankel ik naar mijn spiegel aan de muur. Struikelend over mijn eigen voeten grijp ik vast het bureau.

De schade is niet beperkt gebleven. De wond naast mijn oog is overduidelijker groter geworden en bloed hevig. Ook zit er nu een gapend gat daar boven.