Changes // Louis Tomlinson

Chapter 6

Chapter 6

Rosalie Olivia Styles

Moest je ooit zo hard lachen dat er cola uit je neus kwam?

Nee, ik ook niet, maar ik had het wel een keer met witte chocolademelk. Het was voor alle drama begon: ik was gelukkig en samen met Ben, Lauren was nog mijn beste vriendin en ik kon de hele wereld gemakkelijk aan.

We zaten met zijn drietjes bij de Starbucks en met mijn laatste beetje spaargeld had ik ons op warme chocolademelk getrakteerd. Ben en Lauren probeerde me aan het lachen te maken omdat Miss Black weer eens een kutactie had gepleegd, wat het was weet ik niet eens meer. Anyway, elke keer als ik een slok nam, gingen mijn beste vriendin en vriendje rare geluiden maken. Meestal kon ik mij beheersen, maar opeens ging het mis en kwam al de chocolademelk uit mijn neus.

Nu gebeurd weer zoiets soortgelijks. Ik zit thuis op de bank dicht tegen Harry aan en naast een ene Ashton. Ik ken hem niet, maar sinds ik hier zit met mijn glas cola, probeert hij mij te laten lachen als ik een slokje neem. Tot nu toe is het nog niet gelukt, maar het begint ergens op te lijken.

Toen we een paar uur geleden uit het ziekenhuis vertrokken, was het een raar gezicht. Ik had nog nooit zoveel mensen bij elkaar gezien op een parkeerplaats. Het hele terrein stond vol met paparazzi en fans. Ik bedoel, ik wist dat de jongens veel fans hadden, maar zoveel? Het was ook een soort Bonding Moment: alle jongens waren ontzettend beschermend, alsof ze bang waren dat er iets zou gebeuren.

Wat misschien ook wel kon.

Weet ik het.

Ik ken dit hele fandom-gedoe niet.

Maar goed, we zijn uiteindelijk op miraculeuze wijze thuisgekomen, schrok ik mij helemaal dood omdat er vier onbekende jongens op de bank zaten. Serieus, ik dacht dat het ineens een uitbereiding van de band was waar ik nog nooit van had gehoord.

Dat was dus niet zo.

Blijkbaar waren het "de jongens van 5 Seconds Of Summer". Alsof ik die ken.

Nu dus wel, maar eerst niet. Blijkbaar waren ze ooit het voorprogramma van One Direction en zijn ze goed bevriend. Zo goed bevriend dat ze weten waar de reservesleutel ligt. Zelfs ik weet dat niet.

Niet dat dat nu zo bijzonder is, ik woon hier net 48 uur.

Dus, we gaan terug naar mijn boeiende leven.

Die ene Ashton, probeert mij dus aan het lachen te brengen en ik moet zeggen, het gaat steeds beter. Kijk, hij heeft me al vaak genoeg laten lachen, maar zijn timing is gewoon slecht, ik neem namelijk telkens net geen slok.

Die had ik af moeten kloppen...

Ik breng mijn glas naar mijn lippen en neem een flinke slok cola als Ashton zijn telefoon onder mijn neus duwt. Op het scherm zie ik een foto die, ja inderdaad, de cola uit mijn neus doet komen van het lachen. Gierend duw ik zijn arm opzij terwijl Ashton zijn hand ophoudt voor een high five met Harry. Iedereen kijkt op van zijn gesprek en kijkt me een beetje raar aan als Liam mij een zakdoek toewerpt om alle cola weg te vegen.

'Louis... Op die Foto-...' Mijn eigen lach onderbreekt mijn stemgeluid als er ineens nog meer cola uit mijn neus vliegt.

'Ha, Louis!' Ik kijk hem aan en begin, voor zover mogelijk, nog harder te lachen. Dit is ook het moment dat Louis opstaat om zelf even zijn prachtige foto te bewonderen. Ook de rest komt kijken. Al komt er misschien geen vloeistof uit iemand anders zijn neus, iedereen ligt toch redelijk hard in een deuk.

Iedereen behalve Louis.

Louis kijkt alleen maar vies naar het scherm. 'Ash, van al die fantastische foto's die er van mij zijn, laat je deze zien? Dude...' Hij kijkt zelfs bijna teleurgesteld.