Changes // Louis Tomlinson

Chapter 12

Chapter 12

Ik zit lekker, het is fijn om tussen deze twee mensen te zitten. De liefde van hun projecteert zich op mijn lichaam terwijl ze mij stevig vasthouden. Om de paar seconde drukken ze een kus op mijn hoofd, ten teken dat ze er zijn en dat ze voor me zijn.

Louis' stem is de eerste die de stilte doorbreekt. 'Ik heb met dokter Hemsworth gebeld, ze vertelde mij dat we een steady ritme moeten opbouwen met het nemen van je medicijnen.' Ik knik bevestigend, maar dat doet pijn, dus stop ik maar weer met knikken.

Op dat moment komt er een zachte klop op de deur van mijn slaapkamer en steekt Zayn zijn hoofd om het hoekje. 'Hey, komen jullie naar beneden? We hebben een verrassing voor je, soort van.' Hij glimlacht even en knipoogt snel voordat hij de deur weer sluit. Louis staat snel en enthousiast op. Mijn vader daarentegen, doet het langzamer, maar dat komt ook omdat ik tegen hem aan zit.

Terwijl hij voorzichtig zijn arm achter mij weghaalt, trekt een pijnstuip door mijn lichaam. Ik grijp mijn buik vast en krimp ineen.

'Sorry sorry sorry sorry!' Mompelt Harry snel terwijl hij me voorzichtig vastpakt. 'Nee, geeft niet...' Kreun ik zachtjes terwijl ik rustig probeer adem te halen. 'Jawel, geeft wel.' Zucht Harry. 'Nee geeft niet, jij moest je arm weghalen, mijn lichaam doet sowieso wel pijn, ook als ik zelf beweeg.' Protesteer ik koppig. Een flauwe glimlach verschijnt op het gezicht van Harry. Vervolgens biedt hij weer zijn excuses aan, maar nu omdat hij me op gaat tillen.

Heel voorzichtig plaatst hij een arm onder mijn benen en de andere ondersteunt mijn rug terwijl hij mij optilt.

Ik krimp ineens als de pijn versterkt en ik bal mijn vuisten. 'Nee, is niks. Gaat goed, hoort erbij.' Mompel ik knarsetandend. Louis loopt voor Harry uit en opent mijn slaapkamerdeur. Als hij ons voorlaat, drukt hij snel een korte kus op mijn hoofd en sluit dan de deur.

Hij haalt ons in voor we de trap afdalen en rent voor ons uit. Beneden aan de trap draait hij zich om en opent zijn armen. 'Voor als je valt!' Glimlacht hij.

En als het niet zo verdomd veel pijn had gedaan, had ik mijn middelvinger naar hem opgestoken.

Schattige idioot dat 'ie is.

Zo voorzichtig als 'ie kan, loopt Harry de trap af. Zijn bovenlichaam lijkt bevroren, want het beweegt niet. De enige bevestiging die ik krijg, waardoor ik niet weet dat hij vliegt, is het rustige manier van bewegen van zijn benen onder mij.

Als hij zijn voeten op de begane grond laat rusten, hoor ik hem uitademen. Zijn armen ontspannen lichtelijk en dit is een teken dat hij bang was om mij te laten vallen tijdens het lopen, wat lief is.

Normaal duwen ze mij gewoon van de trap, dit is een aangename verandering.

Ik glimlach klein als ik deze sarcastische gedachte door mijn hoofd vliegt, maar die lach veranderd in een open mond als we de woonkamer inlopen.

Het is alleen geen woonkamer meer, het is een soort filmzaal. Op de grond liggen allemaal matrassen. Het zijn meer matrassen dan bewoners, dus ik vraag me af waarom ze al die extra dingen hebben.

Maar dat niet alleen. De tv is weg. Gewoon weg. In plaats daarvan is er gewoon een witte muur waar een beamer op geprojecteerd wordt.

Overal staan kleine krukjes met eten en drinken en eigenlijk is het gewoon een bioscoop.

'Waar komen al die matrassen vandaan?'

Dat.

Ja, die zin.

Dat is het eerste wat ik zeg is als ik binnenkom.

Geen dankjewel, of iets anders wat beschouwd kan worden als menselijk. Nee, ik vraag naar matrassen.